donderdag 26 september
Vannacht zeker drie keer mijn bed uit geweest om te plassen, zenuwen voor de laatste wandelingen of gedoe op het vliegveld? Geen idee, vandaag wordt er gewoon gewandeld. Eerst een hapje eten en inpakken. Voor Christina laat ik wat extra euro's achter, omdat mijn wandelstok tegen haar van Gogh, die op de grond stond viel, waardoor het glas brak.

Eerst gaat het door het oudste en mooiste deel van Formello dan huppekee de natuur in, een leuke route met af en toe een flinke klim.
Net buiten het stadje een ontmoeting met een echtpaar. Zij draagt een rugzak op haar rug, die van de man ligt op een karretje dat om zijn middel vast zit en zo wordt voortgetrokken. Hij vraagt of mijn rugzak niet veel te zwaar is, wijst op zijn aanhangertje en zegt dat hij op deze manier een tent mee kan nemen. Mijn vraag of het bergopwaarts over van die rots/kronkelwegen niet lastig is, beantwoordt hij bevestigend. Echter dan kan de rugzak er af en op zijn rug. Ze hebben er al eens een tocht meegemaakt door Japan. Nu gaan ze naar Rome en vervolgens verder naar het Zuiden.

Mijn dag eindigt in La Storta, de laatste etappeplaats voor Rome. Zoekend naar het " Casa nostra signora", een hotel dat door nonnen wordt gerund, loop ik drie vrouwen tegen het lijf die naar hetzelfde adres moeten en de weg weten. Ik sjok er achteraan en als we er zijn hoor ik mijn Google Maps vrouwtje zeggen dat de bestemming is bereikt.
De non in witte outfit, die achter de balie zit, spreekt alleen Italiaans. Een van de andere vrouwen kan gelukkig vertalen en helpt mij een kamer te boeken inclusief ontbijt. Mijn avondeten haal ik in de supermarkt naast het hotel, een couscoussalade en yoghurt.

vrijdag 27 september
Raar hoor, vandaag is mijn laatste wandeldag maar eerst naar de ontbijtruimte voor een karig ontbijt met droge croissants. Het maakt me niet uit, ik ga zo op weg naar het Sint Pietersplein waar ik heb afgesproken met Nienke, die gisteravond al in Rome is aangekomen. Zo fijn om haar weer te zien!

In La Storta gaat het langs overvolle vuilniscontainers, waar ik een dikke rat weg zie schieten en door de benzinedampen van de S2, een drukke autoweg die naar Rome gaat. Wat een stank en wat een herrie! Na kilometers langs de verkeersweg te hebben gelopen, kan ik eindelijk afslaan naar een natuurgebiedje. Ik zie daar meteen een bankje waar ik ga pauzeren om wat te eten en te drinken.
Net als ik de rugzak weer op mijn rug wil hijsen komt een Engelsman langs, die vraagt of ik hulp nodig heb. Ik vertel dat ik al vier en een halve maand heb geoefend en dan ontstaat een leuk gesprek over wandelen en het verschil tussen Engelse en Italiaanse ontbijtjes. We wisselen ervaringen uit over deze tocht, die hij in Siena is begonnen. We lopen een heel stuk samen op over een smal pad, dat uitkomt op een verharde weg, die meteen steil omhoog gaat. Vanaf daar gaat de man verder in zijn eigen tempo. Ik doe hetzelfde, een stuk langzamer maar gestaag. Af en toe app ik met Nienke die al ongeduldig voor het huis van de paus zit te wachten.

Eindelijk zie ik vanaf een uitkijkpunt Rome liggen met heel prominent de koepel van de Sint Pieter. Omlaag nu over een Romeinse weg met van die dikke keien, waarop ik met mijn pijnlijke voet niet lekker uit de voeten kan. Het duurt lang voordat ik eindelijk beneden ben en het laatste rechte stuk op ga naar Vaticaanstad. Ik kijk om me heen, hoe is het mogelijk, bijna 5 maanden geleden trok in de deur van mijn huisje in Aalten achter mij dicht en nu wandel ik gewoon door de straten van Rome, bizar!

Nog een ontmoeting met een jongeman, die de Via Francigena van Rome naar Canterbury gaat lopen, zijn eerste wandeldag, mijn laatste en allebei blij! Hij had de laatste bordjes gemist, vroeg zich af of hij goed zat. Ik wees naar een lantaarnpaal verderop en hij kon verder. Een bon camino voor hem en een felicitatie voor mij.
Vlakbij het Sint Pietersplein felicitaties van een Amerikaans echtpaar en een Italiaanse man. Verder nu naar het fontein, zoeken naar mijn kind dat ondertussen vast platvoeten heeft van het lange wachten. Ha, daar staat ze filmend met haar mobiel loopt ze mij tegemoet, dan zoenen, dikke knuffels, een groot rood hart en zo ontzettend blij! Ik heb het geflikt. Huppekee met mijn tentje op de rug van het Karpermeer naar Rome gewandeld!

