Vandaag moeten we Hsipaw achter ons laten. We hadden het hier echt naar onze zin. Klein, eenvoudig maar echt nog authentiek.

Ramp ! Aan de hotel receptie horen we dat de spoorlijn geblokkeerd is door een ontspoorde goederentrein. Onze trein naar Mandalay, langs de beroemde Goktein-brug, is waarschijnlijk een dag vertraagd. Wat nu ? We hadden zo uitgekeken naar deze toch wel aparte rit. (Liefhebbers vinden op YouTube heel wat filmpjes van andere treinreizigers)

We beslissen om tot na de middag te wachten tot er nieuws is over de spoorblokkade. Desnoods kunnen we met een auto naar Mandalay. We maken van deze extra tijd in Hsipaw gebruik om naar de markt te gaan en nadien het Paleis van de laatste Shan Prins te bezoeken.

Het blijkt een ietwat vervallen koloniale villa te zijn, gelegen in een door onkruid overwoekerd park. We worden daar door de bewoonster ontvangen als eregasten. In de woonkamer krijgen we van haar het verhaal te horen van de laatste prins van Hsipaw.

De prins ontmoette tijdens zijn studie in de VS zijn Oostenrijkse vrouw. Ze kregen 2 kinderen in Hsipaw. Na de staatsgreep door het leger werd de Prins opgepakt. Hij verdween. De legeroverheid heeft tot vandaag nooit toegegeven dat hij door het regime vermoord werd. Zijn weduwe woont momenteel in de VS en durft/mag het land niet binnen.

De dame die ons dit verhaal vertelt is de schoonzus en is door low profile te blijven erin geslaagd uit de handen van het regime te blijven en met zeer beperkte middelen voor het landgoed te zorgen. Wat een verhaal !

Na de middag nog geen verlossend nieuws over de trein. We vertrekken met een minibusje. De boys van het guesthouse zitten zo met ons in dat ze bij ons vertrek aankomen gesneld. In hun enthousiasme laden ze ook twee rugzakken in van andere backpackers. Na een half uur rijden vraagt Julie zich af van wie die bagage is. Hilarisch. De chauffeur dropt ze en regelt de retour.

Na een 2-tal uur rijden we door een diepe vallei. Ver en hoog boven ons zien we de bewuste spoorbrug. Ik maak een foto bij wijze van troost.

Rond 17.00u zijn we in Mandalay. We haasten ons per tuktuk naar de Hill om er te genieten van de zonsondergang boven de stad. Om dat te doen moeten we eerst 1700 trappen op in 30°c. We laten een spoor van zweet achter op de trappen. De prachtige sunset met uitzicht boven deze stad blijkt het waard.

We dineren in Cafe city. Een hippe bar/diner met beer of the tap, pizza's en burgers, en zelfs gin tonic. Een welgekomen afwisseling. We laten ons gaan ?.

We overnachten in Mama's guesthouse, een sober maar zeer net adres, gerund door een zeer lieve dame die als 2 druppels op Aung San Suu Kyi lijkt. Ze adviseert ons over de te bezoeken highlights in de streek en regelt een minibusje met chauffeur voor de hele dag. (50.000 MMK = 42€)

De rit gaat langs de oude koningssteden rond Mandalay. Amarapura, Sagaing en Inwa (ava). Het wordt een van die dagen die we nooit zullen vergeten.

In Amarapura stoppen we bij het grote klooster. Rond 10.15u gaan de meer dan 1000 monniken netjes in 2 rijen aanschuiven voor de lunch. De rust en sereniteit die er hangt maakt een diepe indruk. Emily werd een beetje emotioneel. Zo mooi.

Sagaing is een grote heuvel, bezaaid met kloosters, stupa's en enkele soms kitscherige pagodes. Waar halen ze het in hun hoofd om sierlijke tempels en Boeddha beelden soms (gelukkig eerder zelden) te decoreren met kermisachtige flikkerlichtjes en opgeblonken chroom? Het is het uitzicht en de sfeer die deze heuvel de moeite waard maken.

Inwa is een eiland in de grote Irrawaddy stroom. Het is bezaaid met pagodes, een zwart teak-houten klooster, een oud fort etc, gelegen tussen tientallen mais en bananen velden. Een echt juweeltje waar je makkelijk enkele dagen kan doorbrengen. We laten ons door een koetsje rondrijden.

Ondertussen ontmoeten we een groepje van 5 Vlaamse studentes, vooral net afgestudeerde artsen. Ze volgen ongeveer hetzelfde traject als wij doorheen
Myanmar, maar in omgekeerde volgorde. We wisselen tips en adresjes uit en hebben een gezellige babbel op de ferry.

Het zoveelste hoogtepunt van de dag is de U-bein brug. Deze teakhouten brug van 1200 ' overspant het meer. Tegen valavond nemen pendelaars deze brug en zoeken locals hier verkoeling. We worden door heel wat gezinnen aangesproken, vooral voor foto's van de dames, nooit van mij. ?. We maken zelf heel wat foto's en filmpjes.

Rond 20 u zijn we terug in het guesthouse. De douche is goddelijk. Nadien haasten we ons naar het aanbevolen restaurant Green Elephant. Het is veel te duur voor wat het is.

Vanochtend trekken we door naar Bagan. Tijdens het ontbijt beloofde een Australisch koppel ons "a great time". Zij waren net 4 dagen in Bagan "and couldn't believe their eyes".

De bus naar Bagan blijkt met een kleine bus te zijn. (20 pers). Hij zit vol en er is geen kofferruimte. De bagage staat opgestapeld tussen de zetels en in het gangpad. Dat begint niet goed. Na even te rijden merken we dat de chauffeur maar 2 posities kent voor gas- en rempedaal. All the was down. E&J kotsmisselijk, iedereen in de bus nerveus. Na een half uur roepen 2 Amerikaanse backpackers dat ze eruit willen. Ze stappen uit en roepen "this bus is shit". Ik geef ze gelijk. Even later scheld ook ik de driver uit. (Fcking bad driver). Andere passagiers stemmen in, zij het schaapachtig, Het wordt een vervelende rit van 4 a 5 uur waarbij de ( f)chauffeur geregeld moet stoppen om het ac systeem met enkele emmers water af te koelen.

Ik schrijf dit in de bus. Een beetje humeurig. Arlette blijft rustig. E&J vervloeken de rit. Binnen enkele uren zijn we in Bagan.

Groetjes van ons 4.

Geschreven door Berts.reizen