Zondag 14 juli 2019
Tegen 10 uur was alles ingepakt, de overnachting betaald, had ik koffie gedronken bij de receptie en was ik weer klaar voor de strijd.
Vrij veel verharde wegen vandaag en dat voelen mijn voeten, het is wel lekker vlak. In een bos maak ik een praatje met een jong Oostenrijks stel, ze zijn fanatieke wandelaars en het is jammer dat ik niet in hun woonplaats kom anders had ik al mooi een adresje voor een overnachting.

Om een uur of half een kijk ik uit naar een bankje om te lunchen. Bankjes zijn super handig als je een zware rugzak op je rug wilt hijsen. Vanaf de grond is dat een stuk lastiger weet ik inmiddels uit ervaring. Een uur later pas zie ik een groot vierkant betonblok, ook prima voor een pauze .Daar ontmoet ik Andreas, die richting Feuchtwangen wandelt wat ook mijn doel is voor vandaag, alleen al om de naam.
Ook hij loopt om de haverklap fout, komt ook nooit andere wandelaars tegen, is 6 dagen onderweg en zit best wel om een praatje verlegen. Redenen genoeg om samen naar Feuchtwangen te lopen. Bovendien heeft hij de route op zijn iPad en hoef ik me daar niet mee te bemoeien.

Hij is aangenaam gezelschap. We kletsen over wandelen, fietsen, kunst en zijn schoonmoeder die met 92 nog best gezond is, veel onderneemt, geld zat heeft voor een taxi en toch verwacht dat dochter en schoonzoon haar overal naar toe scheuren. Ik had zo'n vermoeden dat Andreas daar even genoeg van had.
Dan een drinkpauze, Andreas zoekt alvast op zijn mobiel naar een plek om te overnachten. Ik weet al dat er in Feuchtwangen geen camping is en in zo'n geval vraag ik meestal in de plaats zelf naar een slaapplek, dat valt vaak het voordeligst uit.
Dan krijg ik zomaar een Einzelzimmer aangeboden. Daar moet ik even 2 seconden over denken want dat vind ik nogal wat. Ik weet dat er geen gekke bedoeling achter zit en dus wordt er voor mij een kamer geboekt in Hotel Greifen. Wat een luxe!

Andreas zelf heeft kamer nr. 201 en ik 301, we gaan ook heel luxe met het liftje naar boven. Hij stapt uit op de 2e verdieping ik wil een hoger uitstappen. Een deur van de lift gaat open, de andere blijft dicht en ik probeer hem open te schuiven, lukt niet. Ik druk nogmaals op een knop, er gebeurt niks. Even voel ik een lichte paniek tot ik een duwtje tegen de deur geef en hij vanzelf open gaat. Pffft, blij dat niemand dat zag.
's Avonds een wandelingetje door het stadje met mooie straatjes, veel volk want in de kerk wordt een Kreuzspiel opgevoerd.
Wij eten een hapje op een terras, halen een ijsje bij de Italiaan en gaan om 10 uur slapen.

De volgende morgen om 8 uur naar de sfeervolle ontbijtzaal, Andreas is al druk bezig zijn bord vol te scheppen met lekkernijen. Het was heerlijk, er waren meerdere gasten en een rustig muziekje op de achtergrond. Er werd niet veel gesproken wat prima was. Na het ontbijt bedankte ik Andreas en raadde hem aan ooit een lange tocht in zijn eentje te gaan maken. Hij twijfelde, was bang dat hij zijn vrouw te erg zou gaan missen. Hoe zoet! Daarna gingen we onze eigen weg.
Andreas is meer een planner, wist zijn route al precies. Ik niet, wel dat ik bij de sportwinkel tegenover het hotel een kapotte broek en trainingsjasje ga vervangen.

Weer op pad in een nieuwe outfit, zonder bordjes die waren er niet, toch goed uitgekomen. Van een stratenmaker krijg ik een perfecte route naar Dinkelsbühl want daar ga ik vandaag naar toe. Ik kom op een grote maar leuke camping, sta naast een Duitse vrouw die in haar eentje kampeert, wat je ook niet vaak ziet.
Later op de avond had ik een leuk gesprek met haar. Ze woont in de stad, houdt ervan om buiten te zijn, al haar vrienden zijn echte stadsmensen en niemand wil met haar mee kamperen dus gaat ze alleen. Stoer vind ik dat!

De volgende dag vertrek van de camping en dan met de rugzak op even het plaatsje in om wat eten te halen voor onderweg. Ik kwam terecht in een feestende stad vol dirndljurken en lederhosen. Er werd gevierd dat in de 30 jarige oorlog tegen de Zweden, de kinderen de stad hadden gered.
Overal in de omgeving waren steden al leeg geplunderd en nu was Dinkelsbühl aan de beurt. Lang hadden ze stand gehouden maar ze moesten het uiteindelijk opgeven.
Een schooljuf kwam als eerste met een groep kinderen door de poort naar buiten. Zij liep vooraan met een klein blond jongetje aan haar hand en smeekte de Zweedse koning hen met rust te laten. Omdat dat jongetje heel erg leek op de overleden zoon van de koning werd Dinkelsbühl gespaard.
Dit wordt elk jaar gevierd en het verhaal wordt nagespeeld.

Het is een hele mooie stad met stadsmuren en veel torens, ik heb er een tijd rondgesjouwd en foto's gemaakt waarbij ikzelf ook nogal wat bekijks had.
Ik ga een perzik eten naast een meneer op een bankje bij de kerk, vraag hem wat er precies wordt gevierd. Hij blijkt een Fransman te zijn uit de partnerstad. Ik kan niet zeggen dat er meteen een geanimeerd gesprek in het Frans ontstond, maar we konden een paar zinnen uitwisselen. Leuk ! Zijn stad lag aan de monding van de Loire, dat begreep ik.

Na veel heen en weer geloop kwam ik op de fietsroute, huppekee ook goed! Veel verharde wegen maar je hoeft alleen maar een bord met een fietsje te volgen en je spreekt nog eens iemand onderweg, fietsers dus!
Een boertje op leeftijd zet zijn tractor even stil voor een praatje. Dat ik tijd heb voor zo'n wandeling verbaasd hem, hij had al lang zijn pensioen maar was nog altijd druk!

Ik eindig die dag in Rühlingsstetten, beland in de tuin van Carmen en haar ouders. Ze hebben kamers voor de verhuur maar nu even niet. Ik weet niet waarom. Men praat hier met een Beiers dialect, dat is zelfs voor een rasechte Groningse niet te verstaan.
De tent mag opgezet in de tuin waarbij een buisje met een scheurtje, dat ik eerder had kunnen repareren met tape en een trekbandje weer stuk gaat. Ik kan het weer aan elkaar krijgen met een bredere trekband. Pfft gelukkig!

Carmen komt later nog een praatje maken, eitjes en een komkommer brengen. Lief!
Ze vertelt dat ze MS heeft en dus nooit op pad zou kunnen met een tentje. Wat ben ik dan een bofkont dat ik tot nu toe al bijna 1300 km heb kunnen wandelen!

De volgende dag verder op de fietsroute , het gaat lekker en het is hier erg mooi, soms lijkt het alsof ik door een ansichtkaart wandel. Vele dorpjes komen voorbij. Fremdingen , Minderoffingen , Maihingen, Wallerstein, Ehringen ,Nördingen om uiteindelijk Reimlingen te bereiken
In Maihingen dronk ik koffie bij een prachtig klooster en in Nördlingen ook al zo'n mooie ommuurde stad at ik een Italiaans ijsje en kocht een salade voor de avond. Ondanks dat het mij nog iets te vroeg was voor een overnachting, toch aangebeld bij een Gaststätte maar ze waren vol.

