Aanstaande september of oktober is het 29 jaar geleden dat ik Hans ontmoette. Samen met zus Jennie was ik naar de bioscoop: Terminator 2. Een olijk kijkende man sprak mij aan: dag mevrouw Akerboom. Jennie vroeg mij wie het was, zijn woonde immers niet meer thuis. Ik zei: volgens mij is het de postbode.
Ik was dus 19. Jong en lollig. Die week was ik met mijn vriendin samen. En ik vertelde haar dus dat ik de postbode had gezien in de bioscoop. Want als je jong bent, heb je altijd oog voor een potentiële liefdeskandidaat. Zo gezegd zo gedaan, in overleg met mijn vriendin besloot ik een kaart te sturen aan mijzelf. Ik wist immers niet hoe de postbode heette of waar hij woonde. Dus de kaart werd geadresseerd aan de postbode van de familie Akerboom. Met mijn eigen adres erop. De tekst aan de linkerkant was ongeveer als volgt: en, hoe vond je de film, Terminator 2? Wel ongezellig hoor om alleen te gaan! Groeten, Angelika.

De andere dag kreeg ik de kaart echter zelf in de brievenbus. Actie mislukt dus. Totdat ‘s avonds de telefoon ging: met je postbode, Klonk het aan de andere kant van de telefoon. Van het een kwam het ander en we gingen samen naar de bioscoop, geen idee meer welke film het was.
En zo is het dus allemaal begonnen tussen ons. Het duurde even voordat het echt iets werd, Hans was niet echt doortastend, dus moest ik toch een kusje forceren. Ach, zo werkt dat soms.

Het bleef dus aan zoals jullie inmiddels weten. Inmiddels getrouwd, 23 jaar afgelopen juni, en drie fantastisch Dochters.

Zoals dat meestal gaat in relaties, ging het bij ons ook niet allemaal vanzelf. We hebben vele hoogtepunten maar ook dieptepunten gekend. Zo was er eens een verrassing‘s vakantie weekje want ik had gepland. We waren samen een weekje vrij en het lijkt me leuk om Hans te verrassen. Hij kwam er in de auto pas achter dat we dus een midweek naar België gingen. Woedend was hij! Hij dacht oprecht dat ik dat had bedacht om hem te pesten. Hoe kom je erbij? Het was een moment, dat het stuk had kunnen lopen tussen ons. Maar gelukkig ploeterden we voort.

Op 25 juni 1997 stapte we in het huwelijksbootje. Beiden hadden we het niet verwacht, maar het werd een geweldige dag. Boven verwachting!

Ook samen kinderen opvoeden is geen kattenpis. Ook dat kende hoogte en dieptepunten. Maar des al niet te min hebben we er samen voor gevochten, soms met wat externe hulp. Maar wat geeft dat, er zijn er juist trots op wat voor hulp hebben gezocht op verschillende momenten in ons leven. En iedere keer zijn we er juist nog sterker uitgekomen.

En dat terwijl Hans vroeger altijd zei: ik trouw niet, ik wil geen kinderen en ik ga niet op vakantie! Dat is niet echt gelukt, gelukkig maar!

En nu zit ik hier, in Frankrijk, en Hans is thuis. Maar zonder Hans zou ik hier niet kunnen zitten! Hij had even tijd nodig om om te schakelen, maar hij steunde me door dik en dun. We hebben samen deze reis voorbereid. Dus alhoewel ik het fiets, is het ook een beetje Hans zijn reis. En hoe fantastisch is het dat hij mij, samen met madelief, heeft weggebracht naar het vertrekpunt.
En hij komt mij ophalen op het eindpunt. Een fantastisch vooruitzicht waar ik met de dag meer naar uitkijk. want ik ben nu twee weken zonder hem, dat is nog nooit gebeurd, en ik mis hem met de dag meer.

Het is een heerlijke en geruststellende wetenschap dat ik samen met hem oud word!

Hans: deze dag heb ik voor jou gefietst!
En waarom ik zo van je hou en wat ik in je waardeer? Dat je er eigenlijk altijd voor me bent. Door dik en dun. Natuurlijk zijn we het wel eens oneens, gelukkig maar. Want daar hebben we allebei wat aan. Soms moet iemand je ook de andere kant laten zien of horen. En dat doe je. Maar uiteindelijk staan we altijd weer samen. En je bent er als ik je echt nodig hebt.
Maar eigenlijk vind ik gewoon dat je van die leuke pretogen hebt waarmee je naar me kijkt.

Natuurlijk nog wat andere feitjes over deze dag: ik moet bekennen. dat de route redelijk saai is langs het kanaal. Het is lekker vlak, wat natuurlijk ook makkelijk fietst. Dan maak je wel weer makkelijk je kilometers. Is ook fijn, want af en toe heb ik nog best wat zadelpijn. Vandaag dus 78 km afgelegd.
Ik fietste een groot deel door de peel van Frankrijk: gaarden vol met fruitbomen. Ik heb zelfs een boom met kiwi’s gezien!
Vanmiddag gas kunnen kopen. Het is van een ander merk, dus nu maar hopen dat hij past. Daarna lekker een paar uurtjes bij het zwembad gelegen. Ook even zwemmen natuurlijk om de benen los te maken.

Vanmorgen stond ik trouwens om 7.30 uur klaar om te vertrekken. Wat denk je: regen! Toch de bui maar even uitgezeten tot 8.15 uur. Toen langs de supermarkt en de route weer opgepakt.

Sorry: weinig foto’s gemaakt vandaag.

Geschreven door Angelikas.rondjenoordholland