10 juni
Na een rustdag had ik er weer zin in! Ik liep vandaag weer het fiets-wandelpad langs de Rijn, links of rechts dat weet ik niet. Mijn links-rechtsgevoel doet het al even slecht als mijn richtingsgevoel!
De autoweg is hier nog niet te zien, het is mooi zo langs het water te lopen, naar de boten te kijken, het landschap te zien veranderen en al die kastelen die aan de overkant in de bergen verschijnen. Er zijn ganzen met jonkies die krijsend het water in duiken als ik langs kom. Zo gaat het tot aan Boppard, een leuk stadje met een boulevard waar het erg druk is. Ik heb behoorlijk bekijks, hoor iemand roepen "Das ist ja eine Frau"!

Voorbij Boppard komt de autoweg erbij, niet echt leuk maar Ik maak zo wat meer kilometers dan wanneer ik op de Rheinsteig loop. Veel fietsers hier, geen wandelaars. Dit stuk met rechts enorme wijnvelden is gewoon minder om te wandelen en niet zo prettig voor je voeten. Een jonge wielrenner steekt zijn hand op en roept "respect" als hij mij voorbij fietst. Na kilometers langs deze weg te hebben gelopen kwam ik terecht op een leuke kleine camping bij Sankt Goar. Ik was behoorlijk uitgeput en mijn voeten brandden in mijn schoenen.

Het was fijn dat er een restaurant bij de camping was en ik bestelde een boerenomelet met een salade. Geen idee hoe lang ik daar op moest wachten. Lang genoeg om mijn mobiel op te laden naar 100 %. Het was daar een soort Fawlty Towersachtig gebeuren maar dan helaas zonder Manuel. Iedereen zat te wachten op het eten. Misschien was het normaal hier want niemand mopperde. Maar ja, eerlijk is eerlijk toen het eten kwam, zag het er voortreffelijk uit en het smaakte super!
Er kwam een Belgisch echtpaar bij mij aan tafel zitten. We hadden leuke gesprekken over fietsen, wandelen, vakanties , de omgeving enzovoort.

De volgende morgen regent het een beetje. jakkes, natte tent inpakken maar later wordt het gelukkig droog. Ik wandel naar de pinautomaat en ga dan met de veerpont naar de overkant voor weer een stuk Rheinsteig. Eerst nog wat voedsel halen bij de Rewe. Ik moest ook inlegkruisjes, die zijn handig op wandeltochten dan gaat je onderbroek een dag langer mee. Ik was al drie keer de winkel doorgelopen maar vond ze niet. Er liep wel een mannetje rond, maar ik zocht voor dit geval een meisje die ik ook al niet zag.
Dat mannetje had in de smiezen dat ik iets aan het zoeken was en vroeg of hij ergens mee kon helfen. Wat was ik blij dat ik het Duitse woord kende, Schlipeinlagen en hij wist waar ze lagen!
Toen naar de Rheinsteig die om de hoek begon. Het werd natuurlijk meteen steigen en goed ook. Wat heb ik daar lopen zweten!
En ja, er waren volop bloemen en uitzicht op de Katzburcht, een van de vele kastelen... Prachtig!

Ik was onderweg naar de Loreley, dat was minder steil dan ik had verwacht en goed te doen. Op de Loreley was het een heel toeristisch gebeuren met een zomerrodelbaan en alles was erg parkachtige aangelegd. Vanaf de kant van de Rijn gezien is het heel hoog. Hier vergingen vroeger veel schepen, naar men zegt door een vrouwspersoon die de kapiteins afleidde met haar gezang.

Dan is het 17 uur, de lucht begint er nogal dreigend uit te zien. Tijd voor een slaapplek. volgens Google is er een vlakbij. Klopt! Op nog geen 500 meter, ha, dat is boffen! Met hulp van mevrouw Google Maps ga ik op zoek vind hem ook. Maar helaas, de camping is dicht en er is in de verste verte geen andere te bekennen.

Er zit niets anders op dan de route verder te vervolgen en hopen op een plekje bij een boer of iets dergelijks. Een uur later wandel ik het dorpje Bornich binnen, zie een verkoopstalletje met groente en fruit en vraag aan de verkoopster of zij ergens een onderdak weet. Er is ook een klant, de vrouwen overleggen samen en hebben een aantal opties.
"Kom maar mee", zegt de klant dan gaan we met mijn auto een paar mensen langs. Ze rijdt mij het halve dorp door en op het derde adres kan ik in een klein huiskamertje op de bank slapen, mag het keukentje gebruiken, de wc en kan ik douchen.
Ik gebruik stiekem ook heel even de weegschaal die in de badkamer staat en schrik een beetje van hoeveel ik ben afgevallen, maar liefst 5 kilo! Daar moet ik wat op gaan letten en wel zorgen dat ik wat heupen over hou, want waar moet die rugzak anders op blijven hangen?