Dan zul je zien dat het al snel te laat wordt. Ik ga verder op de route, zie alleen maar wat piepkleine gehuchtjes in de verte.
Vervolgens ontmoet ik in het bos twee jongemannen met grote rugzakken en een gitaar. Of er in het volgende dorp onderdak te vinden is, vraag ik. Zij overnachten in het wild en hebben geen idee. "Muzikanten?" Is mijn volgende vraag. Ja dus en ze willen graag laten horen wat ze doen. De gitaar wordt gepakt en ze spelen zo maar twee liedjes voor mij en dat midden in het bos!
Daarna gaan ze verder en ik ook, blij en een tikje ontroerd. Het is een uur of 7, ik krijg een tip het in Reimlingen te proberen, dan moet ik door het bos over een kronkelpaadje naar beneden. Het Gasthaus is dicht maar de overbuurvrouw weet nog iets, Het Bildungshaus, die verhuren ook weleens kamers. Dat klopte en voor pelgrims hebben ze een speciale prijs. Het lijkt een beetje op een jeugdherberg/conferentieoord en het is een mooi statig gebouw. Er lopen vrij veel kinderen rond die Spaans spreken. Na de wandeling van 28 km was ik aan de latten, dus salade eten, douchen, schrijven en slapen.

Dat slapen lukte niet zo vanwege een pijnlijke voet. Grappig als ik mijn wandelschoenen aan doe voel ik het nauwelijks. Die morgen in de ontbijtruimte kijk ik rond waar ik eens zal gaan zitten. Er is al een plekje gereserveerd voor mij aan een tafeltje. Er staat een kaartje bij met de tekst " Frau Frikken (Pilgerin)" grappig hè? het voedsel was heerlijk!

Vervolgens terug naar de Romantische Strasze , relaxed lopen weer door dorpen zonder een mens te zien.
Er kwam wel een groep fietsers langs mij rijden, waar de reis heen ging vroeg de eerste, " naar Rome" was mijn antwoord.
" muziek", schreeuwde de laatste.....

Het lopen ging lekker hoegenaamd geen last van mijn voet. Harburg, het eerste doel van vandaag kwam dichterbij, nog ongeveer 5 km te gaan. Er stopt een auto naast mij en een vrouw vraagt of ik een stukje mee wil rijden. Dat wil ik want ik moet nog een flink eind. Ik kan mee tot Harburg. Er zat een oude dame naast de bestuurster, dus smijt ik mijn rugzak en de stokken op de achterbank en ga erbij zitten. De vrouw scheurt vervolgens naar de Netto in Harburg waar ik op de parkeerplaats uitstap om te ontdekken, dat mijn tasje dat aan de riem van de rugzak hoort te hangen foetsie is. Die moet er af gevallen zijn bij het instappen. De chauffeur wil natuurlijk even terug rijden, maar moet eerst nog oma ophalen. Zo gaat het en zit ik met de zenuwen in mijn lijf tussen drie grijze en een vrouw met zwart geverfde haren in een auto, die heel hard kan rijden. Mijn hele hebben en houwen zit in het tasje, mijn geld, mijn pasjes en mijn mobiel.
We sjezen richting de instapplek en zien het al liggen, net niet op straat, maar wel lekker in het zicht. Echt boffen dat het er nog lag!
Vanwege de andere route kon ik ook nog eens meerijden naar Donauwörth en was ik in no time op een zeer leuke camping met alleen maar tentjes...

