Heerlijk geslapen in het hotel! In het restaurant was voor het ontbijt een tafeltje gedekt met een krijtbordje er bij, waar op stond: "Guten apetit Frau Frikken " ik kreeg meteen een kan koffie voor mijn neus en de rest kon ik zelf halen . Heerlijk!

Ik wandel die dag van Schmidt naar de Rursee en het gaat lekker omlaag. De weg langs het meer is vlak en fijn voor mijn voeten. Ik geniet, rechts het prachtige meer en links de berghelling met bloemen, wegschietende hagedisjes en zelfs ringslangetjes.
Er zijn veel wandelaars en nog veel meer fietsers. Bij de stuwdam is een restaurant, ik haal een ijsje en geniet van het uitzicht op het haventje. Verderop kom ik door een Landaldorp met allemaal nagemaakte vakwerkvakantiehuisjes het ziet er kitscherig en vrolijk uit.
Dan gaat het verder langs de rivier de Rur,
Vandaag vind ik mooi vroeg een camping, een hele grote met veel vaste plekken. Ik krijg een plek op een gigantisch veld, waar ik bijna alleen sta met rondom een paar enorme campers.

De volgende dag verleng ik mijn verblijf met een extra nacht bij de oude dame achter de balie. Ze vindt het maar raar dat ik geen auto bij me heb.
Ik maak een wandelingetje door het gezellige stadje, het eerste wat mij opviel was de oude beschilderde telefooncel die in een honesty bookshop was omgetoverd!
's Middags zoek ik een plekje aan de Rur om wat te lezen, te schrijven en te niksen.

Het is maandag 27 mei, ik ben nu 3 weken onderweg. Het regent een beetje dus een natte tent ingepakt, daarna naar de supermarkt en dan richting Abtei Mariawald. Het was een ontzettende klim over een smal rotsachtig bospad om daar de komen, maar wat was het er mooi!
Ik maakte foto's van het klooster, sprak met een vrouw waarvan het hondje heel bang was voor mijn stokken en maar bleef blaffen.
Ik zocht in het kloosterwinkeltje een paar kaarten uit. Er kwam een bus vol bejaarden met rollators binnen, waarvan een mevrouw met de hare tegen de kaartenstandaard botste. Ik schrok terwijl zij mij ondeugend aangrijnsde.

Na een lunchpauze verder richting Gemünd. Het ging wat moeizaam, toch vermoeid door die klimpartij denk ik. Overal langs de bospaadjes stonden altaartjes en kruisbeelden. Dan gaat het naar beneden langs een stroompje door een sprookjesachtig bos en sta ik ineens voor het toeristeninfocentrum van Gemünd. Ik informeer of er ergens een camping is. Vlakbij is een vakantieparkje met blokhutten waar je ook kan kamperen. Ze bellen even en ik heb weer een plek om te overnachten. Het is op een vlonder tussen de blokhutten en eigenaar Jan doet zijn best om het mij naar de zin te maken. Ik mag het sanitair van een trekkershut gebruiken inclusief een tafel plus stoel.

De volgende dag verder door de Eifel. Ik volg nu vooral de plaatselijke routes, Kall, Keldenich, Ulfey, Eisefey zijn dorpjes waar ik door heen wandel. Wat weer een mooie route, weilanden vol boterbloemen, fluitenkruid en van die kleine witte bloempjes die mijn moeder altijd pispotjes noemde. In de bossen bloeit de brem uitbundig geel.
Het wordt tijd voor een slaapplek en het gaat regenen. Er zijn hier geen campings. Ik bel aan bij twee adressen maar niemand thuis. Dan zie ik een vrouw druk bezig in haar tuin, dat is Anna en ik mag daar wel in de tuin kamperen. Nog even mijn man vragen.
Ik zie dat hij het liever niet heeft maar voordat hij ook maar iets heeft kunnen zeggen, heeft Anna mij al meegetroond naar een prachtige tuin met een hele grote vijver, zes ganzen en een snelstromende beek.
Ik zoek een plekje, verwijder met mijn stokken wat ganzenpoepjes en zet mijn tentje op aan de oever van het beekje. Wat ben ik een bofkont!.