Daarna foto's, filmpjes en bijkomen op het plein. Wat is het mooi hier, al die gebouwen, ik kijk mijn ogen uit! Vervolgens met de trein naar de kamer die leuk en gezellig is, uitrusten, douchen, de jurk passen die Nienke heeft gekocht, maatje 36 en het past! Daarna pizza, bier en heel veel kletsen.

Zaterdag 28 september
Rome kijkdag! Leuk, om met mijn mooie jurk en mijn mooie dochter door de stad te stappen, na bijna 5 maanden in mijn sportkloffie te hebben rondgelopen!
Eerst naar het Piazza Venezia waar we met duizenden anderen het indrukwekkende monument van Victor Emanuel II bewonderen.
Via rustige straatjes daarna naar het Pantheon met het oog van Oculus in de koepel. Er stonden lange rijen voor de ingang maar het was te bijzonder om niet te wachten. Prachtig was het!
Er liep een delegatie rond uit een Oosters land, geen idee wie of wat die man in het witte gewaad met een lange grijze baard en vlecht was, die van alle kanten werd gefotografeerd en zelfs werd toegewaaid met een waaier.

We zien hem even later bij het Trevifontein. Hij leek niet bepaald arm maar we zagen hem geen muntje gooien. Ik deed dat twee keer voor een vlogje, geld zat! Hier ook weer honderden toeristen op een kluitje, daarna liepen we naar een bijna toeristenloos plein waar een grote bus vol Italiaanse militairen stond. Mijn persoonlijke fotograaf stevende daar meteen op af om plaatjes te schieten, zo'n kans krijg je niet vaak!

Het klapstuk was het Colosseum, het grootste amfitheater in het Romeinse rijk en een zeer fotogeniek gebouw. Ook hier enorm veel poserende mensen, die er mee op de foto wilden. Fotograaf Nienke kan meteen aan het "werk", een grappige donkere Canadees vraagt of zij hem wil portretteren voor het imposante gebouw. Terug gaat het langs de restanten van het oude Rome en over de Tiber.
Onderweg eten op een mooie plek waar de tafels en stoelen wiebelen, het eten matig was en de wc goor.

zondag 29 december
Vandaag was het onze luier, rust en relax dag in Rome. Hoewel niet helemaal, want Ina Frikken wilde met alle geweld nog een keer naar het Sint Pietersplein om foto's te maken. Duizenden anderen hadden het zelfde idee, maar vooral omdat de paus zich daar liet zien vanwege een dienst. Wij zagen hem als een piepklein groen stipje. Nienke en ik maakten een vlogje en wat foto's toen smeerden we hem naar het park Villa Borghese. Ook daar was veel volk op de been maar geen auto's en herrie. Wel muzikanten op verschillende plekken en of het zo moest zijn, een van hen speelde vooral "Tonliedjes" veel nummers die Ton ook in zijn repertoire had. Fijn om dat aan het eind van mijn reis in Rome te horen!

We ontdekten wie onze Oosterse goeroe was want ook hier kwam hij opdagen, inclusief fans en fotografen. Vandaag maakte hij zelf ook af en toe een plaatje met een enorme camera. Volgens een van zijn fans was hij een bekende spreker uit Zuid Korea met veel volgers op youtube.
De rest van de dag brachten we door met wandelen, foto's maken, bootjes en schilpadden kijken en genieten van alles om ons heen.
Daarna door onbekende straatjes met mooi licht voor foto's gewandeld en in een overvolle tram terug naar de kamer. Daar om de hoek een heerlijke pizza gegeten.

Maandag 30 september
Vandaag terug naar het Karpermeer en ja, fijn om mijn huisje weer te zien. Eerst nog een laatste Italiaans ontbijt met croissantjes en andere zoetigheid. Dan per trein naar het vliegveld van Rome.
Mijn bedoeling was in eerste instantie om met de trein terug te reizen maar dat bleek te veel "gedoe". In gedachten zie ik het appje tussen mijn kinderen onderling weer voorbij komen, waarin de een vraagt, "Waarom gaat mamma niet vliegen?" Antwoord: Omdat ze het gedoe vindt op zo'n vliegveld". Reactie ander kind : Ja, als je 2500 kilometer met een zware rugzak op je rug loopt te zeulen, 5 keer op een dag de weg kwijtraakt dan is zo'n vliegveld inderdaad gedoe!
Vliegen dus en ik kijk er naar uit. Nienke is licht gespannen, heeft mij aangemeld als Ina Frikken en niet met mijn voorletters P.J. Dat kan gedoe opleveren. Het enige wat uiteindelijk gedoe geeft is het flesje water in Nienke's bagage, ze moet het weggooien of opdrinken.

