Na een lange vlucht van ruim 13 uur komen we op het vliegveld van Jakarta aan. Aankomst hal 3 is net 2 weken geopend en alles ziet er nieuw en gezellig Indonesisch uit. Ik vraag me al af waarom alles zo leeg is maar veel moet ook nog aangekleed worden. Wanneer we buiten de douane komen kijk ik uit waar Vivi (achternicht van pap ) staat. Ineens hoor ik een man "oom Marinus" roepen. Een nonchalant vrolijke man zwaait wie blijkt Sulianto te zijn (aangetrouwde achterneef..zoiets..). Hij zegt dat Vivi eraan komt en hij bied ons een cappuchino aan. Het wordt een ijskoffie. "Best lekker" zegt paps. Hij klets wat Indonesich met Sulianto en zo nu en dan probeert Sulianto mij iets in het engels te vertellen. Ik hoor hem en ben afgeleid door het gemis van zijn boven tanden en zijn vrolijke uitstraling.

Vivi komt ons verlaat ophalen met een lieve lach omdat ze de nieuwe hal niet kent. Ze neemt ons mee naar de parkeergarage waar ik vermoed dat ze haar chauffeur zal ontmoeten. Ze belt hem en kijkt om haar heen terwijl 5 meter verderop ik een man ook zoekend om zich heen zie bellen. Pas na enkele minuten wijzen ze elkaar aan en schieten in de lach. Het blijkt een Uber-chauffeur te zijn omdat de hare vandaag vrij is.

We rijden naar het overvolle centrum, linksrijdend en zigzaggend om ander verkeer heen. Naar mate we dichter bij het centrum komen wordt de scooter dichtheid groter. Ervan uitgaande dat we in Vivi's appartement verblijven, komende 2 nachten, zegt ze terloops dat we bijna bij het hotel zijn. Ik kijk verbaasd. In redelijk engels legt ze uit dat we nu 1 nacht hier verblijven en morgen mogelijk weer ergens anders..of bij haar. We zullen het zien. Ondertussen kriskrassen we langs de grote wolkenkrabbers en winkelcentra, dichter naar het midden waar ik vol verwondering kijk naar de scooters en auto's die zonder aarzeling hun banen wisselen. Zo nu en dan staat er op een afslag of kruising een jongeman die het verkeer tegenhoud zonder enige aarzeling. En omdat onze chauffeur er tevreden mee is geeft hij de jongen vlug door het raam een paar munten voor de gewezen dienst. Veel mensen zoeken zo een taak om ergens een verdienste uit te halen. Vivi geeft mij aan dat ik maar eens moet leren te onderhandelen, want dat ben ik niet gewend. Ik zeg te gemakkelijk 'ok'.

We komen in het mooie luxe hotel aan en enerzijds voelen paps en ik ons ongemakkelijk dat Vivi dit allemaal betaald. Maar zij vinden het hun verantwoordelijkheid dat zij ons verzorgen. Zo neemt ze ons mee uit lunchen en na een kort slaapje haalt ze ons dadelijk weer op voor diner. Ik vind het wel lastig dat ze alles betaald. Zelfs de taxi die ze vooraf betaald voor ons.

Hoe we de komende 7 dagen doorbrengen is nog een raadsel. We zijn aan de familie overgeleverd en chaos is de structuur van de Indonesier vermoed ik. Ik merk dat ik, net zoals paps, best van structuur en duidelijkheid hou maar het lukt ons tegelijkertijd om overgave aan deze cultuur te bieden.
Om 19.00uur zouden we Vivi kunnen verwachten bij de hotelkamer..maar kan ook later zijn.

Om 18.00uur is het al donker geworden. Ik ben benieuwd hoe het nu buiten zal zijn.

Geschreven door Leonesie