Riga - Ventspils

Vandaag gaan we de grote stad Riga verlaten. Het is er druk en we staan niet echt op een camping. Zoals altijd zijn we ook na één dag wel klaar met een grote stad. Zelfs als het om Rome, Barcelona of Boedapest gaat. Je kan nooit alles zien in één dag, dat klopt, maar waarom alles in één week bekijken? Dan heb je niet iets om terug te keren!

We pakken de spullen op en gaan op weg richting de kust van Letland. Maar eerst gaan we naar het nationale park Kemeru. Het is een groot nationaal park boven de badplaats Jurmala. Trouwens, onderweg naar dit nationaal park zagen we dat je 2 euro tol moet betalen om in Jurmala te komen. Dit doen ze alleen in de zomer en is de enige tol van het land. Aangekomen in Kemeri, het dorpje in het nationaal park, is er een informatiecentrum. Camilla is gaan vragen of er informatie is over het gebied, want ze had thuis in Nederland al gelezen dat er een mooie wandeling is in dit park. De informatie was er en we moesten nog een klein stukje rijden om er te komen.

Aangekomen bij de parkeerplaats moesten we 2 euro betalen. Verder was de hele wandeling gratis! Je kon kiezen tussen een route van 1,5 km en 3,5 km, maar de mooiste is die van 3,5 km. Natuurlijk gaan wij dan die route lopen! Het was een route door een groot moerasgebied in het park. Over het moeras zijn houten vlonders neergelegd, zodat iedereen daar fatsoenlijk kan lopen. En dus ook zelfs met kinderwagen, want dat ging echt uitstekend. Noah zat bij Martijn in de kinderwagen en Xavi bij Camilla in de draagzak. Het was een mooie tocht door het moeras. Van te voren hadden we gelezen dat het verstandig was een trui En een lange broek aan te doen i.v.m. de muggen. We hadden een trui aangedaan en een broek onderin de kinderwagen gedaan, maar we waren blij dat we die niet aan hadden. Het was niet nodig en het was hartstikke warm.

Halverwege de wandeling was er een uitkijktoren en keek je mooi uit over het hele gebied. Het was een supermooie tocht waarin we ook nog een slang tegenkwamen. Alleen Noah vond het wat minder leuk, omdat hij niet mocht lopen. Hij is soms zo druk of let totaal niet op en dan heb je de kans dat hij de vlonders afloopt en in het moeras valt. Dat kunnen we er echt niet bij hebben, dus moest hij vast in de kinderwagen. Een drama dat het in het begin was..... Maar ja je kan niet alles hebben, zelfs niet als je 2,5 jaar oud bent.

Na de wandeling reden we verder richting Ventspils. Het is een stad aan de zee, waar ook boten aankomen vanuit Duitsland en Scandinavië. Aangekomen bij de camping zagen we eindelijk weer eens een echte camping, met een echte receptie en zelfs straatjes! Dat is niet heel gewoon hier in de Baltische staten en wel weer eens leuk om te zien. We hebben de tent opgezet voor één nacht, want morgen wilden we verder richting Liepaja. Daarna gingen we naar het strand. Daar liepen we dwars door de duinen over het zand. Best lastig met een kinderwagen en Noah op zijn fiets, maar de route was leuk en mooi. Later zagen we dat er ook gewoon een pad was aangelegd van hout.... We hebben op het strand wat rondgelopen en natuurlijk met veel stenen gegooid!

Daarna was het tijd om terug te gaan naar de camping. We wilden ergens wat gaan eten en Camilla had op De heenweg een leuk restaurant gezien. Daar hebben we heerlijk gegeten en daarna zijn we richting de vuurtoren gereden. De vuurtoren staat op het puntje van de haven op een dam en daar kan je dan helemaal naar toe lopen. De weg er naar toe was best wel lang en de vuurtoren was klein en er was nauwelijks echt uitzicht. Beetje jammer, maar we hebben het weer gezien.

Onderweg terug naar de camping besloten we nog een nacht extra op deze camping te blijven. Het was een prima camping en we wilden graag naar de waterval in de buurt. Terug op de camping kwam Martijn in gesprek met een Litouwse man. Hij sprak zeer goed Duits en vertelde dat hij vroeger auto’s kocht vanuit Nederland. Hij kwam vaak in Oldenzaal en ook wel in Hoogeveen. Ook deed hij dit in Duitsland. Omdat er een overschot was aan auto’s en Nederlanders afwilden van de gasauto, kocht hij ze en liet ze transporteren naar de Baltische staten. In Litouwen kost een gasauto qua wegenbelasting maar 100 euro per jaar en daarom zijn ze dan ook wel gewild. Er was echter één probleem; van de politie mochten deze auto’s niet het land in. Hij bedacht een trucje en transporteerde de auto’s naar Letland. Daar kregen deze auto’s een kentekenbewijs en een stempel en zo konden ze wel naar Litouwen.

