Zondag 16 juni
Gisteravond kipsate met salade en pommes gegeten in de bistro bij camping Aumühle. Wat een enorme porties krijg je hier, de helft zou al genoeg zijn maar met mijn huidige gewicht kan het geen kwaad en heb ik lekker zitten schransen.
Net zo als de volgende morgen met warme broodjes en verse pindakaas. Sinds deze reis ben ik helemaal fan van pindakaas. Handig is dat je geen boter mee hoeft want dat smelt alleen maar in je rugzak. Het is te combineren op brood met bijna alles; appel, banaan, olijven, paprika, komkommer enz...
Na het ontbijt is het tijd om in te pakken. Overal om mij heen gebeurt dat, iedereen die gistermiddag of avond is aangekomen gaat verder of naar huis. Mijn Ruurlose buren gaan een stukje naar het Noorden daar is het minder hoog en kunnen ze beter fietsen.

Ik neem de benenwagen richting Stromberg dat 3 km verderop ligt. Daar kan ik op de E8. Doordat op het kaartje van mijn app de lijn van de route is doorgetrokken op een plek waar geen weg is, raak ik natuurlijk de kluts kwijt. Wat een gemol weer! Eindelijk kom ik in het goede bos op de goede weg. Hier is een mountainbike baan aangelegd en er komen veel fietsers door allerlei gekken bochten naar beneden gescheurd. Ik moet een niet al te hoge berg over, wel door dikke blubber waarin ik verschillende sporen zie van wilde beesten. Zolang ik maar geen wilde zwijnen tegen het lijf loop, vind ik het best.

Het is mooi hier, het lijkt een beetje op het bos bij de Sahara in Ommen. De hoofdrichting voor vandaag was Rüdesheim dat kom ik nu tegen op de
wegbewijzering in het bos. Mooi, dan kan de telefoon uit. Het is nog wel 16 km, best ver en eerlijk gezegd loopt Frikken niet zo heel soepel vandaag. Na de Aschbornerhof, een mooie oude boerderij zie ik een grote picknicktafel, PAUZE! Ik gooi de rugzak af, trek mijn schoenen uit en neem de tijd voor drinken, eten en bijkomen. Vervolgens even kijken of er ergens voor Rüdesheim een camping is en ja, op 350 meter waarvan ik nu zit! Dus aanmelden, tent opzetten, douchen , eten en dan van de avondzon genieten. Ik leen bij de overburen een waterkoker en dan is er koffie of zoals mr. Rainer zou zeggen "De koffie ist klar"

De volgende dag geen gezoek naar de route die dwars door het dorp Spabrücken loopt. Het is een klein plaatsje maar er is nog een bakkertje! Ik bestel er koffie met een chocolade croissant, koop brood voor onderweg en ga aan een tafeltje zitten. In de hoek zit een ietwat gezette mijnheer de krant te lezen, af en toe kletst hij met de bakkersvrouw. Ik zie dat hij geen tanden meer heeft.
Hij vraagt of ik een pelgrim ben. Nou nee, ik vertel over mijn wandeling naar Rome. "Schön", zei hij en dat herhaalde hij minstens 10 keer.
Hij was muzikant op een boot geweest en speelde keyboard. Ver daarvoor had hij saxofoon gespeeld en dat was toch het allermooiste. Ik vertelde over Ton, ons theatertje en hoe mooi dat was. Het was een fijne ontmoeting, ik bedankte hem en kreeg, geen idee waar hij het ineens vandaan haalde, een theelichtje als herinnering aan Spabrücken...

Blij ging ik verder, een mooie tocht, niet al te steil met weidse uitzichten, een oude ruïne van een burcht uit vroegere tijden, wijnvelden en bloemen, heel veel bloemen en een hartvormige bloemblad dat op de goede plek in mijn schaduw terecht kwam.

