Ik kon een nachtje logeren bij mam en John, dus de reis naar Couvin vanmorgen was een stuk korter, maar vanuit Rotterdam nog steeds ruim 5 uur en met 3x overstappen. Het wordt steeds meer een onderneming, die etappes! Gelukkig kan ik onderweg in de trein mijn telefoon opladen, ik heb hem nu 2 jaar en ik merk dat de batterij achteruit gaat. Ik ga hem de komende dagen veel nodig hebben voor navigatie, vertalen en foto's maken, dan is het een stuk relaxter als hij goed opgeladen is. Meteen in Couvin heeft de VVV een stempel voor me en dan ben ik weer op pad. Het is echt lente, alles staat in bloei. Weitjes zien er lief uit door de vele boterbloemen, en een kastanjeboom zit vol roze torentjes van bloesems. Ik loop een iets andere route dan de officiële, en ik merk dat ik dat wel spannend vind. Ik hoop niet dat ik langs een snelle autoweg moet! Het tegendeel blijkt waar: zodra ik Couvin uit ben, word ik het bos in gestuurd. Het is een zonnige zondag en er is helemaal niemand. Waar is iedereen? Nouja, wel zo lekker rustig. Het is flink heet (25 graden!) en het pad gaat steil omhoog. Binnen een half uur ben ik al aardig op, gelukkig heb ik zoute amandelen en een hip sportdrankje in mijn tas. De korte pauze doet me goed, en gelukkig zijn de volgende hellingen minder steil. Opeens hoor ik gerommel in de verte, en het komt snel dichterbij. Het is een geluid dat ik niet ken. Dan zie ik het: 20 meter achter me rent een wild zwijn door het bos! Zijn hoeven roffelen over de bosgrond en zijn grote lijf ruist door de struiken. Hij steekt het pad over en rent aan de andere kant in volle vaart door, en het geluid sterft net zo snel weer weg als het gekomen is. Wauw! De rest van het bospad loop ik bewust luidruchtig, zo weten alle zwijnen dat ik hier loop, en lopen ze me hopelijk niet per ongeluk omver. Later zie ik in de verte langs het pad nog een keer een zwijn, maar die is rustig wat aan het rondsnuffelen en wroeten, en dan ook nog een ree. Wat bijzonder! Ik klim over een hek en dan zie ik waarom het zo rustig was in het bos: dit is privéterrein en niet openbaar toegankelijk. Nouja, nu al te laat. Ik pauzeer nog een keer, deze keer in een weide vol boterbloemen, en dan gaat de route langs meer weides en boerderijen met vervallen schuren op het erf. Waar in Nederland alles gerenoveerd of gesloopt wordt, blijven de oude stallen hier gewoon staan. Het heeft wel een sfeertje. Ik kom langs een oude grenspost en dan ben ik voor de tweede keer deze camino in Frankrijk! Nog een stukje en dan ben ik in Rocroi, een oud klein vestingplaatsje. De muur in stervorm stamt uit de 16e eeuw en staat er nog netjes bij. Bij de pizzeria mag ik mijn telefoon opladen, het is niet echt nodig maar ik speel liever op safe. Ik fris me even op bij de toiletten, vul mijn flessen met water voor morgen, en bestel de enige vegetarische pizza van de kaart en laat de kaas eraf. Met een lekker volle buik verlaat ik Rocroi weer, net buiten het stadje zet ik mijn nieuwe tent neer. Het is een gratis veldje om te overnachten, maar er zijn dan ook totaal geen voorzieningen. Dat wordt in de bosjes plassen! Ik wil de wekker alvast vroeg zetten, er wordt morgen slecht weer voorspeld en ik hoop voor de ergste buien alvast een flink stuk te kunnen lopen. Maar ik realiseer me dat ik die toch niet zal horen door mijn oordopjes, dus ik moet maar gewoon hopen dat ik op tijd wakker word. Welterusten!

Geschreven door Zerevoeten.kopvolsproeten