Daar ging de tentstok bij het opzetten helemaal stuk, een deeltje brak finaal af. Gelukkig was er hulp, een Italiaanse jongeman die goed Engels sprak hielp om met tape de boel aan elkaar te flansen. Dat lukte maar het model tent was aardig veranderd en de binnentent een stuk smaller. Toch handig dat ik al die kilo's kwijt ben geraakt, ik paste er net in. Omdat het nog vroeg was, ben ik de stad ingegaan naar de Intersport maar vond niks waarmee ik het beter zou kunnen fixen. Ze stuurden me door naar een bouwmarkt, die bleek al dicht. Daarnaast zat Kaufland, ook daar deed ik nog een poging, helaas deze enorme grote afschuwelijke winkel had niks op dat gebied. Gelukkig wel een salade voor het avondeten. Balen dus en oh ja, de campingbaas heeft er nog naar gekeken maar kon ook niet helpen.
Nou ja,nu bof ik dus wel weer dat Rainer vanaf maandag een stuk mee komt wandelen en hij met dank aan de Maki's wat nieuwe onderdelen meeneemt.

Ik heb vrijdag de route verder gelopen, moest daarvoor eerst een stuk door Donauwörth, een leuk stadje en ook daar was een of ander feest in voorbereiding. Ik drink nog een bak koffie in de stad en verlaat die over de Donaubrücke.
Dit is niet het mooiste deel van de route. Een stuk gaat nog, namelijk het bos nabij het klooster Holzer, alleen daar word ik zo ontzettend gestoken door de muggen dat de lol er snel vanaf is. Ze prikken gewoon dwars door mijn kleding heen.
Daarna had ik een mooi gesprek met een aardige vrouw, over dat je de dingen die je echt graag wilt doen niet moet uitstellen....

Ik wil vandaag naar Westendorf, een heel klein plaatsje waar een grote kampeerwinkel is, om daar nog een poging te doen een nieuw onderdeel voor de tent te vinden. Ik kom echter te laat aan, zie ik al op internet en kijken heeft nu geen zin. Zoeken naar onderdak wel dus, ik schiet de eerste de beste man op een fiets aan. Hij stuurt mij naar Gasthof zur Krone, is geen 5 sterrenhotel zegt hij erbij en dat is nou precies wat ik zoek!

Als ik onderweg ben stopt een andere man, ook op de fiets naast mij. Hij denkt dat mijn rugzak minstens 25 kg weegt, evenveel als waar hij in zijn diensttijd mee moest sjouwen. Maar 15 kg vindt hij ook al aardig wat voor z'on (inmiddels) kleine vrouw. Je moet wel sterk zijn om daar zo lang mee te kunnen lopen. Er volgt nog een gesprekje over sporten en gezondheid dan gaat hij verder naar het zwembad ik ik naar zur Krone.

Gelukkig ! Er is een kamer en ik sta versteld van de prijs, twintig euro inclusief ontbijt!
Ze hebben een biergarten onder de kastanjebomen waar je lekker buiten kan eten en bier drinken natuurlijk. Het is er druk en het eten is heerlijk, ik heb het getest.

Zaterdag 20 juli
Vanmorgen bedacht ik ineens dat ik hier blijf, de volgende etappe zou eindigen in Augsburg. Ik kan daar nu niks op een camping en ik vind daar vast geen overnachting voor deze prijs. Bovendien bevalt het mij hier goed, aardige mensen, prima kamertje, lekker rustig. Het is bovendien niet verkeerd om even wat bij te komen en om in alle rust mijn blog te schrijven. Het is zo geregeld met de bazin, zij vindt alles prima!..

En dan is het zondagmorgen, ik krijg al ongeduldige appjes waar mijn blog blijft. Ik heb een extra rustdag, neem de tijd, ontdek net dat mijn tentje nog kletsnat in de rugzak zat en die ligt nu op het grasveld te drogen...
Ondanks het tentgedoetje gaat het prima, mijn voet gaat beter en dankzij het afvallen zit ik lekker en ruim in mijn velletje, tja wat wil je nog meer.

Graag nog een bedankje voor al die leuke en lieve reacties op wat voor manier dan ook op mijn blog. Het lukt niet om ze te beantwoorden maar het is fijn om van jullie te horen!

Geschreven door Inas.reisblog