De volgende morgen vertrok ik rond half tien, het regende al een beetje maar toen ik op zoek ging naar De Rheinsteig ging het pas echt los. Tijd om mijn regenbroek uit te testen! Het was lastig om de gele bordjes van de aanlooproute te volgen. De paadjes ook, omdat het gras heel hoog was. Het leek soms of ik aan een spel mee deed en een of andere mol telkens de bordjes weg haalde.

Het regende maar het was niet koud, wel lekker voor een wandeling. Alles was groen en fris. Ik zag de grootste vingerhoedskruidplant die ik ooit had gezien. Op een gegeven moment werd het droog en kon de regenbroek goedgekeurd weer uit. Door het bos liep ik naar het plaatsje Kaub aan de Rijn en moest toen nog ongeveer 10 km om bij de camping te komen. Het laatste stuk ging 3 km omhoog en op mijn tandvlees kwam ik daar zo'n beetje aan. Net op tijd voor een flamkuchen en een grote fles water op het terras. Te moe om verder nog maar iets te ondernemen. Ik had een supermooie plek voor mijzelf aan een klaterende beek...

Goed geslapen en om half 12 rustigjes aan vertrokken. Ik kon vanaf de camping instappen op de Rheinsteig. Warm was het en natuurlijk ging het hoger dan hoog. Wat een klim! Een prachtige route dat was het, over rotsachtige kronkelpaadjes waar ik op een paar plekken af en toe best bang was, door die zware rugzak mijn evenwicht te verliezen. Het ging allemaal goed en laat nu een stuk verderop een prachtig beeld staan van Christoforus de beschermheilige van alle reizigers!

Eindelijk gaat het naar beneden en zie ik de Rijn dichterbij komen. Rüdesheim am Rhein Is mijn doel voor vandaag en vanaf het plaatsje Assmannshausen waar ik uit kom kan het niet meer dan 5 km zijn......
Helaas blijkt het fiets-wandelpad afgesloten i.v.m. werkzaamheden en moet ik een alternatief zoeken. Er is een weggetje aan de andere kant van het spoor hoor ik van een mevrouw op een bankje. Ik moet bij het station onder het spoor door. Dan huppel ik over een smal pad, links gaat het steil omhoog en rechts is de spoorbaan. Soms met een muurtje soms met een hekje ertussen. Het is niet echt lekker als er zo'n grote goederentrein voorbij komt denderen. Een kilometer verder sta ik ineens voor een hek dat dicht leek. Na gebruik van mijn spierballen ging het met heel veel moeite toch open..
Het leek een eeuwigheid te duren maar eindelijk komt Rüdesheim in zicht. Na wat gezoek en gevraag kom ik bij de camping. Hij is groot, heel erg luxe en vol, maar voor een kleine tent is altijd plek.

Er is een kiosk waar ik na het douchen heen loop om wat voedsel te halen. Ik word meteen aangesproken door een man die met een groot glas bier aan een barretje staat. "Ha, dat is die arme vrouw met die grote rugzak, die we langs zagen komen."
Hij vraagt een en ander over mijn reis en vertelt dat weer door aan anderen die binnenkomen, een beetje gênant....

De volgende morgen steek ik de rivier over naar Bingen. Ga daar eerst links waar ik rechts moet en loop weer een end voor nop. Ik wil naar Stromberg waar ik de E 8 weer hoop te vinden. Ik loop dit stuk via Google Maps , ontmoet een oude meneer die een praatje aanknoopt over zijn zoon en die zo lief is om mijn waterflessen aan te vullen. Dan loop ik langs een zwembad over een pad met heel hoog gras, wonder boven wonder gaat het allemaal goed en arriveer ik redelijk op tijd op Camping Aumühle .
Ook hier komt een manspersoon op mij afgestapt, die verbaasd is dat ik helemaal vanuit Aalten ben komen lopen. Daarna vertelt hij aan iedereen dat, dat meisje uit Aalten naar Rome gaat wandelen...
Vandaag is het zaterdag 15 juni, ik zit op een stoeltje van mijn Nederlandse buren te schrijven, zij hebben in het dorp verderop ook nog een paar boodschappen voor mij gehaald, lief toch!

Geschreven door Inas.reisblog