Vang Vieng

Na een rit van 7 uur door mistig gebergte arriveren we in Vang Vieng.
De omgeving is gehuld in nevel en het regent onophoudelijk. Van het beloofde landschap van felgroene rijstvelden en grillige karstrotsen zien we niet veel.

We worden getroost met een hartelijk onthaal in ons hotel, Riverside Boutique resort, een pareltje. We besluiten in het hotel te dineren en we trakteren onszelf op een lekker wijntje.

's Ochtends klaart het op en we huren brommers om de omgeving te verkennen.
Langs de weg staan tal van dikwijls onduidelijke wegwijzers richting grot (er zijn er 10-tallen), Blue Lagoon (genummerd van 1 tot 5 of zo) of view points bovenop de hoge en dikwijls kaarsrechte karstrotsen.

We kiezen eerst voor een bezoek aan de Tham Phu Kham grot. De toegang bereik je na een steile klim op een glibberig pad. De grot is aardedonker, een aaneenschakeling van enge of immense gallerijen en naar verluidt meer dat 500 m diep. Na 100 m keren Arlette en Julie terug. Ik ga even verder maar hou het na 200-300 m toch ook voor bekeken. Het is ontzettend mooi maar toch wat beangstigend. Je ziet reuzespinnen lopen en het pad zigzagt de hele tijd waardoor je elk gevoel van oriëntatie verliest.

Een 10-tal km verder stoppen we bij een paneel "viewpoint" dat "dramatic views" belooft.

De boer die de toegang van het afgelegen pad uitbaat int 10.000 kip en wijst ons de weg naar boven. Het is een klauterpartij stijl omhoog langs afwisselend modderige paden, vlijmscherpe karst rotsblokken en geknutselde ladders en loopplanken van bamboe. Julie en Arlette houden het halfweg voor bekeken. Ik ga door voor het beloofde uitzicht wat inderdaad ontroerend mooi blijkt te zijn.

Op de terugweg struikel ik over een losliggend rotsblok en ik val pardoes voorover op de scherpe stenen. Ik zie sterren en besef dat het niet goed is. Het bloed stroomt van m'n voorhoofd en handen en ik besluit om de wonde tulbandsgewijs af te binden met een reishanddoek uit m'n rugzak. Na een afdaling van nog eens 15 min ben ik bij Arlette en Julie. Achterop de brommer bij Julie koersen we zo snel als kan naar het hospitaal van Vang Vieng.

Ik word gelijk op de operatietafel gelegd. Julie en ik vragen in alle talen om overvloedig te ontsmetten. Julie wordt buitengestuurd en het naaiwerk begint. Zonder verdoving. Ik kreun en tracht de dokter te overtuigen om te stoppen. Ik tel de hechtingen op en de seconden af. Wanneer ik vraag om ook even naar m'n been te kijken blijkt dat dat ook moet gehecht worden. Opnieuw ...

Nu, 24 u later relax ik op balkon in het hotel. Een stevige dosis antibiotica doet me hopen gespaard te blijven van ontstekingen. Arlette en Julie verzorgen me met veel zorg en zijn op pad om de wondermooie (maar ongevaarlijke) rijstvelden in de omgeving te bezichtigen.

Morgen reizen we naar de hoofdstad Vientiane. We hebben een privé-busje gecharterd. Voor mij is openbaar vervoer nu even niet mogelijk.

Groetjes uit Laos
Arlette, Julie en Bert

Geschreven door Berts.reizen