Zondag 1september 2019
Rust, blog en wasdag, prachtig weer dus de rugzak tegen een muurtje gezet ,dekentje er voor gelegd en daar zit ik lekker in de schaduw tegen aan om te schrijven . Terwijl ik schrijf rusten mijn voeten uit. Ik haal croissantjes voor de lunch, reserveer voor vanavond een tafeltje in de pizzeria en verder ben ik niet in beweging te krijgen. Later krijg ik van buren een stoeltje te leen, zo aardig weer!
Bij de pizzeria 's avonds zijn alleen maar Italianen, een Duits stel en Ina Frikken. Terwijl ik op mijn pizza bomba wacht loer ik een beetje naar de andere klanten en besluit dat hier een fijn sfeertje hangt. De pizza smaakt echt Italiaans, het bier is zwaar dat merkte ik al na twee slokjes, maar lekker !

Maandag 2 september 2019
Om 6 uur wakker, mooi weer, rustig inpakken, ontbijten, douchen en de hele mikmak. Voor vertrek de stoel terug brengen, een kort praatje over mijn reis en op pad. Langs een grote militaire begraafplaats waar Duitse soldaten die, in de 2e wereldoorlog zijn gesneuveld zijn begraven .

Dan huppekee weer op de Via Degli Dei, ik passeer bijna ongemerkt de Passo Della Futa, had meer klim- en klauterwerk verwacht.
Het is een mooie tocht bijna alleen over bospaden. Ondanks de goede wegbewijzering ga ik toch ergens fout. Gelukkig loop ik evenwijdig aan het juiste pad en komt het vanzelf goed. Bovendien ben ik daardoor de regen misgelopen, die een echtpaar dat beter had opgelet wel op hun kop kreeg. Het rommelt de hele morgen alweer in de lucht, ik houd het angstvallig in de gaten maar het onweer zet niet echt door.
Iets verderop gaat het harder regenen en doe ik de hoes over de rugzak. Met mijn regenjas wacht ik, mijn kleding is toch al doorweekt van al het zweet. Weer veel klimmen en dalen vandaag maar ik voel me goed.

Sant' Agata komt in zicht, bijna half 6 is het dan, het regent nu flink. Ik ga naar links, richting het dorp en van de route af, zie dan meteen een bord " kamers te huur". Het ziet er sjiek en duur uit. Toch vragen, 25 euro dus ik neem die camere. Het is een hele mooie, in een oude watermolen met een prachtig uitzicht over de schitterende tuin...
s' Avonds een route gevonden om van Florence naar Siena te wandelen , La Via Sanese gaat het worden

Dinsdag 3 september 2019
Vroeg op, geen breakfast bij de kamer, daarom mijn laatste twee plakken brood gegeten.
In de hal loop ik, onderweg naar de douche Rosa tegen het lijf. Zij is de dochter van de gastvrouw, woont in dit gedeelte van het huis. Ze vraagt of ik het vervelend vind dat zij zo gaat bidden. Geen idee, waarom ik dat vervelend zou moeten vinden dus, natuurlijk niet.
Ik ga douchen en Rosa gaat naar haar kamer. Ik hoor haar gebed, ze dreunt zeker een kwartier lang steeds eenzelfde zin op. Eigenlijk zingt ze het meer maar dan alles op één toon. Het klinkt mij wat Indiaas in de oren.
Daarna vertrekt ze en ik volg iets later. Ik loop eerst het dorp in om de supermarkt te zoeken en vraag aan een jongeman waar ik die vind. "Er is wel een markt maar niet super", grapt hij en wijst waar ik het winkeltje kan vinden.
Het was echt piepklein, je kon er je kont niet keren, het was knetterduur, maar ze hadden brood en fruit.
Dan de Via vervolgen over een rotsachtig pad, omhoog? Ja tuurlijk richting St. Piero dat zo'n 8 km verderop ligt. Dat weet ik want ik zag minstens 10 bordjes waar dat op stond. Metershoge cipressen zorgen voor schaduw wat fijn is, want het wordt een warme dag.

St. Piero is een mooi authentiek plaatsje. Na een kop cappuccino op een terrasje gaat het verder door oude straatjes, langs een park met mooie beelden. Dan het stadje weer uit waar ik in de verte een kasteel zie omringd door metershoge cipressen.
Ik raak wat vermoeid, let niet op neem twee keer een verkeerde weg, de camping is pas over 8 kilometer en ligt vrij ver van de route.
Als ik zie dat ik daarvoor een heel lang stuk over een drukke autoweg moet, blijf ik doorlopen op de Via. Ik arriveer in het iniemienie plaatsje Tagliaferro, vraag in mijn beste Italiaans aan een meneer of ik hier ergens kan overnachten. De man wijst naar een vrouw die iets verderop in het straatje staat,"die signora daar verhuurt kamer"s. Even later zit deze signora in een leuke kamer voor 18 euro inclusief een ontbijtje en ik krijg een pak tortelini om een simpel avondmaaltje te koken.