Ik arriveerde in Rüdesheim, haalde er boodschappen en dacht dat ik goed uitgevogeld had waar een camping was. Dat klopte al niet en het was ook nog eens een flink eind lopen. Toch was het grappig, toen ik onwetend de verkeerde weg nam, kwam een klein donkerharige jongetje mij op zijn trekker met aanhanger tegemoet fietsen. Zijn moeder liep naast hem. "Was hat die Frau viel Sachen dabei" zei hij tegen zijn mama. Er volgde een grappig gesprekje tussen ons over wandelen en wat er allemaal wel niet in mijn rugzak zat. Ik wandelde door, moest terug en liep hen weer tegen het lijf. Als ik de camping niet kon vinden mocht ik wel bij hun in de tuin had het jochie toen bedacht. Na een kort praatje ging ik verder. Ik moest weer een steile klim maken in het bos waar ik doorheen kwam.

Een heel stuk verder ontmoet ik Marion, een sportief type, zij wandelt daar met wandelstokken. "Ben jij die vrouw die een camping zoekt?"
En dan, " Ja, ik kwam net een jongetje tegen, die zag mijn stokken, vroeg of ik aan het wandelen was en waarom ik geen rugzak bij me had."
We moesten zo ontzettend lachen , zijn samen een stuk opgelopen en hebben honderd uit gekletst! Marion kende de omgeving hier een beetje en hielp mij een end op weg.
Toen weer alleen verder. Het was nog een flink eind naar Bad Münster waar de camping was en ik begon mijn benen behoorlijke te voelen.
Er kwam eerst nog een leuke verrassing, boven op de berg waar ik liep, was een geweldig uitzicht over het dal van de Nahe!
Via een zigzagweggetje moest ik naar beneden en na nog een dik uur kwam ik behoorlijk aan de latten op de camping aan.
Ik werd daar warm onthaald door de twee mannen van de receptie. Ze vonden dat ik na 27 km wel een biertje had verdiend. Ze dachten dat als ik een slok zou nemen, het erg zou gaan sissen en als mijn rugzak af was ik om zou gaan vallen. Na het aanmelden en een glas bier, droeg een van de heren de rugzak naar de plek waar ik mocht staan. Dat was zo'n beetje de mooiste van de hele camping, aan de rivier met uitzicht op de rotspartijen aan de overkant.

De volgende dag verder naar Obermoschel, ik had gecheckt bij een fietser die met een blik bier op een bankje zat of ik de goede kant op ging. Het was een wonder boven wonder maar het was goed en ik begon aan mijn zoveelste wandeling.
Het was heet en het zweten lukte best terwijl het nog vlak was. Ik liep langs de rivier met uitzicht op hoge rotswanden en kwam precies uit op de E8, die hier werd aangeduid met een wit kruis maar niet zo × maar zo +

E8, betekent klimmen dus meteen flink omhoog. Ik volg de plusjes en kom langs een soort kinderboerderij met echte kipjes en veel uit hout gehakte beesten.
Dan gaat het via een smal pad steil omhoog, daarna gevolgd door een adembenemend uitzicht. Ik kom uit bij Gaststätte Lemberg die helaas gesloten is.
Verder maar weer, even niet opgelet en ik ga de mist in, kom dan wel uit bij de plusjes die ik braaf volg, maar eindig bij de Gaststätte waar ik anderhalf uur geleden ook was. Ik hoor het geluid van een bosmaaier, dat ik nog ken uit mijn "Jopie's kwekerij tijd" en zie dat de tuinman aan het werk is. Ik roep/wenk hem en vraag om hulp. Hoe ik door het bos in Obermoschel moet komen weet hij niet, maar hij wijst vanaf de berg, in het dorp beneden een camping aan. Oberhausen aan de Nahe zo heet het daar. Aangezien het al laat is lijkt het mij verstandig om daar te overnachten.
Dus huppekee weer zigzag naar beneden en ik ben zo op de camping met Nederlandse eigenaren. De camping is leuk en de mensen zijn aardig. De receptie sluit bijna maar ze willen nog best even een Flamkuchen met garnalen en zalm voor mij bakken!

