Zondag 25 augustus 2019

Ondanks het kabaal van de weg goed geslapen, vroeg opgestaan want het is al warm. Volgens de campingbazin moet ik vandaag op tijd een slaapplek gaan zoeken want het wordt heel slecht weer. We gaan het zien. Rugzak op en op pad over de drukke straat, dan via een rustige weg richting de Adige. Ik kom midden in het centrum van Verona uit, wat niet de bedoeling was. Gezoek dus in een bloedhete stad, veel vragen naar de weg en er niet uitkomen. Eindelijk aan de overzijde van de rivier beland en dan meteen rechtsaf de natuur in. Hehe, wat een rust en wat mooi groen!
Doel voor vandaag is Zevio, dat ligt iets verderop aan de andere kant van de Adige. Ik moet van de route af over de straat. Er is geen voet- of fietspad en mooi is anders, veel rotzooi overal. Vragen in een bar voor een overnachting. Over 500 meter is een hotel, niet wat ik zoek, ik ga toch kijken. Een mooie oude boerderij, aardige mensen en duur!
Volkomen uitgeteld na 27 km dus toch maar doen, die kamer met mooie beschilderde Italiaanse meubels.

Maandag 26 augustus.
Het ontbijt is zeer luxe met vooral veel zoetigheid zoals cake en koekjes, voor mij hoeft dat niet zo. Gelukkig is er roerei, yoghurt en fruit. Ik krijg mijn buik wel vol.
Nog een leuk gesprekje met een Duits gezin dan afrekenen. Ik krijg €20,00 korting omdat ze mij zo'n sterke vrouw vinden, nou ja hoe lief weer!
Door de hitte naar Zevio. Een half uurtje over de dijk, zegt een jongeman onderweg. Ja, met de fiets zeker, ik doe er anderhalf uur over!
Dan langs de langzaam stromende Adige met bruin water, over een kiezelpad met nauwelijks schaduw. Een praatje met een man aan wie ik vertel dat ik naar Rome wandel. Hij zocht een plek om een dutje te doen.

De lucht betrekt, gerommel in de verte en bloedheet. Bij een barretje koop ik een fles water, die ik meteen soldaat maak. Ondertussen vraag ik de barman met Google translate of hij onderdak weet voor de nacht. Bij Luigi moet ik zijn in Ronco, dat ligt 1 km verderop. Luigi vind ik niet, maar wel Hotel Tolin, niet gezellig, te duur dus ter compensatie een salade halen bij de supermarkt. Prima!

Dinsdag 27 augustus
Na een Italiaans ontbijt links het hotel uit, waar ik rechts moet. Steeds als ik denk het kunstje te kennen gaat het fout. Ik vind de Adige terug evenals de lange dijk.
Pauze houden op de dijk, een ontmoeting met een man in een groen autootje, die mij om 11 uur in de morgen een fles bier aanbiedt. Dat laat ik even voorbij gaan en hij rijdt verder over de dijk.
Ik neem een andere weg, loop een half uur later de man weer tegen het lijf. De auto staat geparkeerd en de man staat in de berm. Ik ben op mijn hoede, zie dan dat hij aan het eten is. Of ik soms ook een broodje wil en een paar tomaten. Ja best wel, waarom niet.

Dan wel kletsen, hij is Marokkaan, werkt in Italië, spreekt Frans en ik een beetje. Zijn zoon werkt in Nederland. Ik vertel dat mijn kleinzoon Fez heet en is genoemd naar de Marokkaanse stad. Dat vind hij bijzonder. Na de man een bon journee te hebben gewenst ga ik verder. In Legnago moet ik zijn vandaag. Dat is nog ver, het is heet en mijn water raakt op.

Ik ga van de dijk af een dorpje in. Ik zie een vrouw in een grote tuin, waar een tuinman de enorme heg aan het snoeien is. De vrouw vult mijn flesjes bij en ik vraag ondertussen aan de tuinman met hulp van Google translate of hij in Legnago onderdak weet. Niet dus, maar de dochter van de vrouw spreekt Engels en gaat voor mij op internet zoeken, vind echter niets. Ik ga verder langs de rivier, vlak voor Legnago pak ik mijn mobiel om zelf te zoeken. Een wielrenner stopt vlakbij voor een drinkpauze, een leuke kerel. Hij spreekt mij aan in het Italiaans. Het wordt een gesprek met handen en voeten. Ik zou in zijn huis kunnen overnachten maar hij wijst op de kilometerteller van zijn fiets die op 30 staat. Dat is te ver. Hij geeft mij een hand, twee zoenen op mijn wang en vertrekt.. Ik vind een kamer in Legnago via booking.com. een super leuk en gezellig appartementje en op nog geen 500 meter! Fijn hoor na 27 km.

