De laatste schooldag, voor mij....
Hij begon zoals elke andere schooldag. Mozes haalde me op na het ontbijt en leerde me tijdens de rit nog even snel om " goede morgen meneer/mevrouw " te zeggen, en " hoe gaat het?"in Luganda.
Hij bleef me overhoren totdat we op school waren en liep mee. Ik moest langs alle juffen en mijn geleerde zinnetjes uitspreken. Hij wilde weten of ik het goed deed.
De juffen vonden het heel leuk en begonnen me spontaan nog meer te leren.
Mozes vond het jammer dat Ivan er nog niet was, want ik moest het tegen hem ook zeggen.

Toen hij later binnenkwam, heb ik me aan mijn belofte gehouden en ook hij moest erg lachen.

De schoenen die ik voor de jongen met de meisjesschoenen gekocht had heb ik ook vanmorgen gegeven. Ook hij was erg blij.
Ook dit was echt geen overbodige luxe, zoals je op de foto's ziet.

Halverwege de ochtend zijn we op pad gegaan om de rest van de ouderen te bezoeken om mais en zeep te brengen.
Ook daar heb ik mijn geleerde zinnetjes trouw opgezegd en ook hier werd het, geloof ik wel gewaardeerd.

Het voelde echt als een laatste toegift van mijn mooie reis naar de Parel van Afrika. Dat heb ik nu, van achterop de boda boda, mogen aanschouwen. Wat een prachtige natuur! Zo mooi!
Ook heb ik kennis mogen maken met de oma van Ivan en bij haar het huis gezien waar hij is opgegroeid, samen met nog 15 broers, zussen, neefjes en nichtjes, terwijl hun ouders werkte in Kampala in een poging een beter bestaan op te bouwen.
Oma moet nu ergens tussen de 80 en de 90 zijn( dat weten ze niet precies), maar werkte tot voor kort nog elke dag tot 's middags 14.00u op het land. Het is een echte bikkel!
Helaas is ze onlangs heel ziek geweest, heeft een maand in Kampala in het ziekenhuis gelegen, maar is nu herstellende.
Ze vind het nu maar saai, alleen in dat huis, maar moet gewoon nog rust nemen.
Ze was heel blij dat we langs kwamen en werden dan ook aller hartelijkst ontvangen.

Teruggekomen op school was het tijd om, klas voor klas, afscheid te gaan nemen van de kinderen. Dat was 1 van de moeilijke momenten vandaag.
Elke klas heb ik verteld dat ik zo'n fijne tijd met ze heb gehad en dat ik ze heel erg ga missen, maar dat ik ook mijn familie mis, en zij mij. Dus dat ik echt terug moet.
Om ze een aandenken aan mij te geven had ik voor iedereen een kettinkje gemaakt met een beschermengeltje eraan, in een organza zakje met een eigen geschreven boodschap erop.
Deze heb ik eerst aan de juf gegeven, zodat ze het ook nog in Luganda uit kon leggen en daarna 1 voor 1 aan de kinderen gegeven met een dikke knuffel erbij 😪
Als laatste heb ik ze geleerd hoe ze in het Nederlands bye bye moeten zeggen.
Het duurde niet lang voordat de hele klas : HOUDOE!! riep 😄

Na de lunch moest ik ineens in het kantoor blijven en werden alle kinderen verzameld voor de veranda.
Toen ik naar buiten werd ik in het zonnetje gezet, op de manier zoals ze hier gewend zijn, als een leerling of juf iets goeds gepresteerd heeft.
Namelijk door flowers naar je toe te sturen ( wapperende handjes), handen klapjes op je afsturen en knippen met de vingers.

Daarna kreeg ik de kans om iedereen te bedanken en gingen we samen dansjes doen. En Ivan had gezorgd voor een lekkere taart, die ik samen met 4 kinderen mocht aansnijden .

Nadat we allemaal een stukje taart op hadden werd ik getrakteerd op een dansje van iedere klas, die ze ingestudeerd hadden.
Echt zo mooi om te zien en lief allemaal!

Voor de kinderen was het toen tijd om naar huis te gaan. Sommigen kwamen toch nog een keer langs om een extra knuffel te geven. Ik hield het natuurlijk niet droog. Waar heb ik dit allemaal aan verdiend, dacht ik...
Mensen zijn hier over het algemeen nogal gelovig en zeggen met enige regelmaat: God will bless you, of God will reward you.
Maar als ik hier aan denk voel ik me al diep beloond en gezegend.
Dat ik dit heb kunnen doen, heb mogen zien, heb mogen voelen, heb mogen meemaken 🙏

Nadat de kinderen weg waren hebben we met het team nog wat zitten kletsen, filmpjes terug gekeken en samen foto's gemaakt, tot Mozes mij kwam halen. Voor de laatste keer 😪
Ivan heeft gefilmd hoe we weg reden. Onderweg zagen we nog verschillende kinderen die al thuis waren, of onderweg, die nog een keer riepen: BYE MISS CARLA!!
Toen kwamen de tranen pas echt en bleven stromen totdat ik bij het hotel was.

Daar ben ik even tot rust gekomen, totdat het tijd was om nog even langs Florence te gaan om nog even wat dingen te gaan afgeven, die ik haar beloofd had, en dingen die ik niet mee terug wil nemen.
Daar was het weer huilen geblazen...( zucht....)
Maar het plan is dat ze me morgen mee gaat wegbrengen naar het vliegveld, dus hoeven we morgen pas echt afscheid te nemen.

Mijn plan was eigenlijk om dit verhaal samen te voelen met mijn terugreis, maar ik zie nu wat een lang verhaal het is geworden, dus daarom plaats ik het nu maar meteen.
Helaas kan ik bij deze blog alleen foto's plaatsen, maar heb vandaag heel veel video' s gemaakt en doorgestuurd gekregen.
Dan krijg je pas echt een goeie indruk van hoe het was.

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen