Vrijdag

We hebben goed geslapen. Volgens mij heb ik als 8jarige voor "t laatst op een kamer met paps geslapen. Gelukkig geen gesnurk gehoord. En hij heeft goed geslapen gelukkig.

We hebben goed ontbeten. Er is enorm veel keuze. Waar ik ga voor een geroosterd broodje ei met tomaat, probeert paps de rijstpakketjes in bananeblad met noodles. Vol trots praat hij met en over het personeel. Hij geniet van hun vriendelijkheid en bereidheid tot een leuk gesprek. En natuurlijk wil hij overal de recepten weten.

Wanneer we naar de kamer teruglopen merk ik wel dat paps echt (een klein beetje!) ouder wordt. Hij loopt (ietsje) langzamer en struikelt (huppelt) zo nu en dan over afstapjes. Gisteren heeft hij z'n tasje in het restaurant vergeten en was even schrikken. Olan (broer Vivi) heeft het vanochtend opgehaald en zit alles er nog in. Ook het contant geld. ( ok..ze hebben er een kleine 'tip' uitgehaald).

Imdat Vivi nog een bespreking heeft gaan we naar een Mall. Paps wil in Nederland altijd vol in de zon zitten en gaat zelfs hardlopen wanneer ze waarschuwen dat ouderen rustig aan moet doen, maar eenmaal buiten wandelend vind hij het toch erg warm. Met alle auto's en scooters, de slechte straten, is het wel even rustig aan doen. Paps en ik genieten even van de icekoffie eenmaal in de Mall. Het is net Amerika..maar dan aziatish. 😝

De rest van de dag is het Mall, eten, even bij Vivi thuis, eten, Mall, eten... We worden door de familie geleefd. We kunnen zelfs niet meer zelf eten bestellen en zeggen dat je vol zit heeft ook geen zin. We hebben zelfs niets mogen betalen. Voor een zelfstandige meid als ik is dit wel een overgave maar ik geef m'n grenzen aan. Paps en ik zijn al dat eten niet gewend en zijn inmiddels best moe van de grote drukke familie.
Tegelijkertijd voelt het heel welkom en gastvrij.

De communicatie tussen de familie en wie ons haalt en brengt is ook een raadsel en ben ik bijna een tussenpersoon omdat ze mij afzonderlijk bellen.

Zaterdag

We staan om half 6 op om weer een vliegtuig te pakken. Naar Sumatra. Naar de volgende familie en geboorteplaats van paps. De nodige telefoontjes komen binnen wie wat wil doen. De 1 haalt ons op (met kinderen en al) de ander checked ons uit het hotel, de volgende begeleid ons naar de vertrekhal, wil ons inchecken (wat ik toch zelf doe) en haalt ons koffie. Hoe dankbaar ik ook ben, ben ook blij dat we even weer alleen zijn en eigen controle hebben.

Onze darmen zijn in de war en we zijn moe. Misschien laten ze ons even uitrusten vandaag of morgen.

Over 2 weken zijn we terug in Jakarta. Opnieuw bij een andere familie. Voor paps is het fijn en ze zijn goed voor hem. Ze kletsen er lekker op weg in zijn moedertaal en ik schenk ze zo nu en dan een glimlach. Gelukkig is er altijd wel iemand die engels praat, en helemaal de kinderen.

Inmiddels zijn we geland in Lampung en gaat de 2e reis in.

Geschreven door Leonesie