Na de lange dag van gisteren mochten we uitslapen en hoefde dus pas om 10 uur te beginnen op kamp Moria.
We zouden daar verder gaan met het opzetten van tenten en verhuizen van mensen.

Wij gingen met Rosa, 1 van de coördinatoren met de Caddy, bij de leger ingang de tenten inladen, terwijl een andere groep al begonnen was met tentjes leeghalen, spullen en pallets verplaatsen.
We moesten nog 4 tenten zetten dus het zou niet zo'n lange dag worden als gisteren.

Met de tenten reed Rosa de berg op, en wij er achteraan omdat de deuren niet meer dicht gingen ( zoals wij het hadden gedaan 😁) De weg naar boven is heel smal en links en rechts lopen constant mensen. Dus we moesten er op letten dat er geen mensen door openklappende deuren werden geraakt.

Toen we boven waren werden de tenten uitgeladen en stonden we even te kijken hoe we ze het beste neer konden zetten toen er door de porto door Ali geroepen werd dat we alles zoveel en zo snel mogelijk terug in de Caddy moesten laden omdat er beneden in sectie 6 gevechten waren uitgebroken.

Wij vonden het eigenlijk een beetje raar en vroegen ons af waarom omdat het een heel eind uit elkaar ligt.
Maar Kane, een andere coördinator riep: nu niks vragen, gewoon doen!

De spullen lagen nog maar net terug in de Caddy of we kregen door de porto van Ali de opdracht om met zoveel mogelijk mensen in de Caddy te gaan en zo snel mogelijk verder de berg op te rijden. De gevechten waren zich naar boven aan het verplaatsen.

We zaten er nog maar net in of we zagen een grote woedende menigte naar boven komen rennen. Stenen gooiend met stokken zwaaiend. Er werden vuurtjes aangestoken.
De politie was gebeld en onderweg.

Wij konden ons in de Caddy snel uit de voeten maken. Maar de resident volunteers moesten ook mee en die moesten achter de Caddy aan rennen.
Toen we een stuk hogerop waren en zeker waren dat alle vrijwilligers bij elkaar waren hebben we gewacht tot we het sein van Ali kregen dat het weer veilig was.
De politie was snel ter plaatse en heeft de rel snel de kop in gedrukt. Dat gaat er niet zachtzinnig aan toe.

Erg indrukwekkend om te zien dat onze veiligheid boven alles de hoogste prioriteit had. Een van de coördinatoren legde uit dat daar alles vanaf hangt. Want als er ooit iets met 1 vrijwilliger gebeurt, kunnen ze daar niet meer doen wat ze nu allemaal voor de vluchtelingen kunnen doen. Dan komen er geen vrijwilligers meer en kunnen ze de organisatie wel opdoeken.
Dan wordt het pas echt chaos op Moria!

Daarna moesten we beneden bij sectie 6 verzamelen bij het kantoor van MOTG, om af te wachten of we door mochten gaan met bouwen.

Onderweg naar beneden was de spanning om te snijden, iedereen, zowel de vrijwilligers als de bewoners waren SUPER allert. We liepen langs een lange rij met politie agenten die alle in beslag genomen wapens, zoals stokken en paraplu's bij zich hadden.

Na wat overleg met de coördinatoren onderling werd er besloten om vandaag niet meer verder te bouwen omdat de sfeer nog steeds te grimmig was.
Dus toen mochten we naar huis en waren we onverwacht weer een half dagje vrij.

We hebben deze kans aangegrepen om nog een toeristische route te doen naar Molivos, aan de andere kant van het eiland. Daar hebben we lekker een terrasje gepakt en hebben lekker zitten kletsen.

Nu weer terug in ons appartement in Mytilini, in afwachting van het rooster voor morgen. Waarschijnlijk gaan we morgen heel vroeg naar Moria om ons karwei af te maken en daarna terug naar Kara Tepe.

We zullen zien...

Natascha:

Gisteren een hele lange dag gehad.. om 7 uur vertrokken en om 22.50 uur thuis.. we waren kapot.. we zijn direct naar ons bed gegaan.. we hadden ‘s morgens het ontbijt bij because we Carry gedraaid omdat de mensen daar slaapzakken gingen uitdelen in moria.. het ontbijt was leuk.. veel knuffels, lachende gezichten en high fives gekregen..toen naar moria om kleine tentjes af te breken en grote tenten op te bouwen. Deze tenten zijn veeel beter voor tegen de kou en regen want die periode gaat er aan komen.. de tenten zijn hoog en groot maar ze moeten ze wel delen met een andere familie en als je pech hebt en een grote familie hebt ( dus ook grootouders en veel kinderen erbij) dan heb je 12 m2..waar je dus dag en nacht bij elkaar op elkaars lip zit..in kara tepe is dat ook daar zitten hele families in zo’n iso box.. ik vroeg me al af hoe ze dat deden want ik zag maar 2 2- persoons bedden.. ik hoorde van de volunteers dat ze slapen in shifts.. moet je voorstellen dat je met je familie moet afspreken wanneer je gaat slapen onvoorstelbaar..

Maar affijn de tenten.. je ziet aan mensen dat ze verward zijn hun tent waar ze voor betaald hebben wordt afgebroken en meegenomen.. Ali de coördinator die zelf ook vluchteling was en terug is gekeerd vanuit Duitsland om te helpen wordt overal geroepen.. mensen komen naar je toe beginnen in het Farsi of in het Arabisch tegen je te praten.. want iedereen wil een tent van because we Carry..