De volgende morgen hoor ik de ganzen om de tent scharrelen en herrie maken. Ik weet niet of ze mij leuk vinden en wacht met opstaan tot ze wat verder weg zijn. Als ik weer ingepakt ben, krijg ik thee in de keuken en praat nog wat met de vrouw des huizes. Ze vindt het levensgevaarlijk dat ik dit in mijn eentje onderneem. Er gebeuren zoveel nare dingen in Duitsland de laatste tijd. Ik hoor dat vaker en laat het maar. Dan komt manlief binnen, ik stel mij voor en geef een hand. "Ja", bromt hij en begint meteen een gesprek met Anna over het middageten en dat ze toch vooral een grote salade moet maken. Nee, hij vindt het maar niks zo'n vreemde vrouw met een tentje. Na nog wat foto's van de mooie tuin gemaakt te hebben, geht es wieder los....

Die dag wandel ik naar Bad Münstereifel. Ik kom voor het eerst een pelgrim tegen die mij vraagt of hij op de goede route zit. Hij loopt de Jacobsroute van Bonn naar Koblenz en bevestigt ook dat de bordjes nogal eens foetsie zijn. Aangezien ik op dat moment nog zeker weet dat ik richting Bonn ga, moet het kloppen dat hij nog steeds de kant van Koblenz op kuiert .
Er is geen camping in Bad Münstereifel Na een wandelingetje en een ijsje in het leuke stadje verlaat ik de bebouwde kom en ga het bos weer in mijn route achterna. Door de bosjes heen zie ik ineens de grote E van Edeka, supermarkt. Ik twijfel, ga ik het bos in of...., mijn voedsel is bijna op, het is 5 uur dus.... TERUG, boodschappen doen, en dan weer de weg vervolgen.

Vlak voor het dorp Iversheim vraag ik bij een huis met een groot weiland of ik daar mag overnachten. De aardige familie heeft een beter idee, iets verderop is een voetbalveld daar kan ik mijn tentje opzetten. En zo kampeerde ik op het veld van S.V. Münstereifel/ Iversheim. De kinderen van de familie kwamen later nog thee en water brengen en ik had een leuk gesprekje met vier meisjes die hun hondjes uitlieten.

De volgende dag, 30 mei is het dan, vervolg ik mijn route. Het eerste stuk gaat gemakkelijk via de bordjes, daarna raak ik regelmatig de weg kwijt. Ik ben volgens mijn route app heel vaak van het padje en laat ik mij door twee mannen met een papieren wandelkaart ook nog eens het verkeerde bos in sturen.
Waarschijnlijk kan de sensor mijn tempo niet bijhouden. Ik volg de bordjes Monbachtalsperre want daar moet ik naar toe. Ook die werken niet mee maar ergens midden in het bos brengt Google Maps de oplossing en beland ik weer op het juiste pad.

Het gaat nu naar beneden. Ik hoor ineens de stem van mijn navigatie klinken uit de mobiel in mijn tasje. Verdorie, ik had hem toch uit gezet? Onder het lopen wil ik het tasje openen en ja, dat had ik niet moeten doen. Ik struikel en lig voor ik het weet op mijn snufferd, beter gezegd op mijn rug. Zo moet een schildpad zich voelen als hij ondersteboven kukelt en niet bij machte is zich om te draaien! Ik werd overeind gehesen door twee wandelaars die mij tegemoet kwamen. De schade viel mee. Niks gebroken, alleen een scheur in mij broek, één geschaafde, één blauwe knie en twee blauwe ellebogen.
Een beetje geschrokken wandelde ik door naar het volgende dorp. In een klein groente- en fruitwinkeltje werd ik doorgestuurd naar een Gaststätte een paar km verder op, die hadden misschien nog een kamer voor mij.
Dat was niet het geval maar de eigenaar, getatoeëerd , met paardenstaart en heel vriendelijk bood een stukje van de parkeerplaats aan, waar wat gras groeide. Daar hoefde ik niet over na te denken. Mijn tentje paste er precies op. Ik had een mooi uitzicht op de paarden van de buren. Ik mocht douchen en ik heb een enorme schnitzel met pommes gegeten. Ik bestelde er een biertje bij, dat een paar liter te veel was voor mij.

