Zondag 12 maart 2017. Dag 13 van Marokko reis naar Oualidia.

We zakken vandaag ongeveer 85 km langs de Atlantische kust verder af naar het zuiden. Vandaag bewolkt en frisjes 18 graden. Later op de middag kwam de zon door, er is wel een koude wind.
Wij rijden de kustweg R301, af en toe zien we de oceaan. Wij rijden langs het dorp El Jorf Lasfar waar in de jaren tachtig een grote industriehaven is aangelegd, die de export van fosfaat dat in de omgeving van Youssoufia wordt gewonnen makkelijker moet exporteren. Fosfaat geldt voor Marokko als een onontbeerlijk bron van inkomsten.
Daarna rijden we door een in cultuur gebracht lagune landschap, met enkele zoutziederijen waar uit zeewater zout wordt gewonnen. Ook wordt hier in lange rijen en soms onder folie vroege groenten zoals tomaten, wortelen, paprika en aardappelen verbouwd. Er wordt nu groene kool, wortelen en bloemkool geoogst en ook te koop aangeboden langs de kant van de weg. Fossiele strandterrassen getuigen van de enorme schommelingen van de zeespiegel tijdens de ijstijden. Het achterland van deze kuststrook wordt Doukkala genoemd, dat traditioneel een gebied is waar graan en groente wordt verbouwd en dat door Arabische stammen wordt bewoond.
Onderweg zien we een grote groep flamingo's vliegen, prachtig zo'n roze wolk die neerdaalt in een zoutveld.
Omdat het reisprogramma is gewijzigd gaan we naar Oualidia, waar we overnachten op een grote camperplaats.
De NKC vlag aan begin van de Camperplaats wijst ons de weg. Hier aangekomen wordt gevraagd of we ook een tajine willen eten 100 dirham voor 2 personen, wordt klaargemaakt door de vrouw van de beheerder van deze CP. Ja dat willen we. De tajin komt om 18 uur bij je eigen camper. Maar we zijn in Marokko, als de tajine komt is hij koud en het is heel weinig voor 2 personen. De reisleiding weigert het, vind het niks en betaald niet. Waardoor het autootje onverrichte zaken met de tajines huiswaarts keert (ik denk heel boos). Wim onze reisleider komt langs om te zeggen dat we een noodrantsoen kunnen aanbreken, geen tajine, was ver beneden de maat. In Marokko moet je je poot stijf houden wat dit betreft! Vanmiddag een wandeling door gedeelte van dorp gemaakt en langs het strand en kleine boulevard. Daar staan allemaal mannetjes die je zeeegels, oesters en andere schelpdieren aanbieden om te kopen en op te eten. De inwoners van Oualidia leven van de oester kweek, vanaf 1957 wordt hier tweehonderd ton per jaar geoogst, verder leven ze van het Marokkaanse zomertoerisme.

Geschreven door Diny1948