Het valt mij nog mee hoe ik wakker word als de wekker gaat. Ik heb echt als een blok en aan een stuk geslapen. De knieën zijn wat roestig, maar niet zo beroerd als gisteren! Om 7.45 uur ga ik ontbijten en de binnentuin ziet er gezellig uit met alle tafeltjes. Om klokslag 8.30 uur rijdt Cecilio voor, ik ben nog steeds verbaasd over de stiptheid hier. We rijden eerst langs de rotsweg naar Fontainhas. De weg is prachtig en het dorpje echt een parel zo tegen de rotsen. Op de terugweg nemen we wat dames achter in de bak mee die boodschappen gaan doen in Ponta do Sol. Daarna rijden we via Ribeira Grande de oude weg op. Deze is in 1960 opgeleverd en het heeft 13 jaar gekost om deze weg over het eiland (36 km) met de hand en wat dynamiet aan te leggen. Op het hoogste punt loopt hij over een bergkam op 1400 meter hoogte! De uitzichten zijn echt fantastisch want we slingeren tussen 2 valleien door. Het laatste stuk zijn we weer volledig in de wolken en passeren de Covo krater die totaal niet te zien is! Daarna dalen we af door het droge stuk richting Porto Novo. Veruit de snelst groeiende plaats omdat grond goedkoop is. Hier wil je ook echt niet wonen! Vanaf Porto Novo rijden we nog een dor stuk door, maar beginnen daarna weer te stijgen. Ineens komen er weer groene stroken voorbij en een enorme kloof: de Grand Canyon van Santo Antao. Onderweg in Lagedos boeken we alvast restaurant Babilonia voor de lunch. We rijden door zeer indrukwekkende rotspartijen, totaal anders dan de andere kant van het eiland. De bergen hier zijn van basalt, dus hartstikke zwart. Het is echt genieten van de landschappen. We rijden door tot het uitzichtpunt op Alto Mira en daarna richting Ribeira da Cruz, waar de weg op houd: het eindpunt van het eiland. Op de terugweg lunchen we heerlijk bij Babilonia, een oase van rust met een eenvoudige kaart: geen! Je neemt fish or porc en je krijgt er veel lekkers bij. Wij nemen de porc op aanraden van Guillaume en hij is ook heerlijk! Om 15.00 uur dropt Cecilio mij bij de haven en in de verte zie ik de ferry al aan komen. De ferry zelf is al een fenomeen op zich, de zee is iets ruwer dan gisteren. Er zijn twee meisjes die van te voren iedereen een spuugzakje geven. Daarna rennen ze de rest van de reis beiden met een emmer en zwabber rond omdat de een na de ander aan het overgeven is. Ik heb nergens last van en geniet de tweede helft van de rit boven op het buitendek in het zonnetje. Uiteindelijk rond 17.30 uur loop ik mijn kamer weer binnen met een heerlijk avondzonnetje op het balkon. Ik heb toch stiekem best weer veel gelopen, dus ff de benen weer wat rust geven terwijl ik de laatste 3 afleveringen van Uncoupled kijk. Een opfris douche daarna en alleen de trap af om in het hotel te eten. Niet de beste keuze achteraf en dus een eenmalige actie.

Geschreven door Wims.wereldreizen