Zaterdag was het weer tijd om naar huis te gaan.
Nog 1 keer van alles.

Nog 1 keer ontbijtje in het hotel.

Nog 1 keer door Kayunga gewandeld om nog wat foto's te maken.

Nog 1x flink verbranden omdat ik mijn zonnebrand al had ingepakt en er dus ook niet meer aan gedacht had.

Nog 1x juf Rose opzoeken, bij haar weekendbaantje bij Airtel.

Nog 1x naar mijn favoriete supermarkt, die me in van het begin af aan zagen struggelen met die enorme hoeveelheden geld. Ook hier kreeg ik weer te horen dat ik nog niet weg mocht en dat ik zeker terug moest komen.

Nog 1x Florence op bezoek op mijn kamer, die me matoke en avocado kwam brengen om mee naar huis te nemen. Nog 1x een dikke knuffel.

En Ivan die me weer, heel lief, kwam helpen met de koffers naar beneden dragen en me naar het vliegveld zou brengen.
De reistijd viel heel erg mee, en omdat zijn moeder op een afstand van 10 minuten rijden van het vliegveld woont, zijn we nog even naar haar huis gegaan.
Ik voelde me vereerd dat ik nog even kennis met haar mocht maken.
Ook daar werd ik weer hartelijk ontvangen en mochten we niet met een lege maag vertrekken.
Ook zij zei zeker te weten dat ik weer terug kom.

Wie weet.....

Keurig op tijd waren we op het vliegveld waar het laatste afscheid volgde.
De tranen kwamen later.

Hoe klote dat het ook is, ik ben ook weer heel gelukkig dat ik straks weer bij mijn eigen mannetje en mijn eigen kinderen in mijn comfortabele huis kan zijn.
In mijn eigen bedje en een heerlijke ( goedwerkende) badkamer.
's morgens weer een lekker bakske echte koffie, daar kijk ik echt naar uit.

Ik wist natuurlijk al wel dat wij in luxe leven, maar heb het nu ook aan den lijve ondervonden .
Een beetje dan.... Want ik hád tenminste nog een badkamer ( met af en toe stromend en warm water), ik hád tenminste nog een bed en een keuken, en genoeg schone kleren en geld om wat te eten te kopen. En data, om in contact te blijven met de rest van de wereld.

Des te meer vind ik het bewonderenswaardig hoe deze mensen in vrede blijven leven met elkaar, ongeacht welke geloofsovertuiging, zoveel liefde hebben voor iemand die anders is, zo gastvrij zijn, en altijd wat te delen hebben.
Daar kunnen wij in Europa echt nog wat van leren, vind ik.

Zij zeggen niet dit land is van mij en ik laat niemand binnen, want ik heb al zo weinig.
Zij staan voor anderen open en zijn juist nieuwsgierig naar het vreemde en wat andere culturen hun kunnen brengen.
.
Ik heb hier veel van geleerd, en ook om eens een versnelling terug te schakelen. Ik hoop dat ik me aan mijn eigen voornemen kan houden om dit voort te zetten.

Dit was dan het allerlaatste verslag.

Graag wil ik iedereen van harte bedanken die me in mijn plannen en uitvoering gesteund hebben.
Zowel financieel als emotioneel. Ik ben zó dankbaar dat ik dit heb kunnen doen!

Bedankt voor het vertrouwen.

Ivan, iedereen van Hope for Life community international, Mozes en vooral ook alle kinderen.
Jullie zitten voor altijd in mijn hart ♥
Bedankt voor jullie gastvrijheid, openheid, jullie vertrouwen in mij , alle liedjes en dansjes en jullie liefde, die ik heb mogen ontvangen.
Jullie hebben deze reis voor mij onvergetelijk gemaakt.

Till we meet again 🥰❤️,

God bless you all.

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen