Zondag 23 juni 2019
Mijn tent zit weer in de verpakking. Ik ben druk bezig om alle spullen in de rugzak te proppen als de buurvrouw waar ik vrijdag een mooi gesprekje mee had langs komt en vraagt of ik nog iets nodig heb voor onderweg. Een thermosfles vullen met heet water dat zou fijn zijn dan kan ik thee maken.
Als ik langskom om het te halen heeft ze van alles klaarliggen; koekjes, fruit, tomaten en twee gekookte eieren. Wat een verwennerij weer! De buurman heeft koffie gezet en we drinken samen een bakkie voor hun kleine caravan, hebben een mooi gesprek over buiten in de natuur zijn en wandelen. "Dat is goed voor je ziel" zegt de buuf en ja dat klopt wat mij betreft helemaal.
Ik vertel over Ton, ons theatertje en hoeveel plezier we daaraan beleefden. Dat is ook een van de prettige dingen van deze reis, dat ik mooie verhalen over Ton kan vertellen zonder dat het echt zwaar wordt.

Tijd voor vertrek, ik krijg van beiden een dikke knuffel en loop dan naar Jakobsweiler vanwaar ik via een binnendoorweggetje op de E8 terecht kom.
Een fietsend echtpaar stopt als ik op mijn mobiel kijk. Ze denken dat ik de weg kwijt ben. Mooi niet! Ze maken een praatje, er is hier vlakbij een wielerwedstrijd misschien iets voor jou om te gaan kijken, oppert de man. Je kon er ook eten en drinken. Ik heb wel wat beters te doen meneer, ik moet huppekee naar Rome....

Ik neem dan snel een pauze om een deel van het gekregen voedsel te verorberen en zo mijn rugzak lichter te maken. Wat in de maag zit, zit immers niet in de rugzak!
Ik wandel het dorp Bolanden binnen, daar is de wielerwedstrijd met veel deelnemers en geen publiek!
Dan kom Ik in het land van de windmolens waar ik flink moet klimmen en op de route letten want hier is echt niets aangegeven. Ik moet zelfs dwars door een korenveld!
Verderop een gesprekje met een boer, die voor mij iets heel onduidelijks aan het doen is in een knollenveld. Hij vraagt of ik alleen onderweg ben en weleens wild kampeer, dan volgt een onsamenhangend verhaal over een zwerver, die iets in de fik had gestoken.

Het is half 5, tijd om een Gaststätte te zoeken In Albisheim, het volgende dorp. Ik vraag aan een groepje mensen dat vlak voor mij loopt of er hier ergens kamers worden verhuurd. Even rechtsaf en dan links daar vind je vast iets. Ik ga er meteen op af, ben nog geen twee minuten onderweg of een van de vrouwen uit de groep komt mij met de fiets achterop. Als ik geen onderdak vind mag ik hun tuin kamperen, als ik wil, kan ik ook meteen mee. Dat is Ute, ze lijkt me erg aardig en ja, ik wil best in de tuin. Ik maak vervolgens kennis met Addy, haar man en met een of twee zoons dat weet ik niet zeker want ze hebben een tweeling. Ik kan uiteindelijk bij hun thuis slapen, word ontzettend in de watten gelegd met koffie, koud water, kan douchen en mee eten.

Hun huis ligt vol met muziekinstrumenten, ik geloof dat ze allemaal wel iets spelen, creatievelingen zijn het!
's Avonds in de tuin praten we vooral over muziek, onze smaken komen wel overeen. Ik laat een YouTube filmpje zien waar Ton muziek maakt en het filmpje met het liedje mr. wolf van Janine Hospes waar ik een papieren theatervoorstellinkje bij heb gemaakt. Het was fijn en gezellig daar, ik voelde me erg op mijn gemak en omarmd.

Heerlijk geslapen! Ute heeft koffie en zelfs broodjes gehaald bij de bakker. De mannen zijn allemaal al naar hun werk.
Apart om telkens weer bij wildvreemde mensen aan tafel te zitten. "Ik zou het niet durven" zegt Ute, maar zij heeft wel het lef om zomaar iemand in huis te nemen, dat doet ook niet iedereen.

Ik bedank voor de fijne avond en alle goede zorgen, stap de warmte tegemoet en dan huppekee aan de wandel.
De route is niet spectaculair wel mooi groen. Onderweg een gesprekje met een bakkersvrouw en weer een man die denkt dat ik de weg kwijt ben. Hij geeft als tip in het volgende dorp naar bakkerij Ochsen te gaan, dat zou een hele goeie zijn. Ik geloofde hem meteen, zo te zien had hij daar al menig taartje gegeten!

Ik bereik Pfeddesheim en op het moment dat ik op mijn mobiel zoek naar onderdak stopt een busje, de chauffeur weet een Gaststätte naast de Sparkasse midden in het dorp. Het is nog een eind lopen, ze zijn nog dicht en zitten uiteindelijk helemaal vol. Vlakbij is een hotel die hebben altijd plek, krijg ik als advies mee. Dat klopte en snapte best waarom. Zo lelijk! Maar ik was uitgeput en vond het prima, bovendien was het ontbijt uitstekend!

Na het ontbijt weer op pad langs het riviertje de Pfrimm en immer geradeaus, lekker gemakkelijk! Ik kom Worms binnen via een mooi stadspark. Voor de Dom moest ik een stukje van de route af maar ik hoefde gelukkig niet lang te zoeken. Het was vanbinnen donker, er was veel goud en ik kon een stempel scoren voor mijn pelgrimspaspoort.

