Een camping middenin het uitgaansdorp Albufeira is natuurlijk vragen om problemen en overlast. Nou daar is helemaal niets van waar. We hebben er lekker geslapen, behalve Camilla. Noah had vannacht gedroomd (waarschijnlijk over alle gekke lampjes op de strip) en heeft bij ons geslapen stijf tegen Camilla aan. Vervelend zeg.....

We gaan vandaag naar het einde van de wereld, Cabo de Sao Vicente. Een uurtje rijden, maar eenmaal daar aangekomen is dat het volledig waard. Wat een fantastisch uitzicht over de zee en wat een mooie kliffen en rotsen. We keken onze ogen uit en nu waren we er zeer tevreden mee. En het gekke was dat het 10 graden koeler was dan bij Albufeira. En dat alleen door de wind. Op het puntje van Europa staat een vuurtoren, een dure wc, duur restaurant, dure giftshop en een kraampje waar ze brattwursten verkopen (op een of andere manier verkopen ze dat overal als er iets speciaals is.....). De plaatselijke wc hebben we gesponsord en Noah heeft maar weer eens mamaaaaa, ijsjeeee geroepen (en gekregen) en we hebben vele foto’s gemaakt.

Nadat we uiteindelijk uitgekeken waren zijn we in de auto gestapt en naar Lagos gereden. Dit was een leuk en zeer gezellig dorpje aan de kust. Redelijk druk, gezellige terrasjes en veel snuisterkraampjes waar vanalles gekocht kan worden. Als je kijkt naar Cabo de Sao Vicente en Lagos dan is dit echt wel een mooi stuk van de Algarve. Alleen 9 van de 10 mensen die naar de Algarve gaan zien dit waarschijnlijk niet.

Na te hebben gegeten en de snuisterijen te hebben gekocht was het tijd om naar het strand te gaan. Met een tussenstop bij de Decathlon, Noah zijn luchtbed was lek, zijn we aangekomen bij praia de Benegil. Wat is dit een ongelofelijk mooi strand tussen de kliffen in. Maar op het moment dat we de zee in wilden was het weer zover: dikke teen er in en Noah en Martijn zijn genezen. Camilla is er heel kort in geweest, maar zelfs onze die-hard zeeliefhebster vond het te koud.

We kwamen op dit strand, zodat Martijn naar een grot kon zwemmen die alleen zwemmend te bereiken was (dank voor de tip Marcel!). Alleen heeft hij dit niet gedaan. De zee was zou koud dat maar zo je spieren of weet ik het wat kan doen verkleumen en je dit verhaal niet meer kan zitten typen.

Maar wat nu? Nou Camilla vind altijd wel een oplossing. Camilla is helemaal gek van treinen, vliegtuigen, afslagen in een tunnel en..... boten. Nou daar gingen we dan weer. Noah en Martijn mee op zo’n boot. Noah 1,5 jaar oud en Martijn die bij de overtocht over een rivier al zeeziek kan worden stappen de boot op en ook Camilla met een grijns van oor tot oor. Maar de boottocht was fantastisch. Ook Noah keek zijn ogen uit en genoot van de snelheid van de boot. Martijn was af en toe duizelig, maar die moet zich niet zo aanstellen, en Camilla was druk bezig met de schoonheid van de grotten te vereeuwigen. Na een halfuur waren we terug en hadden we er allerdrie ontzettend van genoten.

Nu zijn we terug op de camping en koelt het al lekker af. We gaan zo maar weer eens eten (9 uur...) en dan genieten van de zwoele avond.

Geschreven door Famigliaterhorst.opreis