Vandaag was ie dan toch echt aangebroken, die laatste dag.

Ik had beloofd wat kleding te doneren dus dat had ik als eerste afgegeven in de shop voordat ik naar Moria ging.
Ik moest daar heen voor een clean up.

Ik kon m'n tranen al bijna niet bedwingen toen ik dat tegen een collega zei, die vandaag ook voor het laatst was, en dat er een voor ons bekend gezin in de winkel was die me allemaal een dikke knuffel gaven en me bedankten.

In Moria duurde het even voordat we allemaal aan de slag konden omdat we allemaal weer geregistreerd moesten worden door Movement, vanwege de veiligheid.
Ik was ingedeeld in zone 8 en 9 van de Olive Grove, naast Moria.
Het viel heel erg mee met het zwerfafval en we waren binnen een uurtje al weer klaar.

Heel mooi detail vind ik, dat er een wachtlijst is inmiddels voor de resident volunteers omdat er teveel aanmeldingen zijn . Teveel om de groep te kunnen overzien.
Weer een doel dat door de standvastigheid van Movement bereikt is. 💪🏻💪🏼💪🏽💪🏾💪🏿
Ook was het weer een cadeautje om te ervaren hoe je binnen een mum van tijd een zwerm kinderen om je heen verzameld door ze alleen een high five , low five and a baby five te geven.
De knuffels die je dan krijgt. Ze zuigen de aandacht en liefde op als een spons!

Ik had een hele lange pause vandaag.
Daarin ben ik nog even wat boodschapjes gaan doen, gelunched met collega's en nog even op en neer gereden ( 45 minuten) naar mijn appartement omdat ik bedacht dat ik toch nog wat spullen vergeten was die ik wilde doneren.

In de middag stond ik ingeroosterd bij de children cinema en ik had de film Garfield gekozen. Aaah wat een mooi gezicht, ongeveer 60 kinderen tussen de 1 en 8 jaar, die zo geboeid naar een film zaten te kijken en mee zaten te leven.
Weer zo'n geluksmomentje, beseffende dat deze kinderen voor anderhalf uur even aan de keiharde realiteit konden ontsnappen...

Daarna met een collega nog een laatste overheerlijke pizza naar binnen gewerkt bij Skiniko. En toen als laatste de Volunteerfootball.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik totaal niet van voetbal hou maar het is gezellig omdat alle international en resident Volunteers dan bij elkaar zijn.
Toen het afgelopen was, was dan echt het uur van de waarheid aangebroken.

Zo zwaar om van iedereen afscheid te moeten nemen, die in zo'n korte tijd zoveel voor me zijn gaan betekenen!
Zowel de residents als de internationale vrijwilligers.
Wat een overweldigende liefde en respect voor elkaar. Ik heb er geen Nederlands woord voor wat de lading dekt dus daarom maar in het Engels;

AMAZING!!! 😍🤩❤

Een van de residents verwoordde het heel mooi, hoewel ik het teveel eer vind:

Please always remember: You and Natascha did an amazing job and you brought us so much joy. What you did, just by being here and being you, is SO important. I can never thank you enough.

En laat dit nou precies de reden zijn waarvoor wij dit allemaal gedaan hebben.

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen