Bést een beetje gek om alles weer in te gaan pakken. Onze spullen hebben in de loop van de afgelopen weken een vaste plek gekregen, anders wordt t een zooitje. En je gaat je toch een beetje hechten aan zo’n ‘huisje’. Maar goed, het is niet anders. Het Duct tape wordt weer losgetrokken, het stokje, de elastieken en bezemsteel (die de lades en kastdeurtjes op z’n plek hielden tijdens het rijden) weer losgemaakt en het bosje bloemen wordt in de vuilniszak gedeponeerd. Erna hoeft dat gelukkig niet zelf te doen. Toegegeven: ze waren al wel redelijk verlept. Toch jammer dat ze geen verversings bloemetjes bij elkaar kan plukken onderweg. Thuis maar lekker in de tuin gaan rommelen, benieuwd hoe de plantjes de warmte doorstaan hebben.

De melancholie en nostalgie van gisteravond is nog niet helemaal vervlogen. Via een tunnel waar we langsrijden, met een soort doek eroverheen om de gewassen tegen de zon te beschermen, komt het gespreksonderwerp op de textielfabriek en de tekenkunst van Jan van der Velde. Moeiteloos schakelen we daarná over op de rol van Van Driel en de papiertjes ( de rol) van pa, de kookkunsten van opa Plomp en oom Mans, de eigenschappen en karakters van onze moeders, echt van alles komt voorbij. Ik moet zeggen, het kletst ook wel lekker al rijdend in zo’n camper. Daarna buigen Jack en Carlo zich weer over een moeilijk cryptogram. De kilometers vliegen voorbij!

Trouwens, om het beeldmateriaal van vandaag wat te vullen, een paar foto’s van de binnenkant van de camper. Baudien en Jis, nu tevreden?

Als we over de helft zijn, hopen we op een lekkere kop cappuccino in Hope; en verdraaid, dat lukt! Strekken ook even de benen en eten de left-overs van de verjaardagstaart op. Het stadje Hope is bekend om zijn houten sculpturen, gemaakt met een kettingzaag. We lopen langs een bank, die Siem wel mooi zou vinden: een busje erop (daar is hij nu mee op vakantie) en een aap (dat is zijn lievelingsknuffel). Knap gemaakt. Ook kun je een Rambo-tour doen, langs bekende filmlocaties uit de film First Blood met Sylvester Stallone. Hij heeft met deze rol in ieder geval ook een houten beeld verworven, wat prominent bij het park staat. We gooien de tank vol en rijden verder voor het laatste stukje.

Om 15.15 arriveren we bij de camperverhuur. Prachtig op tijd, het kantoor sluit immers pas om 17.00 uur. Het valt ons echter meteen op dat er weinig activiteit is. De uiterste inlevertijd blijkt voor 11.30 uur te zijn. Foutje in het reisplan van Doets; het zou immers een beetje raar zijn om op zo’n inleverdag nog 400 kilometer te moeten rijden. Het bleek echter wel in de (overigens héél) kleine lettertjes te staan. Ook bij vertrek is dit tijdstip niet genoemd. Uit coulance hoeven we de bijbehorende fee niet te betalen, maar de taxi naar het hotel wel. De chauffeur van de pendelbus is al naar huis. We gaan maar een lekker restaurantje uitzoeken. Dan is het ongemak vast snel vergeten.

En als zo vaak, ook nu weer: ‘ieder nadeel hep se voordeel’. Vlak voordat we de deur bij Fraserway uitstappen grist Ern nog een boek mee voor Carlo: Het Zoutpad. Als we daar niet een poos op de taxi hadden moeten wachten, zou ze dat boekenkastje nooit gezien hebben en hij wellicht dat boek nooit gelezen. Het is een prachtig verhaal over het omgaan met verdriet, de helende kracht van de natuur en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je bijna alles bent kwijtgeraakt. Wellicht vanavond al een paar bladzijden? (deze schrijver twijfelt hieraan. Hij is niet zo’n lezer en ze heeft gemerkt dat hij meestal al ligt te snurken voordat zijn hoofd het kussen raakt)

We zijn benieuwd of we nog wel kunnen ‘aarden’ in een hotel. Je hoort t Greet! In ieder geval weer veilig weer in Vancouver #dankbaar! Morgen splitsen we op en gaan we per stel de stad in voor nog wat inkopen e.d.

Geschreven door Klarenboschenco