Weer eens iets anders dan route 66. Die is bekend, maar deze schijnt minstens net zo mooi te zijn.

Het wordt een heel bijzondere dag:
Er staat namelijk geen wijnestate op t programma. Maar we zijn nog amper onderweg, of we komen er al weer een paar tegen. We gaan ze lekker puh allemaal voorbij. Net als het tuincentrum, waar Erna graag eens doorheen zou slenteren. “Je kunt toch niks meenemen”, “mwah”. Jan boft met zulke medereizugers. Terwijl ik dit voorlees, volgt er in drievoud: “maar je mócht wel”! (In TT geschreven, al rijdend).

We buigen van de kust af. Het landschap wordt steeds minder groen. We rijden door de graanschuur van Zuid Afrika. Glooiend landschap met vlakken in duizenden tinten geel - goud - groen, her en der opflikkerende kleurexplosies van roze of oranje. Ook de bomen veranderen. Veel eucalyptus bomen, die er steeds een verdieping op lijken te krijgen- een soort flatbomen (gewoon Nederlands bedoeld, niet het Engelse ‘dun’).

Het is ook een knipperende route. Met knipperlichten wordt er van alles gecommuniceerd onder de chauffeurs. ‘Dank ie’ voor het opzij gaan tijdens een inhaalactie, maar moet je dan ook weer terugknipperen, als dank je wel voor het dank je wel zeggen? ?
Carlo:” Jan even knipperen”. Zegt Jan, “deze telt niet, want er is een dubbele inhaal - baan. Maar Carlo vindt dat je best even gezellig knipperend mag zeggen: ‘dank je wel’. Kortom: dit soort slap geouwehoer ontstaat op zo’n rit.

Toevallig ontdekken we een Bakery in Swellendam, waar ze heerlijke gebakjes en koffie hebben en nog heel veel meer hebbedingetjes! Jan raakt in gesprek met een Engelsman die zegt:”can you imagine how we ever survived without all these things?” Zegt Jan: “no, because my wife has also thousends of these kind of shit, but they makes her life much easier “ 😄. Dat laatste zei hij overigens niet, dat verzon Carlo er later al rijdend bij.

Via Swellendam, Suurbraak (waar niemand een restaurant durft te beginnen🤮), Drupkelder, de Tradouwpas, Gatboskloof, Platheid, Warmwaterberg, Buffeljagsrivier, Opsoek en Bergplaas bereiken we onze bestemming even voorbij Oudtshoorn.

Van tevoren hoorden we van mensen ’Oudtshoorn zouden wij overslaan, zo’n takke end rijden voor een paar van die struisvogels’.
We weten niet welke route zij genomen hebben maar waarschijnlijk niet de onze, die route 62 dus. Volgens Carlo: het lijkt wel een film die aan je voorbij getrokken wordt, om elke bocht en om iedere berg openbaart zich weer een compleet ander plaatje. De foto’s halen bij benadering niet de realiteit. Het is zelfs zo dat de standaard iPhone instellingen gemanipuleerd moeten worden naar t blote oog toe. Toegegeven, het was 5 uur rijden, maar (voor ons) zeer de moeite waard!

Wat de hele reis ook wel confronterend blijft zijn de townships van golfplaten waar je langs rijdt. Vaak is in de buurt ook wel de invloed van de overheid zichtbaar, met een poging om de leefbaarheid te vergroten door betere huisvesting te bouwen. Dat zijn dan wijken met veel zelfde soort huisjes op een rij. Eentonig maar comfortabeler.

Jacqueline is gewonnen met de struisvogels, Erna gister al met de zee, nu moeten we nog iets verzinnen wat de jongens t eerste zien.

Jan onderscheidde zich van de groep door in het 6 meter bad een aantal banen te trekken, ondanks dat het weer niet echt stralend meer was. Morgen schijnt het ook minder te worden, maar kan ons niks schelen nie .

We aten in het restaurant van het hotel, natuurlijk struisvogelbiefstuk. Heerlijk! Zo mals dat we vermoeden dat ie heel hard gerend heeft. We hopen morgen op een struisvogel ei bij het ontbijt.

Geschreven door Klarenboschenco