Ik ontmoet daar Jessica, een jonge vrouw die met haar hond wandelt. Tijdens het avondeten hebben we een leuk gesprek aan de keukentafel. Eerst in het Engels daarna in het Duits want dat spreekt zij net ietsje beter. "Als je met een hond wandelt maakt dat je rugzak een stuk zwaarder en je komt niet overal binnen," vertelt ze maar leuk is het natuurlijk wel. Ze vraagt het nodige waardoor ik kan vertellen over Ton, het theater en meer, wat fijn blijft.

Woensdag 4 september
Om half 6 scharrelen Jessica en haar hond al door het huis en als ik een uurtje later op sta zijn zij al vertrokken. Het ontbijt staat op de tafel in de gezellige Italiaanse keuken, simpel is het en daar hou ik van.
Als ik om half 8 vertrek is het lekker fris, de zon schijnt maar geeft nog weinig warmte af. Het gaat omhoog over een rotsachtig pad, ik ga in de langzame versnelling, moet nog een beetje wakker worden. Prachtig is het, veel mooie plekken om ver te kijken en een mooie oude kerk Satuario di Monte Senario.

Er zijn aardig wat wandelaars onderweg. Als ik weer eens omhoog moet klauteren, komen drie jongens en twee meisjes van een jaar of twintig mij achterop. Ik laat ze passeren op het smalle pad, zij zijn een stuk sneller.
Een meisje vraagt of ik ook in Bologna ben begonnen met deze wandeling, nee dus ik begon in Nederland en ga door tot Rome.
Ze brieft het direct door aan de anderen, die mij daarna een "bon camino" wensen.
Op het vervolg van de wandeling komen we elkaar telkens tegen. Als ze met zijn allen pauzeren en ik weer langs kom, komen de vragen; hoeveel kilometer ik inmiddels heb afgelegd , hoe lang ik onderweg ben , waarom deze tocht. Ik vertel heel in het kort mijn verhaal en hoe ik tot nu toe deze tocht heb ervaren.
" Ik zie aan de glimlach die op je gezicht verschijnt als je erover vertelt, hoe erg je er van geniet," zegt een van de jongens en ze vinden het leuk en bijzonder mij te hebben gesproken. Ze vragen hoe ik heet en of ik wel genoeg eten en drinken bij me heb. Daarna zie ik ze nog twee of drie keer en word ik steevast begroet met Hi Ina, bon camino.... Zij hebben elkaar op deze tocht ontmoet plus nog een heel stel anderen van hun leeftijd. Gisteravond hebben ze met minstens 20 wandelaars gezamenlijk gegeten.

Op een gegeven moment verlies ik ze uit het oog. Ik ga Florence vandaag niet halen, blijf steken in Fiesole waar een camping is en heb er dan 27 kilometer opzitten. Mooi zat en bovendien moest ik nog een enorme klimpartij verrichten om daar te komen.
In de campingwinkel koop ik een blik witte bonen , 4 knakworstjes, een flesje bier, yoghurt en dat wordt mijn avondeten. Daarna douchen en slapen.

Donderdag 5 september 2019
Vandaag het laatste stuk naar Florence. Om op de nieuwe route la Via Sanese te komen moet ik dwars door de stad over de rivier de Arno. Het is een lange rechte weg en het lijkt niet al te ingewikkeld. Eerst afbreken en inpakken. Een Italiaan vraagt waar mijn reis naar toe gaat, naar Rome dus. Hij lijkt een tikje jaloers en wenst mij een goede reis.

Ik haal nog brood en kaas voor onderweg, ga dan weer lekker omhoog en dat heel erg lang met mooie uitzichten op Florence.
Boven op de Mont Ceceri kom ik uit op de plek waar Leonardo da Vinci zijn vliegstunts uithaalde. Vanaf daar gaat het zigzaggend naar beneden. Ik was de enige die daar liep en had Leonardo dus even voor mijzelf. In mijn hoofd vroeg ik, hoe ik het tasje, dat aan de riem van mijn rugzak hangt zou kunnen repareren. Het antwoord was heel simpel, als je twee trekbandjes hebt is, dat zo gefixt en ja, die had ik en het klopte!

