Wederom is het vroeg opstaan en na het ontbijt om 6.00 uur het bootje van Luciano in. Dit keer wel iets dikker gekleed (nog steeds luchtig, maar heb niet meer bij, want was op minimaal 37 graden ingesteld...). We vetrekken richting Corixo Negro, want daar hebben we de meeste kans. Als wij de kreek indraaien, klinkt het al hoopvol over de walkie talkie: Jaguars aan het eind van de kreek! Met volle kracht varen we er heen en zijn nog net op tijd om een plekje op de eerste rij te bemachtigen, want binnen no time ligt alles volgebouwd met bootjes vol paparazzi. Hierbij spannen Helga & Holger (zoals wij ze maar genoemd hebben) wel de kroon: zij liggen op nr 1 positie en zijn beiden volledig in camouflage outfit MET de Duitse vlag. Holger staat vol trots & voldaan achter zijn mega camera en Helga houdt argwanend de andere bootjes in de gaten: hilarisch! Eigenlijk zijn zij nog meer entertainment dan de 3 jaguars die verderop onder de boom liggen. Het blijkt Manrcella weer te zijn met haar broertje Rio en moeder Mendoza. Buiten een enkele keer opstaan zit er vandaag weinig beweging in. Na een 45 minuten wachten (en met name lachen om alle safari outfitjes en telelenzen om ons heen) besluiten we verder te gaan. We gaan een nieuwe kreek ontdekken: de Ilha, een rustige maar prachtig begroeide kreek, waar we wat vleermuizen en een bijzonder vogeltje zien. Voor de rest is het rust en natuur. Op de terugweg gaan we op zoek naar een plasplek aan d'r San Pedrinao kreek, deze is alleen toegankelijk voor kleine bootjes. Na het plassen ziet Igor ineens een verse jaguar footprint naast de boot, hij is opgewonden en geschrokken: hij had ons anders nooit hier uit laten stappen. We besluiten op zoek te gaan naar deze jaguar en varen de kreek verder af. Deze is steeds meer begroeid en planten moeten echt weggehaald worden. Helaas geen succes en toen het helemaal onbegaanbaar werd, maakten we rechtsomkeer. Eigenlijk varen we veel te laat terug, dus het wordt racen. Daarbij gaat het ook nog regenen, waardoor het helemaal koud aanvoelt. Het dakje wordt opgezet op de boot en na 1.15 uur verkleumd varen zijn we weet bij de Santa Rosa Lodge. Gelukkig hebben we nog wel op de terugweg nog wel een gele giftige slang gezien, helaas geen anaconda, maar dit was toch nog leuk! Jannet en ik willen echt douchen om op te warmen, dus doen dat eerst, waardoor we een uur later dan gepland bij de lunch zijn. Deze dan maar ff snel en we lopen een half uur in.

Om 13.30 uur vertrekken we voor de lange tocht naar Cuiabá. Echt wel moe en ik had ook slecht geslapen, want heb heel erg gedroomd over die vreselijk scheve brug die we over moeten. Gelukkig is het de derde brug al en ik ben vreselijk blij als we die hebben gehad. Igor moet er smakelijk om lachen. Hij kachelt flink door over de slechte weg van de Transpantaneira Highway en halverwege, na 2 uur rijden, stoppen we bij de Mato Grosso Hotel Lodge voor een koffie aan de Rio Pixaim. De hele week probeer ik een kingfisher op de gevoelige plaat vast te leggen, maar dat mislukte steeds. Zit er hier gewoon een te modelleren, pak ik mooi nog even mee! Na een korte stop gaan we verder op de Transpantaneira Highway en verandert het landschap weer van jungle naar meer steppen/loofgebied. Onderweg komen we de manager van onze eerste lodge nog tegen met het Duitse echtpaar uit de lodge, wel grappig, want gisteren kwamen wij ze ook op de rivier tegen. Nu dus echt voor de laatste keer. Rond 17.30 uur zijn we in Pocone en dus klaar met de dirtroad. Bye bye Pantanal! We moeten echter nog wel zo'n 120 kilometer naar Cuiabá. Het wordt al donker als we bij een benzinestation stoppen, waar we tanken en Igor snel de auto wast. Uiteindelijk stappen we om 19.05 uur bij ons hotel, Hits Pantanal binnen. De koffers staan nog netjes bij de receptie en de kamer is super groot. Dat is fijn, want de koffer moet weer vliegtuigklaar gepakt worden. Aan de overkant van het hotel zijn allemaal kleine eettentjes en we pakken de drukste. Hier bestellen we maar wat en dat blijkt uiteindelijk een heerlijke vleesspies: het meest malse vlees wat we tot nu toe hebben gehad! Wel raar dat bij ons vertrek het bijna 40 graden was in Cuiabá en nu iets meer dan 20 graden; gewoon bijna gehalveerd de temperatuur. Na het eten snel de koffers herpakken en op tijd slapen: het was een lange dag en morgen ook weer vroeg uit de veren.

Geschreven door Wims.wereldreizen