Dag Allemaal,

We lieten Palomino achter ons voor onze voorlaatste stop in Cartagena. In plaats van een lange busreis via Santa Marta regelden we last minute nog privé vervoer. Een beetje luxe die ons achteraf gebleken héél wat tijd bespaarde.

Iets voor halfweg is de weg versperd door lokale inwoners die druk willen zetten op de overheid om iets te doen aan de povere watervoorziening. De laatste jaren is er een schrijnend watertekort. Dit is blijkbaar niet de eerste maar zeker ook niet de laatste wegblokkade. Vrachtwagens en bussen staan urenlang in kilometerslange files te wachten tot de actie wordt opgeheven. Auto’s die bereid zijn een kleine fooi te betalen worden zonder noemenswaardige vertraging door opportunistische lokale motorrijders op het andere baanvak langsheen het tegemoetkomend verkeer begeleid. Dit gaat natuurlijk gepaard met heel wat getoeter en gevloek maar wij zijn heel blij dat we niet in de bus zitten.

We komen rond 4 uur aan in Cartagena en zijn ruim op tijd om te gaan apéritieven in Café del Mar, een wereldberoemde bar gelegen op de oude stadsmuren. We hebben het ervoor over om 15 minuten in de rij te staan. De sfeer is uitgelaten. Het uitzicht over de oude en nieuwe stad is er magisch. De zonsondergang zou het ook zijn, ware het niet dat er precies op dat moment een donderwolk voorbijschuift. Niet geklaagd, de cocktails waren heerlijk en we hebben nog gelegenheid genoeg te goed.

Voor het diner kiezen we Restaurant Candé, ons aangeraden door Amerikaanse toeristen die we in Medellín spraken, en ook vermeld als één van de beste restaurants van de stad. Het is een eerder “fancy” restaurant met live muziek in een prachtig decor. Zelfs met reservatie moeten we circa 30 minuten aanschuiven vooraleer we ons tafeltje krijgen, jammer genoeg in een zijzaaltje. Het is er zo druk dat we ons afvragen hoe de keuken het bereddert. Dat blijkt ook in ons bord. Het is niet lekker, jammer.

We sluiten de avond af in Bar de Havanna. Een voltreffer ! Het is een prachtige Salsa bar met live muziek. Je waant je in het Havanna van de jaren ‘50. We installeren ons aan de bar en genieten tot de late uurtjes van het spektakel. De ambiance wordt steeds zwoeler, zowel op het podium als rond ons. Arlette en ik kijken onze ogen uit en we betreuren ons beperkt gevoel voor ritme. Je moet je plaats kennen. 😀. Het was een onvergetelijke avond en we spreken af om hier terug te komen.

De volgende ochtend zien we heel wat plannen in het water vallen. Arlette is doodziek. Ze houdt niet op met overgeven en moet doorlopend naar het toilet. We herkennen direct de symptomen na een gelijkaardige ervaring in Indië, zo’n 10 jaar geleden. Een voedselvergiftiging. Ikzelf voel me ook niet best maar bij mij gaat het nog. Arlette kan niet anders dan in bed te blijven, ikzelf ga de buurt verkennen maar kom om het uur langs voor toiletbezoek en om te kijken hoe het met haar gaat. Het wordt steeds erger. Arlette blijft overgeven en de koorts neemt toe. Tegen de avond beslissen we dat we een arts moeten zien, zeker omdat we binnen twee dagen naar huis terugkeren. In die toestand is dat onmogelijk. De hoteleigenaar Morgan, afkomstig van Knokke, regelt dat we terecht kunnen in een medische wachtpost aan de andere kant van de stad. Hij komt zelfs mee ter plaatse. Na onderzoek bevestigt de arts : voedselvergiftiging. We brengen de rest van de avond door in de kliniek terwijl Arlette het ene middel na het nadere via infuus toegediend krijgt. Tegen middernacht is de pijn, de koorts en de misselijkheid weg. De arts laat ons gaan, schrijft nog een waslijst pillen voor en we gaan moe maar gerustgesteld terug naar het hotel.

Ik sloot me samen met een 8-tal vooral Amerikaanse toeristen aan bij een free walking tour om toch nog wat van de stad te zien. Ik zie de mooiste straatjes en pleinen van de oude stad en van Getsimani, de kleurrijke wijk nét buiten de stadsomwalling. De hele stad baadt in een vrolijke Caraïbische sfeer. De warmte is zwoel en zweterig. Rondborstige Palenqueras in bonte klederdracht gaan met je op de foto. Straatverkopers duwen grote karren voort met fruit, frisdrank of gebak. Het zorgt voor een gevoel van traagheid dat we in onze steden al lang niet meer kennen. Maar opnieuw, net als in andere plaatsen op onze rondreis, ben ik het allermeest betoverd door het kleurenpalet van de vele mooi beschilderde gevels, de graffiti en van de unieke creoolse atmosfeer in de vele gezellige bars en restaurants. We zijn het erover eens dat we, als die kans zich nog eens voordoet, meer tijd moeten voorzien voor deze feeststad. Want dat is het bij uitstek, een stad waar je verblijf vanzelf een feest wordt.

We vliegen terug naar Bogota om er morgenavond onze terugvlucht naar huis te nemen.
Maar voor ik het vergeet. We verbleven in Cartagena in Hotel Casa Jaguar, een zeer klein maar smaakvol boetiekhotelletje in het hart van de Getsemani wijk. Het ontbijt is er fantastisch. Het personeel is van het vriendelijkste dat we zagen in Colombia. Gabriella en haar moeder waren liever dan lief voor ons, eigenaar Morgan was een ontzettend vriendelijke hulp. We kijken zeer dankbaar terug op ons verblijf bij hen.

Lieve groet van ons beide,

Arlette en Bert

Geschreven door Berts.reizen