Het is nog donker als ik wakker word. De grote keuken heeft ramen op het oosten, en tijdens het ontbijt kijk ik hoe het daglicht steeds meer van de velden en heuvels zichtbaar maakt. Er staan 5 smaken huisgemaakte jam voor me, dus ik eet 5 boterhammen. Tegen 9 uur vertrek ik, de wereld is prachtig in het ochtendlicht. Ik zie fazanten, en herinner me wat Nicole vertelde: ze zijn gefokt voor de jacht. De mannetjes rennen en vliegen snel weg als ze me opmerken, de vrouwtjes blijven juist heel stil zitten. Die belanden zeker in de pan.
Ik loop over de RAVeL, een voormalige spoorlijn die nu geasfalteerd is. Er is geen autoverkeer en ook wandelaars en fietsers kom ik weinig tegen. Het is een lang recht stuk van Jodoigne tot Namur. Dat klinkt saai, maar het is prettig lopen als je niet steeds hoeft te navigeren. Ook is er weinig hoogteverschil. Met hier en daar een bocht in de weg en een afwisselende omgeving is het toch zeker fijn lopen. Voor me steekt snel een eekhoorn over, wat een mooi beestje. Ik zie lieveheersbeestjes en luchtballonnen en de wolken maken plaats voor een blauwe lucht.
Ik wist vanmorgen nog niet waar ik vanavond zou slapen, en het wisselt per moment of dat voelt als vrijheid of onzekerheid. Ik durf nog geen overnachting te boeken in Namur, ruim 30 kilometer op 1 dag is me eerder niet goed bevallen. Maar eerder op de route is niets, geen campings, geen hotels... ik besluit het in ieder geval te proberen. In mijn hoofd hoor ik Yoda zeggen 'do or do not, there is no try', maar volgens mij heeft hij nooit 30 kilometer hoeven lopen met 14 kilo op zijn rug en zonder Jedi-krachten.
Het lopen gaat me goed af, maakt het echt zo'n verschil dat ik nu de wandelstokken mee heb? Ik ben al halverwege als ik de knoop doorhak, ik bel de jeugdherberg in Namur en reserveer een bed. Nu heb ik een duidelijk doel, dat loopt lekker.
Het uitzicht over de velden doet denken aan plaatsen van vroeger. In de polder was alles natuurlijk plat, maar het voelt hetzelfde, en even ben ik weer heel klein. Dan kom ik onder een viaduct door, en daar prijkt de prachtigste graffiti. Het lijkt erop dat er 2 jaar geleden iets met het thema Halloween is georganiseerd, het ziet er in ieder geval ontzettend mooi uit en ik kan het niet laten om elke piece op de foto te zetten.
De laatste 10 kilometer is toch wel pittig, en ik rust bij bijna elk bankje dat ik tegen kom. Toch stap ik lekker door en dan ben ik in Namur. Ik heb niet meer de puf om de toeristische route te nemen, en zo krijg ik van het centrum alleen een paar winkelstraten mee. Ik loop over de Avenue de la Plante en dan ben ik bij de auberge de jeunesse. Ik maak mijn bed op, spring onder de douche en ga dan lekker liggen. Ik heb 1 kamergenote, maar ze is niet heel spraakzaam en eigenlijk vind ik dat wel fijn. Welterusten!

Geschreven door Zerevoeten.kopvolsproeten