Dag 10 en 11. Puno - Titicacameer - Amantani

We zijn nu dag 11, met de boot op de terugweg naar Puno. We zijn circa 3 uur onderweg dus ik heb tijd genoeg om over de voorbije twee dagen op het Titicacameer te schrijven.

Deze keer valt het ons moeilijk. We zullen hier met gemengde gevoelens vertrekken.
Ik probeer uit te leggen waarom.

Toen we gisterenochtend rond 7,30 u aan boord gingen, samen met een 15-tal andere toeristen (vooral Canadezen, 2 coole Peruvianen van Lima, 1 Japanse (Mami) en 1 Nederlandse student), scheen de zo'n terug (joepie !) maar was het zeer winderig.

Het meer is immens groot. De helft is Peru, de andere helft Bolivië. Op sommige plaatsen zie je de overkant niet. Door de wind bevonden we ons precies op zee met hoge golven en alle misselijkmakende gevolgen vandien. Emily hing net als enkele Françaises het laatste uur met het hoofd buitenboord.

De eerste stop op onze trip was een bezoek aan ėėn van de 80 drijvende eilanden op het meer. De ondergrond bestaat uit een metersdikke laag riet en losgehakte rietwortel waardoor het eiland letterlijk drijft.

Op dit eiland worden we meer dan eerder op onze rondreis brutaal geconfronteerd met wat jarenlang toerisme heeft aangericht. De van oorsprong nomadische vissersgemeenschappen op deze drijvende eilanden zijn over de voorbije decennia omgevormd tot gehaaide commercanten.

"El Presidente", het hoofd van de 6 families op het eiland dat wij bezoeken, verwelkomt ons hartelijk in het Aymari. (Lokale taal) De gids van dienst vertaalt en we leren alles over het barre leven op het meer. Bij wijze van steun mogen we een rondvaartje dmaken op zijn vissersboot voor de prijs van 10 Soles p/p. Wij beslissen snel om dit te doen en op die manier te ontsnappen aan de vele verkoopsters op het eiland die ondertussen hun huis willen laten zien (5 S), in klederdracht mee op de foto willen (2S per foto), of hun artisanale brol willen verkopen.
We dachten dat we slim waren.

Wanneer we in het rieten vissersbootje stappen springen er plots 5 kinderen mee aan boord. Leuk zou je denken, ware het niet dat ze uren in de wind stonken ( het leven op een eiland weet je wel), letterlijk vol snot hingen, en totaal ongeïnteresseerd in een hoekje gingen zitten.
Wanneer we halfweg waren sprongen de kinderen plots recht, zetten een glimlach op, en zongen fonetisch broeder Jacob, Sur le pont d'avignon, en nog wat van dat soort kleutergebrabbel. Na afloop graag afrekenen door minstens enkele Soles in de vuile handjes te stoppen. Bij aankomst na het korte tochtje met de rieten boot kon El Presidente plots Spaans. "Pagar por favor".

In de namiddag arriveren we op het eiland Amantani. Daar zullen we logeren bij een gastgezin. Francesca noemt onze gastvrouw. Zij loodst ons langs weilanden en mooie baaitjes naar haar boerderij. Een hut zonder electriciteit of stromend water. Het toilet op het erf met een kan water, ... Je kent het wel.
Francesca tracht ons ook wat spulletjes te verkopen. Een beleefde "nee" heeft een soort pruillip tot gevolg. Jammer.
Emily en Julie nemen wat rust (maagklachten + zeeziek). Arlette en ik trekken erop uit om op de top van het eiland naar de zonsondergang te gaan kijken. De klim van 400 m valt zwaar maar de beloning is dubbel. Het zicht is ongelofelijk en er is een klein stalletje net voor de top waar we 2 bier kopen.

's Avonds gaan we naar het feest dat de eilandbewoners voor de bezoekers organiseren. Panfluiten, folklore, dans ( Francesca keek opnieuw sip toen ik liever muurbloem bleef) en koel bier. Al bij al nog leuk.

Maar dan ... Een zeer lange nacht. IJskoud, zelfs met 6 dekens. De dames sliepen met broek, sokken, truien, jas en sjaal. Ik sliep eigenlijk niet.

Rond 6.00 u eindelijk opstaan, tanden poetsen in de wei, een beetje ijswater in het gezicht en klaar voor vertrek.

Onze boot brengt ons naar een ander eiland waar we een leuke trek doen en om 10.30 u al lunchen. (Lekkere quinoa soep en forel)

De boot brengt ons in 3 uur terug naar Puno. We zitten op het dek in de stralende zon.
Ik schrijf, de meisjes genieten. Straks gaan we even naar het hotel om een douche te nemen en onze bagage op te pikken. Om 22.00 u gaat de nachtbus naar Cuzco. Alweer iets om zeer naar uit te kijken.

Groetjes van ons 4
Xxx

Geschreven door Berts.reizen