Als we de Alpen over gaan is het helder en zien we de sneeuw op de bergen. Ik geniet er van, we maken een filmpje voor onze fans.
Na twee en een half uur landen we in Düsseldorf. Vanaf daar verder met de trein naar Wesel, waar het ons lukt om binnen een minuut over te stappen naar de trein richting Bocholt. Margriet is op het station om ons te halen. Een blij weerzien, welkom thuis, een foto op de deur, slingers, bloemen en er zijn al wat boodschappen gehaald. Zoals zo vaak in deze periode voel ik mij zeer verwend, bedankt lieve Margriet!

Na bijna vijf maanden onderweg geweest te zijn weer thuis. Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit kon doen, het heeft me goed gedaan een tijd van huis te zijn, het lopen door de natuur, de vele mooie ontmoetingen, het op mezelf aangewezen zijn, het vertellen over mijn leven met Ton.
Ik heb er van genoten van het begin tot het eind, het was de reis van mijn leven!
Wat leuk dat jullie mijn blog hebben gevolgd en bedankt voor al die mooie, lieve reacties op welke manier ook.
Liefs, Ina



Een laatste toevoeging aan mijn reisverslag.....
Weer thuis,
En dan sta ik na bijna 5 maanden onderweg te zijn geweest weer voor mijn huisdeur in Aalten. Mijn tuintje is overwoekerd door van alles en nog wat. Er hangen slingers, op de deur een welkomsboodschap en een foto van mijn aankomst in Rome.Wat leuk en wat fijn hier weer te zijn!
Bijzonder vind ik wel dat ik het geen moment gemist heb toen ik onderweg was, vooral gek voor zo'n huismus als ik ben, of was misschien?

Wat heeft het je gebracht? is een vraag die mij de dagen daarna vaak wordt gesteld.
Het heeft me goed gedaan deze tocht, het was een avontuur om onderweg te zijn, ik werd er zo blij en gelukkig van!
Ik genoot van de vele lieve mensen die ik ontmoette, iedereen was zo gastvrij en behulpzaam. Als er geen camping in de buurt was mocht ik kamperen in de tuin, kon ik mee eten en als iemand een kamertje over had kon ik zelfs in hun huis overnachten. Hartverwarmend was het, ik voelde mij zo omarmd en goed en nooit eenzaam of ellendig, wel verdrietig af en toe want ja er kwam veel naar boven. Dat was te voorzien en hoort toch ook bij het goede. Je verdriet moet je ondergaan, niet ergens wegstoppen.

Vooral in het begin dacht ik veel aan Ton, zijn ziek zijn en alles wat daar uit voort kwam, hoe het ons leven bijna 6 jaar lang bepaalde. Niet dat het een en al ellende was maar zwaar was het. Als je daar midden inzit besef je dat niet eens altijd dan ga je door; ziekenhuis in en uit, chemokuren, opknappen en terugvallen. We maakten het allemaal mee Ton en ik. Hij vooral ik stond aan de zijlijn, volkomen machteloos.

De ontmoetingen onderweg waren meestal kort maar intens.Een duurde wat langer, de herinnering aan deze pelgrim zal me altijd bij blijven. Ik heb veel over Ton verteld, hoe hij was en hoe we samen ons theatertje runden. Mensen deelden hun verhalen met mij, het werkte helend , de harde kantjes vervaagden, de mooie herinneringen werden levendig. Daar komt bij dat je tijdens zo'n tocht heel erg in het moment leeft, je loopt en loopt alleen maar. De gedachten verdwijnen uit je hoofd, de dagen krijgen een eigen ritme; tentje opbouwen/afbreken, rugzak inpakken/uitpakken, eten, douchen, schrijven en slapen.Dat alles praktisch zonder angst, eerder zorgeloos zelfs niet bang of ik wel of niet een slaapplek zou vinden maar huppekee het ene been voor het andere en alles komt goed.

Uren lang wandelde ik door bossen zonder ook maar iemand te zien, ik vond het heerlijk om zo buiten te zijn, voelde me vrij als een vogeltje. Het was soms afzien met veel klimmen, klauteren en zweten, ik kreeg blaren, een pijnlijke voet maar niet zo dat ik niet verder kon, wel lastig. Er waren dagen dat het bloedheet was en heel af en toe regende het de hele dag, toch bleef het genieten van alles wat ik onderweg zag en mee maakte. Mijn conditie ging vooruit, ik voelde mij gezonder en ik verloor onderweg zo,n tien kilo aan lichaamsgewicht.
Deze wandeltocht heeft mijn leven verrijkt, ik vind het een voorrecht dat ik dit kon doen, het was de reis van mijn leven.

Geschreven door Inas.reisblog