De volgende dag heel vroeg ingepakt en eerst via de verharde weg richting Rheinbach gelopen. Ik zag een route door het bos en koos om die te nemen. Nou en toen was het grote zoeken weer begonnen!
Ik werd door een bord naar links gestuurd en vervolgens na een kilometer omhoog, door een zelfde bord terug naar rechts gestuurd.
Het duurde even voor ik in Rheinbach arriveerde.Ik vond daar een prima ontbijtplek waar ik mijn mobiel kon bijladen en een leuke ontmoeting had met twee Duitse
vrouwen.

Ik verlaat de stad, het landschap is ineens vlak, dat loopt wel lekker. Ik moet wel twee keer onder een brug door over een heel smal paadje langs het water en dan via wat wiebelige stenen over een watertje. Wat ben ik blij met mijn stokken!
Er zijn hier dorpen met prachtige oude vakwerkhuizen en stadsboerderijen met mooie binnenplaatsen. Vervolgens kuier ik door groene bossen waar ik de de geur van zoete vlierbloesem ruik en waar vennetjes zijn met waterlelies. Er volgt een ontmoeting met een meneer die zich afvraagt of ik genoeg water bij me heb, eigenlijk niet dus. Zijn auto staat vlakbij en hij wil in het volgende dorpje best een fles water halen. Gek he? Zo gaat dat hier ... Ik wacht op de parkeerplaats en na een kwartiertje heb ik een liter extra vloeistof. Ik geef een hand en bedank hartelijk.

Het was die dag niet gemakkelijk om een slaapplek te vinden, maar in een klein dorp Rottchen ontmoet ik Peter en Martha. Ze beginnen net aan hun dagelijkse wandelingetje. Natuurlijk mag ik bij hen in de tuin. Ze hebben een extra douche, ik mag mijn kleding wassen, mee eten en we hebben mooie gesprekken aan de grote tafel. De volgende morgen staat het ontbijt al klaar en gaan de gesprekken verder.
Peter heeft als jongen heel Duitsland door gefietst met een tentje en kent alles. Martha heeft in Engeland gestudeerd en van haar hoor ik dat May is afgetreden en hoe de Europesche verkiezingen zijn verlopen. Behalve het songfestival had ik niks gevolgd. Ik krijg nog allemaal lekkere dingen mee voor onderweg en dan gaat het op naar de Rijn.

Het was een mooie dag vol ontmoetingen en een warme dag met veel zweten die volgde. Iets na 14.00 uur kwam ik in Bad Godesberg aan, vond een weg bijna rechtstreeks naar de veerboot die mij naar Niederdollendorf bracht. Op 7,7 km is een camping had ik gezien. Moet te doen zijn. Eerst pauzeren op een bankje in de schaduw en de laatste thee met citroen van Martha drinken en dan huppekee op naar de camping. En weer werd het zoeken, mensen die hier wonen kennen de camping niet, Google Maps heeft last van de warmte en ik weet het ook niet meer..Ik weet niet hoe maar ik heb hem uiteindelijk gevonden en... er is zelfs geen ruimte meer voor het kleinste tentje! Er blijkt nog een trekkershut leeg te zijn. De aardige campingbaas en zijn vrouw bieden het mij aan voor de prijs van een tent! Ik sta weer eens versteld !
Pas als ik mij in het hutje heb geïnstalleerd merk ik hoe vermoeid ik ben en dat mijn voeten nu ook zonder blaren pijn doen. Ik boek voor 2 nachten en ga morgen lekker niksen!

Geschreven door Inas.reisblog