Was het vakantie? Was het een lang museumbezoek? Was een barre tocht? Was het afzien? Was het ons inleven in de soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog?

Het begon zeker als een vakantie! Wat keken we ernaar uit. Volgens de boekjes zou september best een goeie fietsmaand zijn. Iets stabieler weer.
Het was inderdaad goed fiets weer! Ook ‘s nachts hadden wij het beslist niet koud. Echter wanneer je eind van de dag lekker bij je tentje wilt zitten of de andere dag ontbijten, dan is het toch wel fris en word je snel koud.
Gelukkig konden we op vele campings een alternatief vinden. Maar uiteindelijk brak de temperatuur ons toch wat op. Hierdoor hebben we toch de keuze moeten maken om de laatste nachten in een hotel/studio te overnachten.

En wat een indrukken onderweg! Vooral de eerste dagen passeerden we enorm veel begraafplaatsen: wel 15 tot 20 per dag. Ook de vele vele monumenten, groot en klein, zijn niet te tellen.

We raakten in de ban van het leven van de soldaten uit de eerste oorlog. We hadden er hele gesprekken over. Het is je niet voor te stellen wat zij beleefd moeten hebben. Vergeleken daarbij, hadden wij absoluut vakantie!

Een drietal zaken hebben de meeste indruk op ons gemaakt:

• Het blazen van de last post in Ieper. Wat dus iedere dag wordt uitgevoerd door vrijwilligers 365 dagen per jaar.
• Het Australische monument, waarbij een soldaat een andere soldaat tilt op zijn schouders. En de hele atmosfeer die er hing op deze plek.
• Het 3 km onverharde pad, midden door/langs de loopgraven met ook nog een grote bunker in het midden van de heuvel.

Het was een bijzondere reis. Met alle elementen erin die je maar kunt bedenken. Ook doet je beseffen hoe goed wij het eigenlijk hebben. En genieten van alle dingen die er zijn, zowel groot als klein.

Een bijzondere tocht die we hebben volbracht.

Geschreven door Angelikas.rondjenoordholland