De boot naar Svendborg vaart onder een reusachtige brug. Oh nee, daar ga ik dadelijk overheen. De hele boottocht voel ik me licht in het hoofd.

Aangekomen in de haven start het uitrijden van de auto's. Eentje blijft er staan. Terwijl ik me bedenk dat iedereen hiermee wordt opgehouden. Alles blijft wonderlijk rustig totdat iemand naast me nog grinnikt hoe deze auto met de hulp van de zwaartekracht van takelwagen tot op het dek rolde.

Ik hoop iets lekkers en gezellig te vinden in het havenstadje. Pfff, uitgestorven. De winkels sluiten zaterdagmiddag.

Op naar de brug. Het bleek wel netjes bedacht. Vanaf de brug naar een camping dichtbij vergde het laatste van mijn energiereserve. Zo steil dat ik mocht afstappen. Het uitzicht wel knap.

Na het rustig inpakken en met mijn voornemens om te genieten en niet meer op kms te letten raas ik naar beneden om het pad langs de kust te vervoegen. Ik kom door een dorpje van vakwerkhuizen en rieten daken dat er mag zijn.

Over de graanvelden klinkt een gekras dat ik niet kan thuisbrengen. Aan de rand op het eind van een flinke tak zit een zwarte vogel met extra veren aan de hals. Een raaf? Dan maakt hij nog een geluid dat zeker niet bij een kraai hoort.

Een beetje later een fantastisch slot waar de weg doorheen gaat. De rest is "lukket" op de dag des Heren. Een mooie tocht door een bos met aan de rand een eik met indrukwekkende geschiedenis.

Een lange weg rechtdoor over een dijk en twee bruggen om op Langeland te geraken. De Fransen halen me in. Moeilijk om te snappen dat zij sneller fietsen met bagage dan ik.

Ik besluit om in Rudkøbning op adem te komen. Het heeft een pad met info over de bezienswaardigheden. Het huisje dat een oude lier beschut wordt met liefde omringt door twee Deense mannen. De lier trok schepen op het droge voor herstellingen. Het geheel heeft iets ontroerend.
Overal staan kastjes om dingen aan te bieden. Vaak oude spulletjes, maar ook confituur of honing. Aan de voordeur van een huisje staan speelgoedauto's opgesteld. Je mag ervoor geven wat je wilt. Om de hoek kan je manden en 'mozis'mandjes vinden.

Onderweg zie ik heel vaak een garage waar een loppes market is. Als je blij wordt van een oud servies of glas ... Het bordje samen met een vlagje helpen om te zien dat er wat te doen is.

Heel vaak zie je hier een bloemenrandje aan een akker. Er staan veel goudsbloemen in, maar ook wat andere kruiden. Er is vaak een Europese subsidie voor. Mijn verbazing is groter als ik een veld labbonen zie of zoals vandaag een veld met Afrikaantjes. Dit zal wel zijn om van één of andere bodemkwaal af te komen. Leve de biologische aanpak.

Ik ben niet tevreden over mijn conditie en op basis van een geluidje kijk ik naar mijn achterband. Half leeg, dan snap ik het. Band opgepompt en vrolijk verder. Het blijft niet helpen. De hellingen worden weer zwaar. Nog een keer pompen. Behoorlijk fluitende roofvogels trekken mijn aandacht. Mijn achterband ook. Dit wordt een bandenwissel. Alle tassen eraf, fiets omdraaien, wiel losdraaien en dan sukkelen. Ondertussen komt er een koppel fietsers van de andere kant. Hij vraagt "helpen?" aan zijn vrouw. Ze vragen netjes in het Engels of ik blij zou zijn met hulp.

Ik ben hem mijn eeuwige dankbaarheid schuldig. Les 1, de rem openen. Oh ja, dat heeft Bas me ook een keertje voorgedaan.
Les 2, de rijrichting van de band.... Heel lief wordt er alles opgepompt op de juiste druk met een grote pomp zoals wij die in de garage hebben.

Tip van Mevrouw, kamperen aan de haven voor de oversteek aan de andere kant is er niets te vinden. Op het volgende eiland is de minder bekende Noord route veel fijner dan de dijk aan de zuidkant. Ik krijg een kaartje.

Vanaf nu voel ik elke oneffenheid. Veel beter!

Mijn tent staat recht en ik ga een lekkere douche nemen voordat ik iets anders verzin.

Geschreven door Sabine.schetst.fietst