Hoe moet ik Bagan beschrijven ? Ik weet nu al dat de foto's veel meer zullen zeggen, als ik er al in slaag om er enkele te uploaden. (Het internet is hier amper sterk genoeg om een whatsapp te sturen. Een website openen lukt amper, foto's laden voorlopig niet. )

Ik doe toch een poging.

Bagan is een grote dorre vlakte van ongeveer 7 bij 7 kilometer, gelegen langs de Irrawaddy stroom. Overal waar je kijkt zie je, tussen de bomen en struikgewas, pagodes opduiken. Het zijn er meer dan 2000. Elke tempel of stupa is een juweeltje, gebouwd door koningen van de streek in de 10de -13de eeuw.

We huurden elektrische scooters om het gebied te verkennen. Op de zandpistes vergt dat heel wat behendigheid. Er zijn amper wegwijzers die we kunnen lezen, maar met de plattegrond die je overal krijgt lukt het wel.

De eerste dag bezoeken we de highlights rond old Bagan en de onmiddellijke omgeving. Hier staan de grootste maar ook meest bezochte tempels. De tweede en nu derde dag zoeken we de uithoeken van het gebied op. Hier zijn we meestal helemaal alleen en zijn we om de paar honderd meter opnieuw verstomd over wat we er aantreffen.

Heel wat van die tempels hebben nog vage fresco's aan de binnenzijde. Het beeldhouwwerk is al wat geërodeerd maar nog zeer mooi. De immense en overal aanwezige Boeddha beelden lijken als nieuw, ook al zijn ze bijna 1.000 jaar oud. Je kan in heel wat tempels langs een nauwe trap en donkere gangetjes (vleermuizen en hagedissen!) naar de hogere verdiepingen. De stupa's beklim je via hoge en zeer steile treden langs de buitenkant. Wat je dan te zien krijgt is precies wat Bagan zo bijzonder maakt.

Vanop elk tempelterras kijk je over een zee van pagodes. Je hebt een 360° Panorama dat vanop elke plek weer anders maar toch zo groots is. Het grijpt je aan. Elk uur van de dag zie je de kleuren veranderen. De zonsondergang is adembenemend, de zonsopgang wellicht ook. (Bewolkt vanochtend)

Bagan doe je dus in de eerste plaats voor dat onvergetelijke uitzicht.

Voor dat uitzicht moet je wel wat over hebben. Een beklimming van een 40 m hoge stupa is niet voor mensen met hoogtevrees. Arlette weet er alles van. Op Shwe san Daw haalde ze met trillende benen niveau 3. De terugkeer ging moeilijker. Daar heeft mijn grote schat echt grenzen verzet.

Voor een zonsopgang moesten we vroeg op. Om 5.00u zoefden we met onze scooters door het landschap. Plots hoor ik Julie hysterisch gillen. Wat blijkt ? Zij en vlak erna Arlette hebben een 2,5 m lange slang overreden. Het arme beest had ons niet horen aankomen. Julie en Arlette gingen er "kaboem kaboem" los overheen. (Julie heeft een echte fobie voor slangen.) Het heeft dan wel even geduurd vooraleer vooral Julie de schrik overwon. De rest van de dag reed ze rond met de duim op de claxon. Elk beest, kilometers in de omtrek, heeft het geweten.

Vanavond bezochten we nog een verafgelegen klooster. De omwonende kinderen trachtten ons wat spulletjes te verkopen. Wij hebben wat ballonnen uit onze rugzak uitgedeeld en na enkele minuten waren we met een 15-tal kindjes aan het spelen. Geweldige belevenis. Zo maar, zonder meer.

Op de plek waar we vlak voor zonsondergang halt houden staat een groepje monniken. Iedereen weet dat dit zeer verlegen ingetogen mensen zijn die eerder afstand houden dan op vreemden af te stappen. Toeristen trachten stiekem een foto te nemen van een monnik. Je kent het gevoel wel. Wij trekken zelf, heel even, onze stoute schoenen aan en vragen één van de monniken om een familiefoto van ons te maken. Wat er dan gebeurde is hilarisch.

De monniken willen om de beurt met ons op de foto. We staan er minstens 10 minuten in een echte foto shoot. Ze nemen letterlijk 100den foto's van ons. Geen van de monniken spreekt Engels. Maar ze joelen vrolijk mee wanneer we ze toeroepen dat we toch allemaal samen "one big family" zijn. Ze zeggen de hele tijd iets van "lucky lucky" en willen nog meer foto's.
Wat ze ook bedoelen, ze bleven maar foto's maken. En wij zijn lucky, heel erg lucky, met een zoveelste onvergetelijke gebeurtenis, hier in Myanmar.

We hadden het geluk om hier in laag seizoen te zijn. Dat heeft het grote voordeel van rust.
We hebben de neiging om egoïstisch te worden en stilletjes te hopen dat de grote massa wegblijft. Onze beste vrienden en familie raden we aan om toch stiekem, maar zonder veel "tamtam" enkele dagen op bezoek te komen naar dit wereldwonder.

Nog wat persoonlijke info.

We verblijven in Oasis. Een gezellig hotelletje in Nyaung-Li, de backpackers wijk van Bagan.
Het doet denken aan Siem Reap Cambodia. Er hangt een zekere "cool" in de lucht.
Aan te bevelen restaurants : weather spoon, black bamboo en vooral Authentic Pizza. De beste pizza's in Azië.

Morgenochtend vertrekken we naar Kalaw. Daar gaan we 3 dagen de natuur in met "homestay" bij de heuvelbewoners. We zijn benieuwd.

Groetjes van ons 4

Geschreven door Berts.reizen