Hallo allemaal,

We reisden van Yogyakarta naar Malang met de Malioboro-express trein. Een comfortabele trein die je in 6 uur in Malang brengt.
Aangekomen in het station testen we voor het eerst GRAB, een Aziatische tegenhanger van Uber om snel een taxi te boeken. Dat lukt voor 40.000 IDR (omgerekend 2,5€).

Ons (pover) hotel Cozy Boutique Guesthouse ligt in aan de rand van de stad. We wisten dat hier niet veel te beleven valt dus gaan we snel op zoek naar een restaurant. Beperkte keuze in deze beetje chaotische provinciestad. Opnieuw blijkt dat je best reserveert om in de betere hotels een plekje te vinden. Restaurant Merati is een voltreffer. Fijne lokale keuken en goede bedoening.
Enkel Arlette’s noedelgerecht blijkt een soort ramen te zijn, soep tot de rand gevuld met heel wat groenten en noedels. Schoonzoon Sébastien zou smullen maar Arlette had eerder “fried” noodles in gedachte en troost zich dan maar met een “chocolate lava explosion brownie”, de lokale vulkaan-thema variant van onze Moelleux.

Om 09.00 worden we opgehaald door driver Didik die we op voorhand boekten voor onze 3-daagse vulkaan-tour. De tour moet jammer genoeg ingekort worden met één dag omdat vulkaan Ijen om veiligheidsredenen gesloten wordt. Er is verhoogde activiteit gemeten bij de krater. Jammer want we keken héél erg uit naar de nachtelijke beklimming. Ijen is bekend voor het prachtige turquoise krater-meer en het blauwe vuur. Dit zijn gassen die ontbranden en een uniek mooi blauw licht afgeven. Zoek maar eens op.

Niet getreurd. We troosten ons met het vooruitzicht op een korte hike naar één van de mooiste watervallen van het land, Madakaripura, en de nachtelijke beklimming van de Bromo vulkaan.

Om de Madakaripura waterval te bereiken springen we achterop brommers van locals die ons enkele kilometers verderop afzetten aan het begin van de kloof richting waterval. Een lokale gids (Ari) zal met ons meewandelen en overtuigt ons om een plastic raincoat te kopen. Geen overbodige luxe blijkt achteraf. De waterval stort zich van 150 m hoogte met een immens geweld door spelonken die we als was het een douche moeten doorkruisen tot op het eind van de kloof. De waterval is prachtig, gids Ari demonstreert zijn fotografiekunst en maakt een reportage van honderden mooie foto’s en filmpjes op mijn iPhone. Wanneer we terug zijn kijkt hij wat sip wanneer ik hem 40.000 IDR (2,5 €) fooi toe stop. Het wordt een moeilijke oefening voor ons om dat beter in te schatten te komende dagen.

We overnachten in een afgeleefd hotel met kleine gore kamertjes. Beetje gebrek aan betere alternatieven op deze backpackers bestemming. We laten de pret niet bederven. We kijken naar de zonsondergang boven Bromo en eten redelijk lekker bij Kusuma en gaan om 20.30u slapen. Hoog tijd want om 02.00 u worden we opgepikt voor de beklimming.

Stipt om 02.00 u staat onze Landcruiser jeep voor de deur. De driver heeft race allures want hij doet er alles aan om als eerste op het viewpoint bovenaan de top tegenover de Bromo vulkaan te arriveren. Als in een Madmax film scheuren we over het uitgedroogde vulkaanmeer. Boven aangekomen lijkt het alsof we effectief eerst zijn en we hebben ruim tijd om voor zonsopgang nog koffie te drinken bij een kolenvuurtje in een klein eetstalletje. Daar maken we kennis met een avontuurlijk en heel sympathiek Parijs’ gezin met twee meisjes van 8 en 10 dat al 5 maand onderweg is in Azië. We beloven de blog van de Familie Morin te volgen.

De zonsopgang is in één woord magisch. De bergtoppen rond ons en de Bromo krater worden ondergedompeld in de prachtige ochtendgloed. We zijn sprakeloos. De weg terug naar de voet van de krater gaat wat trager. Ondertussen zijn er honderden felgekleurde Landcruiser jeeps met nog eens zoveel toeristen. Het verkeer op de bergweg bij het viewpoint lijkt helemaal in de knoop. Met een beetje geduld maar vooral ook de handigheid van de ervaren chauffeur lukt het om langsheen honderden kriskras geparkeerde jeeps het dal te bereiken. Daar beginnen we de beklimming langs een stoffig pad tot aan de krater.
We zien heel wat toeristen puffen en hijgen op de steile helling. Het is inderdaad pittig maar het is de moeite waard.
Boven kijk je diep in de met zwaveldamp gevulde krater. Het ruikt een beetje naar rotte eieren.
Op heel wat plekken is de provisoire balustrade stuk of gewoon weggehaald. Vreemd dat hier niet meer dodelijke ongelukken gebeuren. Geen plek voor mensen met hoogtevrees. We nemen wat foto’s en keren sneller dan anderen terug naar beneden.
Vandaag trekken we door naar Bali. Het wordt een lange rit.

Lieve groetjes,

Arlette en Bert

Geschreven door Berts.reizen