Woensdag 28 augustus
Besloten om een stuk te treinen van Legnago naar Bologna. De Adige heb ik nu wel gezien en de omgeving wordt steeds minder. Het station is vlakbij, een jongen van een jaar of 18 helpt mij met het ticket, want ik weet van toeten nog blazen.
In Rovigna overstappen, tjonge dat gaat allemaal goed. Het is lekker rustig dus ik mag bij het raam zitten. Naar buiten kijkend was ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Wat een treurigheid hier, verwaarloosde huizen en heel veel rommel.

In Bologna was het druk, ik loop wat rond, eet een pizza en ga de Via Degli Dei zoeken. Die route ga ik lopen van Bologna naar Florence. Snel gevonden en goed te volgen met de bordjes en de app op mijn mobiel. Leuk is het door oude straatjes en een kilometers lange galerij met winkeltjes en cafeetjes.
Dan door de koepels anderhalve kilometer naar boven, langs de basiliek Madonna di San Lucca. Ik had eerst niet door dat je daar doorheen kon lopen en liep over de straat die daar pal langs liep. Het ging steil omhoog ik zweette als een otter. Voelde me daarna een beetje een sukkeltje toen ik door zo'n treintje vol toeristen werd ingehaald.

Na anderhalve kilometer geklauter moest ik net als de anderen bijkomen en uitzweten. Ik vraag aan een oud, klein, afgetraind wielrennertje of hij weet waar mijn route verder gaat. Die gaat omlaag over een steil, rotsachtig pad. Mooi hier en fijn weer uit de stad te zijn. Het onweert wat in de verte en het begint een beetje te sputteren. Ik kom uit bij een parkje in Casalecchio di Reno, het is dan vijf uur.
Ik ontmoet Marinio en zijn vriendin. Onderdak? Er is hier niet zo veel, ze pakken meteen hun mobiel maar komen niet verder dan een hotel, te duur maar geen keuze. Ik word gebracht. Het ziet er sjiek uit, zwart, wit en zilver brrr...
Alfonso brengt mij naar kamer 314.

Donderdag 29 augustus
Drukte bij het ontbijt om 7 uur 's morgens al. Na een laatste café americano vertrekken naar de Via Degli Dei. Het is heerlijk weer in het bos te lopen zonder herrie van auto's, treinen enzovoort.
Mooi is het hier, ik hoef voorlopig alleen maar de Reno te volgen en moet vooral niet over de brug gaan, vertelt een oude heer. De route wordt overigens perfect aangegeven. Dan lunchen op een prachtige plek aan het water tussen keitjes, op een grote steen zitten en naar de visjes kijken.
Verderop bij de boer water halen en een kleine gift in een groot spaarvarken proppen.

Ik word geroepen door een oudere vrouw als ik langs haar huis loop of ik koffie wil of eten? Een bak koffie zou lekker zijn, dus ik loop naar haar toe. Ze zit op het terras waarvan ze een geweldig uitzicht heeft over de Reno. Ik kijk mijn ogen uit en maak foto's. Er wordt een kopje espresso voor mij neergezet. Vanuit haar huis klinkt keihard popmuziek: Sting hoor ik met " I can't stand loosing you" Tja, daar heb ik ook weleens last van.....
Ze komt er niet bij zitten, maar als de koffie op is, komt ze met een dienblad met daarop een spaarpot voor een vrije gift. Het is voor een goed doel!

Een stuk verder maak ik kennis met een Italiaans gezin, man ,vrouw en zoon van dertien. Zij wandelen de Godenweg met tent en ook naar Florence. Nu hebben ze even pauze. Ik ga verder, huppekee omhoog en zweten. Mijn pauze is helemaal boven op de berg met fraai uitzicht. Gaan maar weer, omlaag nu, ontdek dat ik fout zit en terug moet. Lastig want het is een flinke klim. Het gaat goed tot ik een enorme stap moet maken om hogerop te komen. Dan is de rugzak zwaar, ik kan mij nergens aan naar boven optrekken. Uiteindelijk kruip ik als het ware omhoog, dat lukt, nu weer overeind zien te komen en dat gaat ook goed. Pffft, onder het stof ga ik verder naar het goede pad, kom daar telkens de Italiaanse familie tegen.
Zij weten dat je in Brento op een sportparkje mag kamperen en we wandelen daar gezamenlijk naar toe. Op het laatste stuk sluiten nog twee jongens aan. Dan allemaal de tentjes opzetten en vroeg slapen want iedereen is bekaf....

Vrijdag 30 augustus 2019
Slecht geslapen, last van mijn linker voet en mijn rechter bovenbeen. Tijdens het ontbijt komt Kai, de Italiaan van oorsprong Slowaak, met het routeboekje en mag ik foto's maken van de routekaartjes. Handig voor onderweg!
Om 9 uur vertrekken, ik wandelend , de Italianen gaan met de bus naar Monzuno om krachten te sparen. Een pittige route was het, veel verharde weg, warm en steil.
Ik was finaal aan de latten toen in Monzuno aankwam, waar ook het laatste stuk nog eens heel steil was.
De supermarkt was gelukkig nog open en ik heb eten gekocht en voor nu een ijsje. Die eet ik naast de winkel waar ook een man zit die ik onderweg al eens zag, maar niet sprak want hij liep te snel. Nu was er gelegenheid voor een kleine wandelconversatie.
Dan ga ik verderop bij een cafeetje nog een kop koffie drinken op het terras. Daar zat een stel oudere mannen, die elk meisje dat voorbij kwam nariep en of floot. Tjee wat een pubers!

