Nu al mijn favoriet, het Indonesische eiland Lombok. De eenvoud, de kleurrijke omgeving en authenticiteit.
Ik geniet van de kleuren om me heen, het geluid van de zee en vogels, de frisse zeelucht, de heerlijke warmte met verfrissende wind.

We gaan ontbijten in het restaurant aan zwembad met overgang op het strand. Het is er druk wat doet vermoeden dat er een congress-deelnemers of studiereizgers hier verblijven. We zitten aan een plastic ronde tuintafel met kleed op het strand met wen biwren (moslim)gezin die er 2 dagen tussen uit zijn met een reisgezelschap. Natuurlijk start paps weer een praatje en ik neem ze met een glimlach op. Het pubermeisjes met veel make up en hoofddoek op, de moeder met 'snor', de vader enkele zeer lange nagels. Ze lijken me vriendelijk en nemen actief deel aan het gesprek met paps. Ik besluit na mijn ontbijt het gesprek waar niet actief in ben te verlaten en het atrand op te lopen. Slechta enkele mensen bevinden zich er en een visswers groep. Het strand gaat redelijk stijl de zee is en vermoed dat het snel diep is.

Om half 10 worden we door de familie opgepikt. We gaan naar Kuta, zuid Lombok. Na wegen in de welvarende hoofdsteden, langs de enorme moskees, het lokale verkeers leven, stoppen we bij onze eerste bezichtiging; een kampung waar ze bog authentiek wonen zegt Teddy. Hij is er 25 jaar niet geweest en is net als mij verbaasd dat het oorspronkelijke dorp van 150 huizen minstens 20 dezelfde verkoop shops met gewoven sjaals kent, allemaal machinaal gemaakt en niet handgemaakt zoals het dorp zou doen vermoeden. Elke paar meter zit er wel een arme oude vrouw iets te maken en medelijdenwekkend iets aan te bieden. Ik voel me best schuldig als ik nee schuddend verder loop. Ik merk dat paps eerder geneigd is iets te geven of kopen.

En weer verder naar de kust merk je onderweg dat toerisme ook hier in de kinderschoenen staat. Er zijn onlangs wegen aangelegd waar we schommelend over heen rijden en de eerste tekenen van opdringerige verkopers verschijnen. Via armoedige hutten met geiten, koeien en zwerfhonden voor hun 'deur, komen we bij een toeristisch resort in aanleg. Alleen de tekeningen langs de weg geven een indruk hoe het er in de toekomst zal worden wánneer alles verbouwd wordt. De meeste moslims zitten er niet op te wachten. Grote resort en parken, boulevards vol shops. Het is echter nu nog een prachtige blauwgroene baai waar slechts een paar kraampjes en homestay adressen te vinden is. Wat de locals, nog en oud nog moeten leren is dat hun opdringerige verkoop waarin ze medelijden proberen op te wekken eerder beangstigend kan zijn voor toeristen en dienstverlening een betere aanpak is.
Op den duur irriteert het onophoudelijke aandringend mij en tegelijkertijd heeft de onwetendheid van hen nog zijn charme.

Na dit resort-to-be rijden we via nog niet geasfalteerde wegen naar een volgende baai met witte stranden en blauw groene zee. Er liggen oude catamarans te wachten op toeristen om ze naar een eiland in de zee te brengen waar een speciale rots te zien is. Papa enTeddy blijven achter terwijl ik met Lily en zoon Rave de boot in stappen..4 zeer jonge kereltjes begeleiden ons. De kinderen zijn zich al erg jong bewust dat er aan toeristen te verdienen valt.
We vliegen met een vaart over het heldere water en enigzins voel ik me met momenten onvsilig wanneer ik de bodem van 3 losse planken zie. Aangekomen bij het eiland klim ik over de dwarse zitplanken richting de voorkant en wil een kleine afzetspringetjes maken wanneer de plank verschuift en ik met de voet op de onderste bodem val. Mijn enkel raakt bezeerd en mijn si-gewricht en staartbotje zijn weer eens ontwricht. Zitten zal komende tijd weer lastig gaan vrees ik. VoorzIchtig klim ik uit de boot over de gladde donsachtige rotsen het eilandje op en als een beren op honing afkomen, komen 6/7 jarige kinderen op ons af om kokosnoten en armbandjes te verkopen of je fotograaf te zijn. Lily gaat leuk met de kinderen om maar ik wil gewoon waarvoor ik kwam; de natuur bewonderen. Even rust omdat mijn lijf pijn doet. Telkens staat er een klein meisje voor me met haar plankje armbandjes:" cheap price..so i can go school". Ze weet van geen ophouden en vind het vreselijk dat ik haar moet negeren om er af te komen en niet meer kinderen bij me komen.
Na een tijdje komt de catamaran ons weer ophalen en wil ons naar een volgende eiland brengen om een berg te beklimmen. Ik bedank hen en geef aan terug te willen.

We rijden verder via bergen naar een lunch plek. Na mooie verre uitzichten arriveren we boven op de berg een onverwacht mooi restaurant met bungalows en praxhtig zwembad aan de rand van de klif. Er zijn 2 jonge koppels aanwezig die er Europees uitzien. Wederom dienen ze ieders gerecht op andere momenten op heeft de 1 zijn bord al bijna leeg terwijl de ander wacht. Inmiddels raak ik eraan gewend.

De volgende stop is een surfbaai. Er zijn echter weinig golven aan het einde van deze middag en zitten de surfers in hun strandcafeetje achter ons. Dit is weer een heel ander soort zandstrand (lange aanloop) waar je de tekenen van eb en vlied door de groene zeewier randen goed ziet (en ruikt) en De baai ligt vol met vissersbootjes. Een mooi gezicht die mozaiek in het water.

Inmiddels zijn paps en ik behoorlijk moe maar de familie lijkt onvermoeibaar. We worden nog uitgenodigd bij hen thuis waar we Kyle ophalen voor diner. Paps en ik zitten al behoorlijk vol maar we passen ons aan onze gastvrije familie aan. Ze nemen ons mee naar een lokaal bekend restaurant, bekend om hun vissoep. Ik zie dat Teddy naar de achterruimte loopt waar vriezers staan om het eetwaar te keuren. Wij lopen naar de tafels en blijkt dat ze alles al besteld hebben. Ik heb dus geen keus. Paps geeft aan dat ik zelden vlees of vis eet en zie Teddy wat bezorgd kijken. Of ik wel garnalen lust. Ik zoek de voor mij prettige gerechten die aangeleverd worden bij elkaar en probeer een garnaal die gefrituurd is in beslag. Als ik aan de 2e begin zie ik de schil er nog om zitten en krijg de kriebels dat ik er al 1 op heb. Dieren eten die er nog heel uitzien is echt niets voor mij. Onderweg naar het hotel vraag ik me af in hoeverre men zich hier de autonome mens waardeert zoals wij het kennen waarbij ieder eigen keuzes heeft en naar elkaars keuzes vragen. Ik denk het niet. Voordat de familie onze komende dag weer vol plannen geef ik aan dat we morgen een dagje rust in het mooie hotel gaan houden.

Terug op de kamer is al onze was reeds gedaan en na een douche val ik als een blok in slaap waar paps zijn tv nieuws en sport nog bekijkt.

Wat was het weer een prachtige dag!

Geschreven door Leonesie