Via mooie straatjes met luxe huizen kwam ik in Florence uit bij het punt, waar ik door de stad moest. Het was een makkie, verderop de brug over, niet de beroemde maar een hele gewone, niet het centrum in geweest, te warm, te druk. Ik wandelde wel door de wijk San Niccolo. Vandaar af langzaam de stad uit, uiteraard omhoog!
Het straatje waar ik loop, eindigt in een t-splitsing met een grote weg. Ik kijk op mijn mobiel welke kant ik op moet, dan een enorme knal, ik kijk op en zie vlak voor mijn neus een meisje met een scooter tegen een auto op knallen en onderuit gaan.
Twee mannen van de gemeente die vlak bij mij stonden te kletsen rennen er naar toe en trekken de scooter weg die bovenop haar ligt. De bestuurster van de auto stapt uit, vraagt of ze o.k. is en gaat meteen bellen. Ik doe een stap dichterbij om te kijken of ik iets kan uitrichten. Dat is niet het geval, ze was bij kennis dat zag ik en ik ga verder, een paar minuten later hoor ik de sirenes van een ziekenauto.

Een heel stuk verder vraag ik aan een jonge man of hij de Via Sanese kent, dat is niet het geval. Hij komt niet van hier en blijkt Nederlands te spreken met een Belgisch accent. Hij vraagt of ik nog voldoende water heb anders wil hij het wel aanvullen. Nou ,heel graag, want ik ben er bijna door heen. Ik loop achter hem aan door een heel groot hek naar een enorme tuin met een geweldig uitzicht op Florence. "Het mooiste uitzicht op de stad, we hebben geboft dat we dit konden huren"
vertelt de man. Hij vult mijn flesjes bij en ik maak foto's van het uitzicht dan vervolg ik mijn weg over rustige, verharde wegen, die hopelijk in Galuzzo uitkomen want daar is een camping.

Het laatste stuk gaat over een drukke autoweg, uitkijken dus, vooral na wat ik vanmiddag heb gezien.
Het kampeerseizoen loopt op zijn eind en ik kan zelf een plekje kiezen, moet daarvoor weer in de klimmodus met al 25 kilometers in mijn arme voetjes...
Dan tent opzetten, douchen, minestronesoep uit een blik nuttigen in het halfduister, schrijven bij een klein lichtje en dan slapen.

Vrijdag 6 september
Kalm aan vertrokken met veel klimwerk over een rustige weg met mooie huizen en veel olijfbomen. Ik kom vervolgens weer op de route uit. Tot nu toe lukt het aardig om het rode lijntje op mijn mobiel te volgen. Ik wandel door mooie Italiaanse dorpen, Tavarnuzze is zo'n leuk niet toeristisch plaatsje evenals Spedaletto.
Een man op een scooter of bromfiets komt mij tegemoet, hij stuurt met een hand. In de andere houdt hij zijn mobiel, meneer is aan het bellen. Ik snap niet hoe, want kan je bellen met een helm op, dan hoor je toch niks? Dan belt hij vast met beeld en kan liplezen.

Ik raak vermoeid, houd een pauze in een winkeltje annex bar, drink daar een cappuccino en eet een kwart pizza aan het enige tafeltje dat daar staat. Ik neem plaats op een van de twee stoeltjes en parkeer mijn kameraad, de rugzak op de andere stoel. Gezellig hier, af en toe komt een klant voor een boodschap en een praatje....
Opgekikkerd stap ik wat later door het mooie Toscaanse land, beland in Borgino, de camping is dan nog 4 kilometer. Voor ik daar ter plekke ben kom ik nogmaals in zo'n bar/winkeltje terecht. Deze is iets groter met midden in de winkel 4 hoge vierkante tafeltjes tegen elkaar geplaatst met daar om heen allemaal verschillende oude barkrukken. Inmiddels verslaafd aan de cappuccino bestel ik er weer een, nu met cake. Ik doe meteen wat boodschappen en vertel het winkelmeisje hoe leuk ik deze winkeltjes vind.

Nog een laatste stuk naar de camping, 4 km stijgen en hoe! Ik heb het gered en sta nu op een mooie plek tussen de olijfbomen. Romita zo heet het dorpje en ook de camping. Het seizoen is bijna ten einde, brood bestellen voor de volgende dag kan niet meer. Voor mij maken ze een uitzondering, ze kennen die laatste berg!

Ik neem behalve mijn gewoonlijke rustdag, nog een extra erbij om uit te zoeken hoe ik vanaf Siena verder moet lopen over de Via Francisgena, voor het laatste stuk naar Rome.......

Geschreven door Inas.reisblog