Woensdag

Zoals gezegd was vrouwendag een nationale feestdag.
Lekker onverwacht een dagje vrij. Lekker uitgeslapen, lekker ontbijtje, op het gemakje in bad met een leuk muziekje....heerlijk!!
Het lijkt wel vakantie 😁

's middags, zoals afgesproken samen met Florence naar Jinja gegaan, waar ook haar kinderen vanuit Kampala naartoe waren gekomen.

Daar zijn we naar de bron van de Nijl gegaan. Voordat we wat uitleg hadden gekregen zijn we in de boot gestapt om een tour te krijgen op de Nijl en een stukje Victoriameer.
Voor Florence was het de eerste keer dat ze op een boot zat en ze was ook heel bang van begin tot het eind.
De bron, op de rand van het Victoriameer, is goed gemarkeerd natuurlijk, maar is ook goed te voelen. Het is een grote cirkel in het water die lijkt te koken. Je kunt het niet alleen zien, je voelt het ook onder je boot.

Donderdag stond ik op Mozes te wachten toen een student een selfie met mij wilde maken.
Het blijkt toch wel bijzonder te zijn om met een muzungu op de foto te gaan.
Gisteren was er een hoge ambtenaar van the planning authority van de regering bij de bron van de Nijl, die wilde ook al een selfie met mij 😅.

De stichting krijgt een maandelijkse ondersteuning van een Duitse NGO Heimatstern e.v. voor een gehandicapte jongen, hier in de community. Gisteren kwamen er goederen voor hem binnen en zijn we met ons team naar zijn huis gegaan om de spullen te brengen.
Heimatstern heeft voor hem ook een mooie rolstoel gefinancierd, waar ze heel blij mee zijn.

Moeder vond mijn komst ( van een echte muzungu) ook weer heel bijzonder en was vereerd. Ze vertelde dat ze heel blij was met alle hulp die ze van de stichting krijgt.
Lincoln is een hele lieve jongen, zegt ze, die ondanks zijn meervoudige handicap toch altijd vrolijk is.
In het begin keek hij een beetje angstig naar mij maar niet veel later lachte hij toch heel lief 😍

Er komt, sinds mijn laatste oproep nog steeds geld binnen voor mijn project.
Daar zijn we heel blij mee!! Want ondanks dat ik in deze korte tijd al heel wat bereikt heb, blijf ik toch heel veel schrijnende dingen zien.
Zoals bijvoorbeeld de kousen, die onderdeel van de uniformen zijn.
Ze zijn over het algemeen veel te groot en slepen over de grond. En er zijn er veel echt flink kapot, maar ze hebben ieder maar 1 paar.
Zo ook de schoenen. Ze zijn over het algemeen te klein, te groot of kapot.

We hebben nu genoeg ingezameld om alle 137 kinderen te voorzien van een nieuw paar kousen.
Vanmiddag na school hebben we ze aangeschaft.

In het vervolg op het aanschaffen van de ehbo spullen en medicijnen heb ik samen met Ivan besloten om een ehbo training te geven, uitleg over symptomen en behandeling van veel voorkomende kwaaltjes en uitleg over het gebruik van de medicatie.
Dit was voor het team. Collega Arianne was zo lief om een aantal patiëntenfolders aan mij door te mailen zodat Ivan die thuis kon printen.
Ik kon ze daardoor uitdelen ter ondersteuning van mijn verhaal.

Verder hebben we de kinderen hun 2e wasbeurt gegeven met ketoconazol shampoo. Ik doe dit nu samen met juf Juliette, zodat ze weet hoe ze er straks mee verder moet gaan om de kuur af te maken.

De plannen voor het weekend zijn nog niet helemaal duidelijk, maar dat komt wel in een later verslag.

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen