Onze eerste nacht in het Baskenland was heerlijk. In dit gebied koelt het heerlijk af, dus konden wij weer onder onze grote dekens slapen. En Noah dan? Die slaapt in zijn trappelzak en onder zijn grote dikke deken. Wij waren al heel vroeg wakker, alleen Noah sliep door tot 8.30 uur. Omdat ze in het Baskenland alles rustig aan doen konden we pas om 9 uur broodjes halen op de camping. Eenmaal bij het winkeltje aangekomen bleek dat we te weinig geld hadden en dat we dus moesten ontbijten met yoghurt en van huis nog meegenomen beschuiten.

Om 10 uur zaten we in de auto op weg naar San Juan de Gaztelugatxeko. Succes met het uitspreken! Camilla had de vorige dag al online kaartjes besteld, omdat het hier ontzettend druk kan zijn. Het is een gratis tripje lopend naar een soort eiland waarop een klein kerkje staat. Vanaf de camping is het maar 35 kilometer rijden, maar je doet er een uur over. In het Baskenland mag je soms 90, soms 70, maar meestal maar 50. En als je 90 of 70 mag rijden dan is dit meestal maar 300 meter. Oja en 30, 40 of 60 zit er ook tussen. Meestal veranderd de snelheid om de 500 meter, dus misschien is het handig om te gaan fietsen of lopen dan heb je hier in ieder geval geen last van.

Na een uur te hebben gereden kwamen we aan bij San Juan de Gaztelugatxeko (haha!). We parkeerden de auto en liepen naar de ingang van San Juan de Gaztelugatxeko. Het was niet druk en we liepen zo naar binnen. Vanaf het begin had je direct al een heel mooi uitzicht over San Juan de Gaztelugatxeko. Het was echt prachtig. Je keek mooi over de zee heen, de rotsen en San Juan de Gaztelugatxeko. Er was alleen een maar..... De weg die we liepen ging stijl naar beneden. Geen probleem normaal gesproken, dit hebben we vaker gedaan zelfs toen Camilla zwanger was van Noah, maar nu is Camilla 29 weken zwanger en hebben we een eigenwijze zoon van 1,5 jaar die als zelf wil doen, dus ook lopen naar San Juan de Gaztelugatxeko.... En dan is naar beneden met een zoon van 11 kilo niet eens het probleem, maar eenmaal beneden aangekomen moesten we 217 treden omhoog lopen in de warmte naar San Juan de Gaztelugatxeko.

Boven was het uitzicht wel echt fantastisch. Het kerkje van San Juan de Gaztelugatxeko stelt niets voor, maar het uitzicht is adembenemend. Na ongeveer 45 minuten boven te zijn geweest gingen we weer met de trappen van San Juan de Gaztelugatxeko naar beneden. Echter wilde Noah zelf lopen. Normaal vinden we dat geen probleem, maar nu met die gevaarlijke afgrond en stijle trappen van San Juan de Gaztelugatxeko vonden we dat niet zo’n goed idee. Noah wel.... Tillend, huilend, af en toe lopend, zurend en zwetend zijn we het hele stuk weer omhoog gelopen. De afgelopen jaren hebben we veel van dit soort beklimmingen gedaan (Krimmler Wasserfalle, Plivits, Eisriesenwelt), maar San Juan de Gaztelugatxeko was tot nu toe echt wel de heftigste. Niet vanwege de beklimming zelf, maar de zware Noah die je mee zeult en eigenlijk toch graag zelf wil lopen. Maar verder is hij wel lief hoor!

Na de zware tocht zijn we boven op het terras gaan zitten met mooi uitzicht over de zee. We hebben een magneetje gekocht en zijn weggegaan bij San Juan de Gaztelugatxeko. Snel boodschappen doen en naar de camping.

Op de camping aangekomen zijn Camilla en Noah direct de tent in gedoken voor een siësta. Camilla heeft zich keurig aan haar woord gehouden, Noah denkt dat siësta een speelkwartier is. Nadat Camilla wakker was heeft Martijn nog even een siësta gehouden. En ook nu weer zat Noah in de tent te spelen.

Op een gegeven moment heeft Camilla Noah uit de tent gehaald. Camilla ging eten maken en Noah ging haar nadoen. Hij kreeg een eigen pan en een pollepel en zo ging hij in zijn pan roeren met dennennaalden (spaghetti). Na het eten ging Camilla afwassen en ook nu ging Noah weer meehelpen. Hij wil echt dingen nadoen en meedoen, dan voelt hij zich groot. Hetzelfde geld voor uit een gewone beker drinken. Dat wil hij heel graag en dat kan hij nu ook heel goed zonder te morsen! Superknap dat hij dat nu al kan!

Na het eten zijn we nog even naar het strand gelopen. De afgelopen dagen heb ik in onze verhalen verkondigd dat wij aan een kunstmatige landtong zaten in een baai. Nou we staan inderdaad aan een baai, maar niet zomaar een. We zitten aan de Urdaibai, een stuk Unesco van Baskenland. Wisten wij veel.... En de landtong is niet kunstmatig en heet Laida. En ook dit staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Zijn wij dan toch maar mooi weer even geweest! Op het strand hebben we nog even lekker gezeten en Noah heeft druk gespeeld en gek gedaan. Dansen, draaien, rennen en springen. Totdat hij het zand overal had en op een gegeven moment vol met z’n mond in het zand viel. Hij werd moe. We zijn dan ook maar terug naar de camping gegaan en hebben allemaal gedouched. Noah gaat nu op zijn grote luchtbed slapen en wij hervatten de spannende, jaarlijks terugkerende vakantiecompetitie!

Geschreven door Famigliaterhorst.opreis