Het idee voor een voettocht naar Rome onstond in het voorjaar van 2018. Ik had toen al een jaar vrij veel gewandeld nadat mijn lieve vriend Ton in juni 2017 was overleden.
Het was voor mij een manier om het drukke gedoetje in mijn hoofd weer wat rustig te krijgen en om de enorme spanning die ik in mijn lijf voelde na een hele heftige periode kwijt te raken.
Ik was in 2007 in de Achterhoek komen wonen waar Ton en ik in Bredevoort een klein huiskamertheatertje begonnen. Van wandelen kwam niet zo veel het bleef bij af en toe een fietstochtje en later toen Ton ziek werd toerden we met de auto. Ik kende de omgeving dus nog niet zo goed en besloot na Ton's overlijden om de buurt wandelend te gaan verkennen.
Bij de VVV haalde ik een wandelboekje plus een kaart. Dat was het begin van veel tochtjes rond Aalten, Bredevoort en Winterswijk, ik ontdekte de mooiste plekjes in mijn woonomgeving. Het buiten zijn in de natuur deed mij goed, ik voelde Ton dichterbij en je moet door als je loopt, huppekee het ene been voor het andere anders kom je nergens...
Het wonderbaarlijke vond ik dat je van huis gaat met een hoofd vol gedachten en met een leeg hoofd terug komt. Het verdriet verdwijnt er niet door maar het wordt wel dragelijker. De tranen die horen bij de rouw die kwamen heus wel en in overvloed.
Het plan om ooit een lange meerdaagse tocht te gaan maken kwam heel langzaam mijn hersenpan binnen sluipen. Ik zag een documentaire over een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, sprak iemand die deze had gelopen en daar heel enthousiast over vertelde. Wat me vooral bij bleef was "Als je gaat ga dan alleen". Dat vond ik nog al wat, ik had mijn hele leven nog nooit ergens in mijn uppie een hapje gegeten laat staan een reis gemaakt!
Het werd tijd voor een test. In het voorjaar van 2018 wandelde ik een paar dagen op de Brabantse heide en in de zomer deed ik hetzelfde in de Eifel. Ik bleek het prima met mezelf te kunnen vinden en alleen door vreemde bossen sjouwen waar ik best een beetje tegenop had gezien bleek een prettige ervaring ondanks dat het zo'n beetje de heetste zomer van de eeuw werd.
Toen moest ik bepalen waar naar toe te gaan, mogelijkheden genoeg, tijd ook omdat in de maand mei mijn pensioen in gaat. Ik las een inspirerend interview met iemand die van Groningen naar Rome was gelopen. Dat sprak me aan, het leek me zo wie zo geweldig om met mijn rugzak op vanaf mijn huisje te vertrekken. In die rugzak zit trouwens ook mijn nieuwe super lichtgewicht tentje dat ik kreeg van mijn kinderen met aanhang die erg enthousiast zijn over mijn reis en mijn moeder die dat een stuk minder is.("Snap ik hoor mam"!)
Rome wordt het dus, ik ontdekte op internet één van de vele wegen die naar deze stad leiden, de Oostelijke route die gaat langs de Rijn, door de Eifel, over de Romantische Strasze, de Via Claudia Augusta enz. Ik ga eerst van Aalten naar Xanten lopen en vanaf daar het eerste deel van de route die E8 heet volgen.
Rome schijnt één van de mooiste steden van de wereld te zijn. Het zou fijn zijn daar ook aan te komen maar ik hoop vooral op mooie wandelingen in de natuur, bijzondere ontmoetingen en vrijheid te voelen.
Ik vertrek op 6 mei samen met Rainer die het eerste stuk tot aan Xanten met mij mee wandelt.

Geschreven door Inas.reisblog