Na de Dom richting Rijnoever, wat mooi hier aan het water. Ik zat op een terras onder de lindebomen en waande mij al in Italië. De rugzak had ik op de stoel naast mij geplant. Een mannetje naast mij zei dat als ik iets wou drinken, ik dat zelf bij de kiosk moest gaan halen, voor de rest komt de bediening.
Ik bestel daar een glas water en een kop koffie, toen bleek dat ik de koffie bij de bediening moest bestellen. Dat deed ik samen met een grote salade, het kwam allemaal goed maar wat onhandig!

Vervolgens de brug over, het wordt warm, heel warm. Ik stop vaak om te drinken en het zweet van mijn voorhoofd te vegen. Ik werd moe maar was onderweg naar een camping dus nog even volhouden.
Ik word ingehaald door een man op een racefiets, zie hem na 100 meter stoppen, omkeren en vlak voor mijn neus halt houden. Het is Bernd, of hij iets van mij kan overnemen, mijn rugzak bij voorbeeld en nee, hij zal er heus niet mee weg fietsen! Ik mocht wel op zijn fiets maar ik zag dat het een echte herenfiets was en wou daar mijn nek niet over breken. Bernd hees zich in mijn rugzak, nam mijn wandelstokken over en wandelde met de fiets naast mij naar de camping, waar hij en zijn vrouw een stacaravan hadden.
Hij had veel te vertellen over zijn werk, fietsen en wandelen. Hij had 4 jaar geleden de Jakobsweg gelopen enzovoorts.
Het was gezellig en we waren zo op de camping van de 80 jarige meneer Frey, die heel verbaasd was dat ik geen fiets bij me had. Ik kreeg een fles koud water en een mooi prijsje voor de overnachting.
De camping was erg leuk, lag aan een soort Karpermeer en ik heb voor het eerst sinds jaren weer eens gezwommen, heerlijk!

Ik maakte kennis met Petra, een vrouw uit Zwitserland, zij was onderweg op de fiets naar Ost Friesland en Nederland. We hadden veel de zelfde ervaringen. Het was zo leuk met haar te kletsen! We moesten daar helaas mee stoppen omdat we bijna werden opgevreten door de muggen.

De volgende dag, woensdag 26 juni spring ik om 7 uur al in het water voor een klein zwemrondje. Ik twijfel of ik niet nog een dagje zal blijven maar vertrek toch op een bloedhete dag met een vlakke route, het is net te doen.
"Langwaden is the place to be", zegt een vrouw die ik vlak voor ik daar ben aanspreek. Zij kende Aalten omdat ze jaren in Borken had gewoond. Langwaden kende minder want daar was niets te vinden waar je kon overnachten.

Ik kuier via de routebordjes over een pad dat langs de achtertuinen van de bewoners van de hoofdstraat loopt. Daar tref ik Simone, die daar wandelt met de tweeling van de buren. Zij brengt de oplossing. Je zou bij ons in de tuin mogen maar mijn zoon krijgt vrienden op bezoek en die zitten daar vanavond. Onze buren hebben wel plek maar hebben naast deze tweeling, 4 weken geleden nog een tweeling gekregen. We gaan even overleggen en zo zit ik even later bij Sabine, Frans en de kinderen in de tuin. Alles kan daar, ik hoef niet in die warme tent maar ze hebben een muziekruimte in de schuur, daar is het lekker koel en daar mag ik slapen. Ik word voorgesteld aan een oma met haar dochter en twee kleinzoons, die wonen daar ook allemaal. Een van de jongens heeft te veel eten gekookt, of ik soms ook trek heb.
Er volgt een avond met gesprekjes en spelen met de oudste tweeling, zo gezellig! Aan het eind van de avond mag ik de jongsten nog even zien, toen was mijn dag helemáál goed!

De volgende dag is het 27 juni, de sterfdag van Ton, ik wou vroeg vertrekken en niemand wakker maken, maar ineens stond Simone voor mijn neus en vroeg of ik koffie wou en een broodje. Dat was fijn, ik kon nog even over Ton kletsen voor ik op pad ging.
In de verte doemen de bergen van het Odenwald op. De zon staat net boven de bergen als ik voor de volgende etappe vertrek. Zo mooi! Een Duitse meneer wandelt een stukje mee en vertelt een en ander over de omgeving. Hij loopt zijn dagelijkse rondje. Daarna gaat hij linksaf en ik naar rechts de bergen tegemoet, waar ik die middag meteen volop in loop en mooi dat het hier is!
Ik vond vrij snel een camping, moest daarvoor een flink eind van de route af. Ik snap eigenlijk nog steeds niet hoe dat meisje van Google Maps het is gelukt om mij daar via allerlei kronkelige paadjes en hoog gras te laten aankomen.

Als ik vrijdag vertrek vind ik een betere weg om terug op de route te komen. Uiteraard moet ik daar een flink stuk voor klimmen.
Er is veel bos, landerijen, de boeren zijn druk met hooien en maken grote balen.
Ik loop door een dorpje en zie een oude man met een lange witte baard op een bankje onder een afdak zitten. Vanuit een ooghoek zie ik dat hij ook nog al wat bagage bij zich heeft, niet in een rugzak , maar in een soort karretje. Ik groet en hij groet terug. "Heeft u ook geen woning?" vraagt hij. Jawel dus en ik vertel wat ik aan het doen ben. "Dus u doet dit vrijwillig? vraagt hij met ongeloof in zijn stem, dan wens ik u een goede reis" ik bedank en ga verder, bedenk later dat ik best wat langer met hem had kunnen kletsen. Wat een wereld van verschil, ik hoef maar te kikken en heb zo onderdak en deze man moet zich maar zien te redden.

Mijn tocht gaat verder, het is heet in het open veld ondanks het windje. Ik vind dan een camping in het plaatsje Schlierbach waar ik voor 2 nachten reserveer.

Geschreven door Inas.reisblog