De weg vervolgen die steil is, gek, vannacht veel pijntjes en nu niet. Door het bos gaat het, zo vol begroeid dat het lijkt of ik door een oerwoud loop.
Ik kom uit bij "Le Groci ", een soort B&B bij de boer waar je ook mag kamperen. Er is plek zat. Ik ben de enige gast, hoef alleen maar een
vrije gift te geven voor het gebruik van de douche. Elise, een jong meisje spreekt Engels en laat zien waar ik alles kan vinden. De wc en douche zijn in een oud wat verwaarloosd deel van het huis maar prima.
Ik krijg nog een glas water en een kop espresso van de oma en ga dan de tent opzetten op een geweldige plek met uitzicht naar alle kanten.

Zaterdag 31 augustus
Super slecht geslapen rolde van alle kanten van mijn matje af zo ongelijk was het. Om 6 uur opgestaan en naar de opkomende zon gekeken, die daar als een rode bal aan de hemel stond.
Weer inpakken en wegwezen, de lucht voelt nog lekker fris. Eerst gaat het omhoog en dan over de bergkam met mooie uitzichten aan beide kanten..
Rotsachtige kronkelpaadjes, omhoog, omlaag, uitkijken geblazen. Madonna dei Fornelli is een plaatsje waar ik door kom, ik drink koffie op een leuk terras en haal nog wat voedsel bij een supermarktje.
Verder maar weer, natuurlijk omhoog, hier zijn delen te zien van een oude Romeinse weg. Mooi ook hier, het rommelt wat in de verte. Als ik het bos uitkom, zie ik dat de lucht behoorlijk begint te betrekken. Twee vrouwen en een man met paard komen ook net het bos uit. Op dat punt verwijst een bord naar een agriturismegebeuren met restaurant. De vrouwen en de man zijn onderweg daar naar toe, weten dat ze kamers verhuren en misschien kan ik er kamperen. Ik loop met ze mee, het is 600 meter naar beneden.
Het is vol vanwege een besloten groep. Vind ik niet erg want ik wil liever naar de camping, die is vanaf hier nog anderhalf uur lopen.

"Het weer zal mee vallen", zegt de man die mij helpt en anderen beweren dat ook. Als de locals dat zeggen, dan zal het wel zo zijn.
Ik krijg nog een kop koffie aangeboden van Giovanni, Alexandria en Claudia. De besloten groep is er één van mensen met allemaal dezelfde honden van het Hongaarse merk, die mijn buurman Peter ook heeft.
Na de koffie weer naar de Via, een flinke klim dan verder op de route. Het begint te sputteren, te weinig voor een regenjas of voor de hoes van de rugzak. Ik loop rustig verder. Dan ineens barst een noodweer los, hagel, donder, bliksem en regen. Snel de rugzak afzetten in de modder, regenjas aan en de hoes om de rugzak. Voor ik mijn jas aan heb ben ik al zeiknat, zo hard gaat het. Mijn tasje met paspoort en mobiel prop ik nog snel in de rugzak haal mijn telefoon er toch weer uit. De bui zit dichtbij. ik tel de seconden tussen de bliksem en de donder, zet de rugzak tegen een boom en wacht gehurkt af in de stromende regen. Ik probeer mezelf gerust te stellen. Ik ben niet op het hoogste punt, hier vlakbij is een soort radiotoren, geen paniek Frikken.

Net als ik denk dat het voorbij is komt er nog een knetterende donderslag. Het water stroomt langs het pad naar beneden, er ontstaat blubber. Ik kom overeind en hijs de rugzak op mijn rug. Wat te doen? Anderhalf uur verder lopen of terug naar het restaurant?
Ik kijk een stukje verder, moddergedoe en water TERUG! Wie weet hoe het verderop is en wat er nog komt.
Aarzelend terug over het modderige pad. Mijn Meindls hebben goede zolen, ik glibber geen moment!

Ik krijg het koud mijn kuiten zijn modder en alles voelt nat en vies aan als ik als een verzopen kat bij het restaurant terug ben. De man die het weer voorspelde wil mij graag naar de camping brengen, hij moet nog wel even eten. Ik krijg een warme kop thee aangeboden.
Vervolgens op naar camping la Futa. Had onderweg nog een aardig gesprek met de horecaman. Hij had mijn rugzak in de auto getild en snapte niet hoe ik het voor elkaar had gekregen hiermee over de bergen te komen.

Ik meld mij aan bij de receptie, boek voor 2 nachten, zet mijn tent op want het is weer droog, neem een asociaallangedouche om weer warm te worden,ga eten, app wat over en weer met mijn kroost en ga slapen.......

Geschreven door Inas.reisblog