De reis met het vliegtuig was in het totaal 10.5 uur. 9 uur vliegen naar Kigali, Rwanda, waar we
een tussenstop hadden van ongeveer een uur.
Daarna nog een half uurtje naar Entebbe. Na alle benodigde checks mijn koffer opgehaald en daar stond Ivan, zoals afgesproken al op mij te wachten, met chauffeur!
Er werd rond het vliegveld flink aan de weg gewerkt, dus de chauffeur reed een paar keer verkeerd, zodat we pas rond half 12 op weg waren.
Ivan dacht dat het 1 tot 2 uur zou duren ( waar het van afhankelijk was, is me nog steeds niet duidelijk).

Het was een behoorlijke " bumpy road" en heb mijn ogen uitgekeken onderweg.
Zelfs rond dit uur was er nogal wat levendigheid op straat.
Het is een Engelse kolonie geweest en daarom rijdt het verkeer hier nog steeds links. Weinig geasfalteerde wegen met veel gaten, maar ook hoge aangelegde drempels.
Vele ouderwetse brommers, met soms wel 4 mensen erop.
En stof, heeel veel stof!!

Uiteindelijk waren we om 2 uur bij het hotel, waar ik mijn koffers heb weg gezet, even een klein verslagje op Pindat heb gezet, en meteen m'n bedje ben in gegaan.

Vanmorgen weer op tijd eruit om niet te laat te zijn voor het ontbijt om tot de conclusie te komen dat de kraan bij mijn wastafel maar voor 10% werkt en de douchsproeier helemaal niet 😔. Gelukkig dat de badkraan nog wel wat water gaf....

Bij het ontbijt kwam ik Charles, de hotelmanager tegen en hem meteen aangesproken over de water voorziening. Hij vond het heel vervelend en heeft meteen een loodgieter geregeld.
Die zou vandaag overdag komen.

Ivan zou me vandaag rondleiden op de school van Hope for Life.
Laat ik nou gedacht hebben dat het op loopafstand van het hotel was!!
Maar nee, Ivan stond met 2 brommertaxi's op me te wachten om kilometers verderop naar de school te gaan.

Weer een avontuurlijke rit, tussen de plaggenhutjes, primitieve huisjes, bananenbomen en palmbomen door. En natuurlijk weer heeel veel stof! Het is maar goed dat ik geen contactlenzen meer draag.....

Bij de kinderen die buiten aan het spelen viel afwisselend hun mond open van verbazing, stonden te zwaaien, of riepen MUZUNGU! (scheldwoord voor blanke).

De school was eigenlijk gesloten voor het weekend, maar toen we er waren, was er een hele club kinderen die heel verlegen, 1 voor 1 even binnen kwamen kijken en dan giegelend weer weg gingen. Ik was een bezienswaardigheid 😄. Ivan vertelde ook dat meer dan de helft van die kinderen nooit een blanke gezien had.

Het duurde even voordat het gesprek met de kinderen op gang kwam, en toen ik vertelde dat ik op mijn beurt op hun leeftijd nog nooit een zwarte in het echt had gezien, moesten ze heel hard lachen.
Toen ik 1 voor 1 vroeg hoeveel ogen, oren, een mond en een neus ze hadden en steeds antwoordde met : ik ook!!, was het ijs gebroken, en begrepen ze met wat ik bedoelde te zeggen met: we zijn allemaal hetzelfde, we hebben alleen een andere kleur, en dat is leuk.
Ik ging daarna foto's maken van de klaslokalen en ze wilde allemaal op de foto.

En toen weer terug, op de brommer, door het stof.
Bij het hotel lekker wat gegeten, beetje op mijn telefoon gespeeld en op tijd weer naar bed.

Morgen weer een dag

Geschreven door Nietlullenmaarpoetsen