Eigenlijk zou ik gisteren alweer verder, maar ik heb de afgelopen tijd veel gewerkt en ik merkte dat een extra dag rust wel nodig was. Bonus: de weersverwachting is vanaf vandaag stukken beter. Nog een bonus: Folmer is vrij en wil me wel brengen, helemaal naar Tienen! Zo lief! Het scheelt een stuk reistijd en dus gaat de wekker 'pas' om 6 uur. Ik wil er niet aan denken hoe vroeg ik hem anders had moeten zetten. Samen in de auto is ook veel gezelliger. In Tienen gaan we eerst vlug langs Jorgens friethuisje voor een kroketje (of twee) en dan neem ik afscheid. Niet getreurd, het is maar voor een week. Net buiten Tienen tref ik een vrouw die vertelt de Camino meermaals te hebben gelopen: de Frances, Portugues, Primitivo en del Norte. Wauw! Ze wijst waar ik kan aansluiten op de route maar ik ben eigenwijs, want zo vlak bij Hoegaarden wil ik graag even kijken bij de brouwerij. Dat valt een beetje tegen, er is niet zoveel te zien of doen. Naast de brouwerij drink ik een biertje maar ga toch snel weer op pad, ik moet nog ruim 10 kilometer! Het gemeentehuis is dicht, geen stempel dus, en eigenlijk is de omweg zo een beetje zonde. Maargoed, dat weet je van tevoren natuurlijk niet ;)
Ik loop verder en ergens neem ik een verkeerde afslag, want in plaats van langs wegen loop ik ineens over een blubberig trekkerspoor langs een maïsveld. Het is geen omweg maar het loopt wel wat zwaarder, gelukkig is het hier wel heel mooi. Vlinders fladderen voor me uit, ik herken de dagpauwoog en de atalanta. Het is heuvelig, en hier en daar na een klim zijn er prachtige uitzichten. Net daar waar het pad heel smal is en de berm heel hoog, komt er natuurlijk een trekker. Ik klim langs de berm omhoog en sta half tussen de maïs om hem er langs te laten. Een stuk verderop wordt het pad opnieuw geblokkeerd door een trekker, hier zijn ze suikerbieten aan het oogsten. Mijn geklauter op de berm is hier minder succesvol en ik beland op mijn knieën in een modderig aardappelveld. Ik ben 3 uren aan het lopen en ik zit er al helemaal onder, ik kan er alleen maar heel erg om lachen. Ik ben inmiddels in Wallonië, maar een officieel grensbord ben ik niet tegen gekomen. Wel word ik nu op straat begroet met 'bonjour', en in mijn minst belabberde Frans 'bonjour' ik terug. Het laatste stuk houd ik mezelf zingend op de been, tot ik bij mijn logeeradres in Enines aankom. De gastvrouw heeft soep gemaakt en biedt groenten en noten uit eigen tuin, heerlijk! Ik eet boerentenen (hele grote witte bonen), 'suikerbrood' (een koolsoort die naar witlof smaakt) en de heerlijkste verse tomaten en walnoten. Gelukkig is ze Vlaams, de taalbarrière mag nog een dagje wachten. We zitten wat te kletsen in de keuken. Ik merk op dat zelf noten kraken dwingt tot mindfulness, en Nicole lijkt dat heel grappig te vinden. Ja, ik ben toch wel echt een stadsmens, die graag alles kant en klaar in de supermarkt haalt, en dan een boek met oosterse wijsheden nodig heeft om tot rust te komen. Hier zo alles uit eigen tuin lijkt het zelfde soort verstilling te geven als wandelen. Voor haar lijkt dat een vanzelfsprekendheid, ik ben al blij met een oogst van 20 radijsjes van mijn balkon. Zo praten we verder tot het bedtijd is of nouja, bijna, want ik moet hier natuurlijk ook nog even schrijven. A demain!

Geschreven door Zerevoeten.kopvolsproeten