Waar waren we ook al weer gebleven ? Oh ja, ik sliep slecht die nacht in Landgraaf. Als ik opsta is er meteen een buurvrouw die koffie heeft. Zo lief! Dan douchen, een wasje doen en naar de supermarkt voor een paar boodschappen. Ik neem iets lekkers mee voor als ik straks op de koffie ga bij Liesbeth en Joop die mij en José (eigenaresse) uitnodigden. Het wordt gezellig, we hebben elkaar veel te vertellen.

Ik heb een stoeltje gebietst en zit in de zon te schrijven. José komt aardbeien brengen, ineens betrekt de lucht en gaat het onweren, de regen klettert op mijn tentje. Leuke setting voor een vlog. De volgende dag afscheid nemen van de buren en José, die slechts 10 euro vraagt voor 2 overnachtingen. Na een heleboel dikke knuffels en lieve woorden vertrek ik naar Aken.

Veel harde wegen wat niet lekker voor mijn voetjes is. In Herzogenrath loop ik helemaal fout. Als ik de route terug vind, wordt het pas echt mooi! De verharde weg houdt op en wordt een kronkelpad dat klimt en daalt door het groene landschap. Ik voel mij als een kind in de snoepwinkel!

Dan is het tijd voor een slaapplek. Ik vraag een boer die mij doorstuurde naar wat huizen verderop. Daar word ik weer verder gestuurd naar Ute, een vrouw die ook veel wandelt volgens de buren. Ik word meteen binnen gevraagd, ze zet thee terwijl ze haar man belt om toestemming, want het is zijn huis. Uit het gesprek begrijp ik, dat hij niet staat te springen om een vreemde vrouw in zijn tuin te laten bivakkeren maar uiteindelijk was het ok. En ik mag douchen, krijg een maaltijd en een thermoskan thee.

De volgende morgen sta ik vroeg op, want ik moet voor half 9 uit de tuin zijn. Dan gaat het verder richting Aken. Het is een grijze dag. Ontbijten doe ik bij een picknickbank ergens in het groen. Ik word vaak aangesproken vanwege de grote rugzak die in draag, ook vandaag weer. Zo ontstaan telkens leuke gesprekjes met wildvreemde mensen.

Aken komt in zicht, ik wandel langs het stadion van FC Aken, maak daar nog even een foto voor mijn favoriete zoons. Daarna gaat de route steil omhoog naar de Salvatorekerk. Ik heb dan wel zo'n beetje alle heuvels rondom Aken beklommen en ik loop me een ongeluk te zweten in mijn regenjas.
Zo kom ik aan bij het mooie raadhuis op de markt en stap vervolgens de Dom binnen. Bezoekers worden opgewacht door twee mannen in het zwart, als je foto's wilt maken moet je 1 euro betalen dan krijg je een lintje en ben je herkenbaar als professioneel fotograaf. Ik ritsel ook nog een stempel voor mijn pelgrimspas, vervolgens wil ik de stad wel weer uit maar niet zonder een Mondbrötchen van Printen! Dank voor de tip Michael!

Het weer wordt er niet beter op als ik Aken uitspatsier. Wonder boven wonder zit ik nog steeds op mijn route. Ik ben bekaf als ik een korte pauze neem op een bankje en mijn mobiel pak om iets van onderdak te zoeken voor de nacht. Ik zie dan ik dat ik zo'n beetje vlak voor de deur van een jeugdherberg sta! Huppekee niet denken maar doen Frikken, vooruit naar binnen!
Via de enorm steile oprijlaan strompel ik naar de receptie. Ik boek een beetje onwennig een kamer voor een, maar krijg er een voor twee en voor die tweede, die er niet bij is moet ik wel dokken.
Pffft, schoenen uit, pijnlijke voeten, nog meer blaartjes, lang douchen met heet water op de vermoeide schouders en slapen.
Vroeg wakker, ontbijten dan naar een supermarkt die helemaal uit de richting is. Ik haalde voedsel voor die dag en bedacht op de weg terug, wat ik het eerste zou gaan eten om het gewicht op mijn rug te verminderen.

Vervolgens weer op E 8 nu gaat het feest beginnen, de Eifel in, omhoog en omlaag. Mijn tenen protesteren tegen het ene, mijn hakken tegen het andere!
Tegen 12 uur op een bankje neer geploft, schoenen uit en zoveel mogelijk eten, de salade, een banaan en een fruitreep. Dan verder, de eerste stappen zijn het pijnlijkst.

Mijn doel voor vandaag is het stadje Kornelimünster, als ik daar aankom, vind ik op Google Maps een camping op 5 en een halve kilometer. Ik
loop wat te klungelen en beland zo in een oud deel van het stadje. Ik wandel over een bruggetje en kuier door smalle oude straatjes. Wat een verrassing! Ik stap even binnen bij de Propstei Pfarrkirche waarvan de gewelven mooi beschilderd zijn met bloemen.

Dan op naar de camping over de gewone verharde weg, mijn voetjes gillen "auw, stop!!" Maar dat kan niet, huppekee het ene been voor het andere.
Het gaat alleen maar omhoog 5 km lang , gesloopt kom ik bij de camping aan.
Als ik mijn tentje opzet blijft een mannetje staan kijken. " Is dat een tent?" vraagt hij. Voor mij weer een mooie kans is om op te scheppen over mijn super tent!
Vervolgens douchen, koffie zetten en eten. Brood met camembert, paprika en appel op een theedoek. Ik houd er van!
Dan schrijven en deze dag is klaar. Had ik al verteld dat ik met mijn hoofd in de wolken loop?

De volgende dag schijnt de zon en vervolg ik de route. Het werd een pittig dagje met heel veel stijgen, dalen en bos, heel veel bos. Jammer genoeg geen E8 bordjes waardoor ik vaak op mij telefoon moet gluren en de rode lijn moet volgen. Ik denk dat het aardig goed gaat, vertel dat tijdens een maaltijd aan een picknicktafel in een vlog aan mijn kids. Als ik na anderhalf uur weer op hetzelfde punt sta, zijn bij mij de praatjes wel over! Ik moet daar bij zeggen, dat het stuk dat ik extra liep heel mooi was. Ik liep langs een hele lange beek die daar boven langs de berghelling was uitgegraven. Het deed mij denken aan de Bekendelle en aan Ton, ik voel me bedroefd en blij tegelijk op deze mooie plek.

Uiteindelijk kom ik uit bij een parkeerplaats, om mijn route te volgen moet ik de weg over het bos in. Aangezien ik bijna door mijn proviand heen ben ga ik op goed geluk rechtsaf en bel na een kilometer of 2 aan bij de eerste de beste boerderij. Alfred en Charlotte staat op het naamplaatje bij de deur.
Charlotte doet open, vindt het best dat ik op het veld naast hun woning kampeer. Even mijn man vragen en dan ontmoet ik Alfred , klein, kaal, een brilletje en 91 jaar. Ik mag wel op het grasveld achter in de tuin tussen de bloemetjes en bessenstruiken. Ik kan het toilet en de wasbak beneden in de schuur van hun voormalige boerenbedrijf gebruiken. Dankbaar !

Pas de volgende dag zie ik Alfred weer. Trots laat hij mij zijn tomatenplanten zien, die hij in een kas verbouwd en waarvan zijn zoon zich had afgevraagd waarom hij daar niet mee stopte vanwege zijn hoge leeftijd. Altijd boer geweest en als ik dit niet had gehad was ik er vast niet meer, was zijn antwoord. Voor onderweg geeft hij mij nog wat brood mee.

Ik ga terug naar de plek waar ik gestopt was en wandel de weg verder. Weer zonder bordjes maar met veel natuurschoon, een stuwmeer, de ezelsbrug en wegen die alleen maar omhoog lijken te gaan. Weinig bewoning hier. Via Google Maps wandel ik uiteindelijk het dorp Schmidt binnen. Ik vraag bij een echtpaar, dat voor hun huis op een bankje van de avondzon zit te genieten of ze een camping weten in de buurt. Helaas niet maar ik krijg een glas water aangereikt. Ik ga even bij hen zitten voor een praatje. Als ik ze heb uitgehoord waar de plaatselijke supermarkt is, ga ik verder op zoek naar eten en onderdak.

Voor het laatste wijst de vrouw achter de kassa naar de overkant, waar iemand woont die kamers verhuurt.
Helaas niemand thuis en ik ga terug naar de winkel. De kassamevrouw belt zelfs nog even met een familielid van de kamerverhuurder. Zonder resultaat, dan wandel ik naar een klein hotel waar ik al langs was gelopen. Ze hadden enkel een tweepersoonskamer voor 80 euro.
Met mijn zwetende lijf, brandende voeten en vermoeide benen nam ik de kamer, verbruikte minstens voor 2 personen aan water en heb de volgende morgen ontzettend zitten schransen aan het ontbijt!

Geschreven door Inas.reisblog