Het is een mooie dag. Tenminste we worden wakker en het is gelijk al hartstikke warm. We willen vandaag naar Neringa. Maar eerst moeten we ontbijten en in de buurt van de camping is geen supermarkt. Dan maar om 10 uur in de auto en op weg naar Klaipeda om daar naar een supermarkt te gaan. En vandaag ontbijten we in de auto op de boot. Want Neringa is een landtong dat niet vast zit aan het vaste land van Litouwen, maar aan het vaste land van Rusland. Dus moesten we met het pontje dat hooguit 10 minuten er over deed om aan de overkant te komen. Maar het pontje werd volgepropt dat uit de auto stappen niet eens kon. Wanneer iedereen de ramen open deed was de anderhalf meter regel niet meer te handhaven (gelukkig dan maar dat deze regels hier niet meer zijn haha).

We gaan dus naar Neringa, met het dorp Nida aan het einde daarvan aan de grens met Rusland. Vanaf het moment dat we van het pontje afgingen en over de wegen reden hadden we een eiland gevoel. Rugen was het niet, Saaremaa was het niet, maar juist Neringa, wat geen eiland is, is het wel! Wat een heerlijk gevoel. Overal zag je ook mensen fietsen. Dat is echt eiland.

Er is op Neringa een lange hoofdweg die leidt tot aan de Russische grens. Deze weg moet je wel nemen om in Nida te komen. Echter na 7 kilometer kom je bij een tolpoortje moet je tol betalen. 5 euro in de winter en maarliefst 30 euro in de zomer..... Tol om zo het behoudt van de natuur te kunnen garanderen... Tuurlijk! Maar goed we zijn hier niet gekomen om het niet te doen en we betaalden het geld en reden door richting Nida. Tussendoor reden we door kleine dorpjes en zagen we overal parkeerplaatsen en borden dat je naar het strand kan. Een goed idee voor in de middag om lekker af te koelen!

Maar eerst naar Nida. Nida is het uiterste dorp dat op de Koerse Schoorwal (Neringa) ligt op het gedeelte van Litouwen. Het dorp en heel Neringa is zeer geliefd bij Duitse toeristen. Volgens internet ligt bij Nida de hoogste zandduinen van Europa (67 meter hoog). Echter zijn wij bij Dune de Pilat geweest in Frankrijk en die is 110 meter hoog. Maar goed, gewoon vol blijven houden dat het de hoogste duin van Europa is, dan ga je het ook zelf geloven! In Nida aangekomen zijn we het dorp in gelopen en wilden we naar de toeristeninformatie. Echter was deze nog 15 minuten gesloten i.v.m. de middagpauze en moesten we verplicht op het terras daarnaast wat gaan drinken om te wachten totdat deze weer open was. Heel erg vervelend! Noah vindt dat ook zo vervelend, want dan moet meneer weer een ‘appelsapje’ drinken. En toen kregen we het Zuid-Frankrijk gevoel. We zaten op het terras lekker wat te drinken in de schaduw, terwijl het snikheet was en we een fantastisch mooi uitzicht hadden over zee. Of is het net andersom en heb je in Zuid-Frankrijk op het terras echt een Zuid-West-Litouws gevoel?

Nadat we naar het informatiecentrum waren geweest zijn we doorgelopen richting de ‘hoogste’ duin van Europa; Parnidzio Kopa. We konden via een trap helemaal omhoog klimmen en dat hebben we dan ook gedaan. We hebben de kinderwagens beneden laten staan, Xavi ging in de draagzak bij Camilla op de rug en Noah liep aan de hand van Martijn zelf omhoog. In de hitte was het een behoorlijke klim, maar zeker de moeite waard. Je had een mooi uitzicht over de zee en de rest van de landtong en dus Rusland. Toen we naar beneden wilden had Noah een ‘poepie’ gedaan in zijn luier en moest deze dus uit, ander kan en wil hij niet meer lopen. Alleen hadden we de luiers beneden in de kinderwagen en dus moest hij zonder luier naar beneden. Dit ging hartstikke goed!

Eenmaal beneden liepen we weer naar de auto. Daar aangekomen zagen we allemaal mensen met strandspullen lopen. Omdat wij ook naar het strand wilden gooiden we extra geld in de parkeerautomaat en liepen we de mensen achterna. En ja we kwamen bij het strand. Maar eerst was het tijd om wat te gaan eten. Er was een soort strandtent waar je wat kon eten. We bestelden wat te drinken, maar omdat het zo druk was (was het helemaal niet, maar goed) duurde het eten langer dan normaal. Daarom bestelden we niets, maar wilden we wel het potje van Xavi laten opwarmen. In alle landen waar we met Noah en nu met Xavi zijn geweest doet helemaal niemand moeilijk erover om even het potje op te warmen. Of het nou met een magnetron is of met kokend heet water, het lukt altijd en het is nooit een probleem. Maar nu wel. Volgens het meisje was het te druk..... We hebben snel ons drinken opgedronken en zijn weggegaan. Wat een schandalige vertoning!

Een tikkeltje geïrriteerd zijn we naar het strand gelopen. Wat een mooi strand zeg! En wat was de zee hier rustig. We hebben er lekker gezwommen, gelezen, gelegen en gespeeld. Alleen Xavi is niet in het water geweest, omdat het wat te koud voor hem was en hij heeft heerlijk in zijn super tent gelegen, geslapen en gespeeld. Noah als waterrat was niet uit het water te slaan, ondanks dat het toch redelijk koud was. En nu ook weer, het zeewater was totaal niet zout! Wat een uitkomst voor Martijn die dat plakkerige van dat zoute zeewater nadien in de auto zonder te douchen altijd verschrikkelijk vind....

Na lekker te hebben gezwommen zijn we terug naar de auto gegaan, naar het pontje gereden die ons weer in Klaipeda bracht. Daar hebben we in een groot winkelcentrum wat gegeten en daarna zijn we naar de tent gegaan om nog even met de voetjes omhoog te kunnen. Xavi lekker op bed, maar bij Noah gaat het licht nog lang niet uit....

Geschreven door Famigliaterhorst.opreis