Martijn vertelde daarna dat we naar Nida wilden, een kustplaats op de grens van Kaliningrad. De man vertelde dat je op die weg daar naar toe 30 euro tol moesten betalen voor behoud van de natuur. In de winter kost dit 5 euro, vorig jaar in de zomer 15 en nu zelfs al 30 euro. En het maakt niet uit waar je vandaan komt, die 30 euro moet je betalen. Alleen de inwoners van de dorpen die achter de tol wonen hoeven dit niet te betalen. Ook moet je met een boot naar het stuk, want het land zit alleen vast aan Rusland en niet aan Litouwen. Dat wisten we, maar 30 euro voor een dorp waar een grote duin te zien is.... We rijden naar Dune de Pilat, betalen 10 euro voor de parkeerplaats en daar is ook een gigantische duin. De Litouwer vertelde zelfs dat wanneer je tol betaald en je gaat weer terug naar Klaipeda en je wilt daarna weer terug naar Nida, je gewoon weer 30 euro betaald. En 5 euro gaat naar het natuur behoud waar het voor bedoeld is en 25 euro steken ze in eigen zak.

We vonden het allebei waanzin en het is dus een soort enclave dat wil gebruik maken van de toerist. Maar wat ik heel raar vind is dat de gewone Litouwer ook zoveel geld moet betalen om daar te mogen zijn....

Op een gegeven moment vroeg Martijn hoe het kan dat hij zo goed Duits sprak. Zijn zoon woont in Koln en vroeger kreeg hij Duitse les op school. Hij ging naar school in de tijd dat Litouwen nog bij de Sovjet Unie hoorde en kon in zijn stad Siauliai kiezen uit 20 scholen. Bij wijze van spreken waren er 10 scholen die Engels gaven, 5 Duits en 5 Frans. Alle scholen gaven sowieso Russisch. Hij koos voor de dichtstbijzijnde school en daar werd Duits gegeven. En hij kon goed leren, dus ging hem dat makkelijk af. Hij vond overigens dat Martijn zo goed Duits sprak, want hij merkte al meer als hij in Nederland nog komt dat alleen de mensen in de grensstreek Duits spreken, maar in de rest van Nederland bijna niet meer. En omdat wij natuurlijk niet echt in een grensstreek wonen vond hij dat zeer opmerkelijk. Camilla is daar dan wel weer een voorbeeld van. Bij Martijn is het er in geramd....

Daarna trok Martijn te stoute schoenen aan en vroeg hoe hij dacht over Rusland en of hij blij was dat Litouwen een eigen land was geworden. Hij vertelde dat hij vroeger in 1993, 3 jaar na de onafhankelijkheid, in Nederland en Duitsland kwam voor die auto’s. Ze noemden hem daar de Rus, maar dat was hij niet. Dat vond hij vervelend. Toen hij zich daar wat beter voelde en ze hem nog altijd de Rus noemden, vroeg hij aan de Nederlanders of zij dan ook Duitsers waren? Want ze verkochten en kochten auto’s in Duitsland toch? Nee nee nee hadden ze gezegd zeker zijn wij dat niet!!!! Dit heeft hij ook bij die Duitsers gedaan. Sindsdien werd hij nooit meer de Rus genoemd! Maar nee, hij was heel blij dat ze niet meer bij Rusland hoorden en wilde dan ook niets met ze te maken hebben!

Daarna kregen we het nog over Polen, want zij hebben nog geen euro en de Baltische staten wel. Dat komt omdat de Polen dit absoluut niet willen, want anders wordt het daar te duur en dat kan het land niet aan. Natuurlijk zijn ze nu ook veel te rechts en extreem en willen ze niets met Europa te maken hebben. Ook kregen we het nog over de Kruisberg en dat Martijn het zo knap vond dat die berg constant weer werd opgebouwd. Hij had alles meegemaakt, omdat hij in de buurt woont en heeft er ook meerdere malen een kruis neergezet. Dat is een soort traditie als ze iets met de familie hebben. Dan schrijven ze iets op het kruis en zetten deze dan neer op de berg.

Na het lange gesprek met de Litouwer was het al donker, tot zo ver het in deze landen donker kan worden in de zomer. Camilla lag al een tijdje languit in de stoel en was het nu dus tijd om te gaan slapen!

Seaside Camping
Vasarnicu iela 56
3601 Ventspils, Letland

Een echte camping met straatjes en plekken. Verder grote tentvelden onder de bomen. Zelf plek kiezen. Rommelige receptie, maar verder prima camping. 10 minuten lopen naar het strand. Sanitair prima en verder rustige camping. Je moet zelfs tekenen voor dat je na 23 uur stil bent op de camping. Topregeling!

Geschreven door Famigliaterhorst.opreis