De volgende dag hoop ik dan toch in Obermoschel aan te komen. Voor vertrek maak ik praatje met de eigenaar van de camping over kamperen, campinggasten en wandelen. Ik drink op het terras nog een kop koffie en voor onderweg neem ik een onvervalste Nederlandse gevulde koek mee!
Ik luister niet naar de ingewikkelde raad van een oudere dame hoe op mijn bestemming te komen, maar wel naar die van de man in het bestelautootje. Hij zegt dat ik langs het riviertje immer geradeaus moet. Lekker duidelijk!
Hij vertelt niet dat hele stukken van het smalle pad aan beide kanten begroeid zijn met brandnetels van minstens een meter hoog!
Ik heb het overleefd en kwam mooi op tijd aan in Obermoschel. In de Gaststätte am Silberberg vond ik een fijn onderkomen!

Een fijn bed hebben en toch slecht slapen dat is best gek, maar het was zo. Na het heerlijke ontbijt voel ik me prima en vervolg mijn tocht. Die gaat nu naar boven naar de ruïne van een oude burcht. Er is niet veel van over, maar het is leuk om tussen de restanten door te lopen.
Verder gaat het langs korenvelden met klaprozen, kamille en korenbloemen. Even verderop loop ik tussen enorme velden met vooral paarse bloemen dan denk ik aan Ton die daar zo van hield. Er is een bankje waar ik even ga zitten om te kijken naar al het moois om mij heen en om goede herinneringen te laten komen.

Ik drink koffie bij een buitengebeuren waar je het verschuldigde bedrag in een potje kan doen net zo als in de Achterhoek..
Daarna beland ik in een klein dorp, Katzenbach waar ik op een bankje neerplof om water te drinken en een reep te eten. Ondertussen even op internet kijken naar onderdak. Er is helemaal niets. Ik vraag aan twee voorbijkomende stellen of zij iets weten. Een van de mannen spreekt een derde stel aan dat voor bij komt en in een mum van tijd zit ik bij Tanja in de auto op weg naar haar vriendin, die een vakantiehuis in de buurt heeft.

Ik ontmoet Uli bij haar paarden manege, een lieve hartelijke vrouw. Ze pakt een jerrycan met drinkwater en rijdt mij in haar ikweetnietwatvoormerk grote auto met laadbak een stukje verderop waar het huisje staat. Ik mag hier voor nop slapen. Later komt ze verse eitjes brengen en de volgende dag kan ik mee naar de Aldi voor boodschappen. Ik voel mij omarmd door al die lieve mensen!

Ik vertrek die dag met een net iets te zware rugzak vanwege de boodschappen en een gevulde fles campinggaz naar mijn volgende bestemming. Niet nadat ik Uli hartelijk had bedankt voor alle goede zorgen.
Omdat de sensor niet goed werkt, raak ik in het begin het spoor aardig bijster. Ik moest flink aan de bak voordat ik de juiste richting had. De rugzak voelde niet echt lekker vandaag en drukte behoorlijk op mijn heupen althans wat daar nog van over is.
Er moest veel geklommen en gedaald worden en het viel me niet mee. Het laatste stuk ging weer zigzaggend naar omlaag, mijn heupen voelden onderhand beurs aan en mijn voeten begonnen pijn te doen. Wat was ik blij toen ik op de camping in Jakobsweiler aankwam!
Ik ben trouwens de enige kampeerder hier. De rest zijn allemaal vaste plekken. Het is heel rustig en de mensen zijn aardig. De campingbazin neemt morgen een paar boodschappen voor mij mee want er zijn geen winkels op loopafstand.

Het is nu zaterdag 22 juni, vandaag heb ik een rustdagje en ik heb tot nu toe 794 kilometers gelopen...









.

Geschreven door Inas.reisblog