En ik snap het ook al is het maar 13 m2...je staat op witte kiezelsteentjes en pallets.. en het is er schoon...
Georganiseerd en gestructureerd...
Het werk was echt SUPER zwaar.. constant sjouwen met pallets, tenten, tenten afbreken en tenten afbouwen en wat misschien wel het meest energie vraagt is je scherpe blik.. alles wordt letterlijk onder je voeten geallibabad.. affijn gestolen... als je iets laat liggen en je draait he om keert weer terug is het weg.. zo zijn we een hele “ binnentent “ kwijtgeraakt...de bandjes waar de lange tenten mee vastgemaakt zijn allemaal weg.. alles kunnen mensen gebruiken en ze rennen weg met een schat althans zo Is het van hun gezicht te lezen.. overal bieden ze “hulp” aan maar hoe erg het ook is... je kunt bijna niemand vertrouwen... voor me liepen 5 jonge mannen met pallets.. ik liep met een tent.. ik zag de ogen van een jongen naar rechts kijken.. en ik keek hem strak aan en zei... no its that way.. de mannen brachten keurig de pallets naar de plaats waar ze moeten liggen.. maar ze baalde allemaal..

Dat is het bizarre van dit alles.. als ik zou moeten kiezen om met mijn gezin op de harde grond te moeten slapen en natgeregend te worden of ik kan een pallet stelen...ik weet niet wat ik zou doen onder deze omstandigheden..mensen en kinderen reageren niet meer vanuit menselijkheid maar vanuit een innerlijke, haast dierlijke drang om te overleven... opvallend is dan wel dat de mensen en met name de kinderen, positieve energie haast opslurpen... deze positiviteit al id het nog zo klein, nog zo eenvoudig hebben deze mensen en kinderen zoooo nodig ( naast de gewone standaard voorzieningen zoals eten, drinken en veiligheid) Zo waren Carla en ik steeds aan het zingen welkom in de feesttent van links naar rechts aan het zingen... en met de kindjes waren we aan het dollen..er is zo weinig nodig voor hun om een glimlach op hun mond te toveren of met een salam te begroeten.. hoe eenvoudig kan het zijn...

's avonds moesten we direct door naar de vrouwendans avond.. echt we waren KaPOT.. maar de lachende ,vrolijke vrouwen en de uitnodiging om mee te dansen en lol te hebben en zich met hun te vereenzelvigen met hun cultuur..dat overwint zelfs de pijn in heel je lichaam, de vermoeidheid.. alles.. zelfs nog kunnen dansen..geweldig...
Ik wist nooit wat de betekenis van mijn bed was totdat ik er gisterenavond in lag..heeeeerlijk..

Vanmorgen moesten er nog 4 tenten gedaan worden en we hoefde pas om 10 uur te beginnen dus dat was GRaeAT..affijn Carla en ik gingen met Sophie de tenten ophalen en laadde ze in de auto. En andere club was pallets aan het halen met de vrachtwagen. Toen we achter de auto aan het lopen waren was er niets aan de hand.. moria was net als elke dag druk, vol stank en veel mensen en kinderen Kris kras door elkaar..op zich geen probleem. Boven de berg stonden Kaine en Igor ons op te wachten.. we laadden de tenten eruit en moesten wachten totdat de pallets zouden komen. Op een gegeven moment zijn Ali dat we de tenten moesten inladen in de auto... dus ik vroeg aan Kane WHY? Hij zei dat we niet moesten vragen waarom maar dat we het moesten doen.. toen we de tenten ingeladen hadden en wij daar nog grapjes over hadden gemaakt sloeg de sfeer radicaal om.. je voelde een intense angst en spanning.. Ali riep door de porto dat we moesten zorgen dat we weg gingen.. beneden was er een gevecht begonnen en ze verplaatste zich naar boven.. alle mensen die ons meehielpen ( vluchtelingen for vuil aan het ruimen waren) werden bijeengeroepen.. Carla en ik werden in de auto op de tenten gezet en iedereen moest de berg op lopen.. er was paniek..het wad maar goed dat we wegwasten. Want de plek waar we nog geen 5 minuten hadden gestaan rende mensen achter elkaar aan er werd Geschreeuwd met dingen gegooid... vuur gestookt.. complete chaos.. ongelooflijk dat iets wat zo vredig leek zo snel kon veranderen in complete chaos, spanning en agressie. Er werd ook verteld dat als de ruzie zich naar boven had verplaatst we niet moesten gaan rennen maar in de olive Graves moesten laten glijden.. mensen die in deze staat zijn lopen je gewoon ondersteboven en slaan je met alles wat ze in hun handen hebben.. de politie is gekomen en die drukken dit heel snel de kop in. Een politieagent had ook stokken, een paraplu en ander materiaal vast wat ze waarschijnlijk gebruikt hebben met het slaan van mensen... boven de heuvel heerste een reine stilte omringd door de olive grove.. onvoorstelbaar en niet te vergelijken met wat ik zonet zag..

Toen we terugliepen naar beneden voelde je de spanning. Groepjes mannen waren verhit met elkaar in discussie. De politie stond in een lange rij naast elkaar, kinderen en mensen keken verschrikt en angstig.. iedereen was oplettend.. uiteindelijk is door de organisatie besloten om de tenten niet meer op te zetten, het was te gevaarlijk... misschien morgen...

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen