Zondag 18 augustus

Na een rust/blogdag ga ik weer vol goede moed verder, mijn rugzak zit goed, het weer is prima, een zonnetje en een beetje wind, fijn voor een volgende wandeling langs de Adige. Bij de Spar, jawel ook hier in Auer zijn ze! haal ik wat etenswaar voor onderweg.
De tocht gaat door de appelboomgaarden. Er wordt al begonnen met het plukken van de oogst.
Het is warm, ik drink een café americano bij een grote kiosk en neem veel waterdrink -pauzes.
Weinig aanspraak onderweg, het lopen gaat goed hoewel mijn linkervoet wat tegensputtert. Het is te doen.
Geen camping gevonden op internet maar na 25 km een bord met de melding, over 10 min. een B&B. Ik stap er op af, de ingang is bij een grote tuin met een enorm grasveld en een grote hond die keihard blaft maar er totaal ongevaarlijk uitziet.
Aanbellen en ja de kamer is nog vrij. De super aardige gastvrouw leidt mij in een record tempo rond want ze moet zo weg.
Ik mag op het balkon met uitzicht op geraniums en bergen. In de avondzon maakt ik daar de laatste restanten van mijn eten op.

Maandag 19 augustus
Om 8 uur staat het ontbijt al klaar in de woonkamer. De gastvrouw, ik noem haar Mia heeft er veel werk van gemaakt. Wat een lekkere hapjes , tot appeltaart toe. Ik voel me gewoon jarig! en eet mijn buikje rond voor zover dat nog kan, met mijn inmiddels behoorlijk ingevallen lichaamsonderdeel.
Mia blijft gezellig wat hangen en kletsen. leuk! ze praat veel en snel maar gelukkig in het Duits. Ze vraagt ook veel en ik kan weer mijn verhaal kwijt over Ton, ons theater en hoe mooi dat was.
Zij heeft een hele geschiedenis van ziekte achter de rug, zelf al vier keer kanker gehad en veel familieleden door de ziekte verloren. Toch komt ze over als een vrolijke Italiaanse plus nog eens lief en zorgzaam.

Terug naar de Adige met veel wat mindere stukken, die af en toe worden afgewisseld met een mooi stuk natuur. Minder fietsers, er zijn vooral wat oudere heren onderweg, weinig aanspraak wel veel duimpjes omhoog. Het is een facebookachtig gebeuren vandaag.
Half 5 is het, mijn voetjes zeggen "stop ermee"! Toch laat ik een bord met een verwijzing naar een vakantieboerderij schieten. " Nog een klein stukje verder Frikken, dat kan je best". Verderop is er dan niets meer, zo gaat dat. Dan moet ik mijn kennis van de Italiaanse taal maar eens uittesten. Bon giorno, do you speak English? is altijd mijn openingszin, de Duitse variant doe ik ook...

Ik zie een oude en een jonge man lopen en open met de Duitse variant, nee dus en de Engelse doet het ook niet. Ik noem "Zimmer Frei "wat hier nog vaak op borden staat. Ze snappen mij "camera libre " en noemen de naam van een hotel, maar ik wil geen hotel, ik wil een piepklein goedkoop kamertje. Ik laat de heren uitpraten, bedank voor de tip, laat het hotel links liggen en spreek iets verderop twee jonge vrouwen aan..
Een spreekt wat gebrekkig Engels, ze snapt wat ik bedoel en noemt de naam van een hostel. Ze probeert de route uit te leggen, overlegt met haar vriendin in het Pools, zo grappig! Ik weet de richting vind een B&B hotel om de hoek, dat..... het hostel blijkt te zijn!

Er was een kamertje vrij en even later klauter ik met rugzak en stokken naar de vierde verdieping. Leuke kamer met een laag raam dat helemaal open kan. Het heeft een mooi uitzicht over een deeltje van Trento, want daar ben ik dan.
Douchen en vervolgens naar de buren waar ze een supermarkt hebben om eten te halen, te moe om nog de stad in te gaan.
Dan voor het raam op de grond zitten, eten, naar buiten koekeloeren, later nog even met broer Wouter heen en weer appen en slapen.

Dinsdag 20 augustus
Ik ben de eerste in de vrolijk beschilderde ontbijtruimte. Ik zoek een kaartje met signora Frikken, die vind ik niet, wel nummer 430. Ik eet veel yoghurt met muesli want ik moet er nog lang op teren. Dan vier trappen op naar boven, inpakken en met rugzak en beddengoed naar beneden. Het laatste moet bij de was, want zo gaat dat in een hostel. Uitchecken en nog even aan dat meisje met de fiets vragen waar ze heen gaat. De Gardasee , leuk!

De industrie wordt minder langs de rivier, een mooi kasteel in de bergen, pauzeren onder een afdak, kletsen met een Italiaans echtpaar in het Engels over wandelen. Het wordt warm en ja, ik heb nog steeds lui zweet!
Reinhold en Graciano komen mij tegemoet wandelen en wilden een praatje maken in het Italiaans. Gelukkig kon het ook in het Engels. Graciano is de wandelaar van de twee. Hij heeft zelfs de pelgrimsroute van Canterbury naar Rome gelopen en gaat morgen naar Harburg in Duitsland om een andere route af te maken, die vanwege een blessure moest worden gestaakt. Mooi gesprek weer, we wensen elkaar succes en vervolgen onze weg.

Daarna op een bankje mijn mamma bellen en haar vertellen dat het goed gaat, ik het fijn heb en om te horen dat het haar ook goed gaat.
Verder over de dijk, zweten, hoedje op. Het is een lange weg naar Rovereto.
Onderweg gebeld naar een hostel dat vol zat. Ik vind wel een twee sterren hotel vlakbij de route waar ik langs ga. Ook vol maar de medewerkster gaat meteen de buurt af bellen en vindt een B&B die een camere libre hebben.
Ik ben aardig aan de latten en ze regelt, dat ik word gehaald door een jongeman met een grote jeep, waar je flink mee kan scheuren en dat doet hij.

Hij brengt mij naar de B&B van Lara, zij is er niet, maar haar zus en haar moeder wel. Ze zijn onder de indruk van mijn gelopen kilometers nu zo'n 1600, vooral di mamma. Ze wil heel graag met mij babbelen maar er is een taalprobleempje. Gelukkig kan haar dochter af en toe vertalen.
De moeder is een pittig dametje , echt di mamma van het gezin. Als ze hoort dat mijn voet wat pijnlijk voelt, moet ik een kamer beneden krijgen, met balkon en super de luxe. Ze pakt mij bij de arm om alles te laten zien en glundert als ik alles toute est bella vind.
Ik krijg water, ijs en de moeder stopt mij nog een appel en een banaan toe voor straks na "la doccia" de douche dat heeft ze mij al geleerd.

Woensdag 21 augustus
In de ontbijtruimte ontmoet ik Lara, ook al zo aardig. Haar Engels is niet zo goed maar een andere gast vertaalt met plezier. Ze
bakt bacon en een ei voor mij, een beetje vet maar voor Frikken wel goed. De andere gasten nuttigen niet zo veel valt mij op, maar ik neem het er van.
Lara regelt alvast voor vanavond een kamer voor mij in hotel Olivo, dat een heel stuk verderop ligt.
Voor vertrek nog met di mamma kletsen, een dikke knuffel, zoenen en ik ga over de landweg naar de rivier terug.

Op een brug "chiau bella, waar gaat de reis naar toe"? Een leuke Italiaan met een volgepakte fiets. We staan in de weg van een auto, na de brug gaat hij naar Trento en ik naar Verona, jammer geen praatje. Ik zie veel tussen de bergen geplakte mooie dorpjes. Helaas is hier een vreselijke herrie van de autostrada , een spoorweg en een provinciale weg.
Het was ver naar het hotel, om kwart voor 8 stapte ik er eindelijk binnen met 37,5 km in de benen, uitgewoond, zere voeten ennoemmaarop.
Een leuke kamer, leuk hotel, gelukkig niet zo groot. Ik kon nog eten, gnocci, nog nooit gehad, erg lekker, 's avonds met broer Henny gebeld.

Donderdag 22 augustus
Nienke is jarig. Om half 7 in de morgen met een niet uitgeslapen kop en een feestelijke badmuts, die ik in de douche vond een verjaardagsvlogje voor haar gemaakt.
Het ontbijt is om half 8 en dan sta ik natuurlijk precies op tijd met mijn neus vooraan.
Er zat een man aan een tafeltje in de eetzaal met een paar broodjes en een bakje met van die kleine porties jam. Hij wist ook niet hoe het zat maar had nog geen personeel gezien. Een paar tafeltjes waren gedekt met bestek en een servetje. De meneer was net als ik wel aan koffie toe .Hij ging nog maar eens kijken of hij iemand kon vinden. Na zo'n 10 minuten kwam de eigenaar met vrouw en dochter en begonnen met het ontbijt. Ik kreeg een aangebroken pak sap op mijn tafel zonder glas. Uiteindelijk was er cappuccino en heerlijke croissantjes, een prima ontbijt.
Weer Fawlty Towers achtige taferelen, ik hou er wel van!

Ik ben net op pad als er een auto naast mij stopt . Ik herken een man die ook in het hotel was en steeds zeer vriendelijk naar mij lachte, ook nu en hij vraagt waar mijn reis naar toe gaat. Zo ontstaat weer een leuk gesprek over wandelen en reizen. Hij ging op familiebezoek in Venetië en Slovenië. Ik mocht best een stukje meerijden, maar dat is vast niet jouw bedoeling meende hij en dat klopte.

Ik wandelde verder langs eeuwig stromende Adige, rustig aan, want ik voelde de 37 km van gisteren nog behoorlijk.
Om half een zag ik al een B&B, nee, dat is echt te vroeg. Rustig aan verder. Het dal wordt smaller de Adige heeft ruimte nodig. Ik moet langs de berghelling omhoog en ja hoor, daar komt Jean Marie en zijn gezin weer voorbij gefietst. Ik zie deze gasten al voor de vijfde keer. Ze zijn met zijn vijven, man, vrouw en drie kindertjes die in een karretje achter de fiets van hun ouders zitten. Ze komen uit Belgie en we stonden al twee keer op dezelfde camping..

Twee Duitse fietsende stellen gaan mij voorbij, maar moeten verderop afstappen en bijkomen. Fietsen met een gewone fiets is hier zwaar, dan is lopen gemakkelijker.
Boven op de berg is een dorp, Rivoli. Voor een winkeltje staan een paar wielrenners. Daar valt vast iets te drinken. Dat klopt en ze verhuren ook kamers. Informeren en het is zo geregeld. Het meisje dat mij helpt spreekt goed Engels en kletst graag, dat is leuk! Dan douchen, kleding wassen en vervolgens naar beneden voor spaghetti carbonara en een biertje, heerlijk!

Vrijdag 23 augustus
Het ontbijt is een koningsmaal! Zoveel lekkere hapjes, rozijnenbrood , puddingbroodjes, croissants enzovoort.
Een andere gast komt ook ontbijten, zij neemt slechts een paar koekjes en koffie terwijl signora Frikken zit te schransen.

Dan mijn weg vervolgen omhoog door het bos, mooi hier! Daarna langs het kanaal dat met de Adige mee stroomt. Het is rustig, weinig fietsers vandaag.
Ik vind op internet een camping vlakbij Verona, wandel eerst nog een km of 5 langs het kanaal en loop dan de route die Google Maps aangeeft. Dat gaat prima, tot ik naar een weg word gestuurd die te gevaarlijk is voor wandelaars. Ik vraag voorbijgangers of er een alternatief is. Die moet er zijn maar ik vind het niet. Dus terug, opnieuw vragen in een barretje. Daar is iemand die goed Engels spreekt, maar hoe te lopen daar komt ze niet uit. Aan de bar staat ook Fernando, hij wil mij wel brengen, het is maar 6 minuten met de auto. Fijn!
Hij sjouwt mijn grote rugzak naar zijn kleine fiatje en we gaan op weg. Onderweg vraagt hij of ik de arena van Verona wil zien, dat doet hij in het Italiaans, zijn Engels is heel slecht. Het duurt even voor ik snap wat hij bedoelt en dan dat hij snapt dat ik dat wel wil.

Dus naar de arena van Verona . Fernando is hier goed bekend en scheurt zijn bolide naar de eerste de beste parkeerplek vlakbij de arena. Leuk voor een fotomomentje en Fernando maakt een paar foto's voor het indrukwekkende gebouw.
Mooi was het. Er stonden ook nog allerlei attributen buiten van een operafestival. Het was zeer de moeite waard maar daarna wou ik toch maar naar de camping. Ik was aan het eind van mijn Latijn. Fernando zette mij vlak voor de deur af. Ik bedankte hem hartelijk voor het leuke uitje en de lift.

Eerst aanmelden, de campingmevrouw pakt er meteen we folder bij van de stad en vertelt waar de bushalte is, waar de taxi's staan enz enz. Ze ratelt maar door het lukt mij nog net om broodjes voor morgenvroeg te bestellen.
Fijn weer op een camping te zijn. Ik heb een mooie plek en die avond nog een fijn gesprek met een Duits stel. Ze waren voor het eerst zonder kinderen op vakantie. Dat was wennen en hun hond was net een paar weken geleden gestorven. Dat zorgde in combi met mijn verhaal voor traantjes. Ik had met hen meegekund naar een andere camping in Verona maar ik sta hier goed. Ik wist op dat moment nog niet hoeveel herrie de weg hier maakt, dag en nacht gaat dat door!

Geschreven door Inas.reisblog