De dag die kwam, de dag die toch niet kon komen en uiteindelijk toch kwam…

De afgelopen dagen hoorden we af en toe een wat piepend geluidje, niet continue, maar af en toe dat leek te komen van ergens rechts achter.

Na de enorm kronkelende en smalle weg gister werd het geluid echter steeds erger. We wisten natuurlijk dat er vandaag ook een smalle kronkelende weg voor ons lag, dus probeerden we een garage te vinden die ons kon adviseren, waar het geluid vandaan kwam en of het veilig was om te rijden. Bij aankomst in Ullapool (zo’n beetje de eerste ‘stad’ van formaat met z’n 1500 inwoners), bleek alles al dicht te zijn (en ook de rest van het weekend). Via een behulpzame Schot die in de haven avonddienst had, werd een engineer opgetrommeld. Die raadde ons af om nog verder te rijden, omdat het probleem uit de rechter achter rem kwam. Eerst maandag naar de garage. Dus…. Plannen bijstellen:

Met de laatste zonnige dag, het mooiste deel van de route ’ahead’: huurauto regelen? Dat bleek niet mogelijk, de verhuurder was uit vissen…. En ja-dan ligt de business stil. Logisch toch?

Twee extra nachten ergens regelen en maar weer gaan wandelen?

Ullapool zat tot de nok toe vol, maar via het Informatiecentrum lukte het uiteindelijk om een B&B te vinden, die (zoals de gastvrouw vanmorgen vertelde) eigenlijk de weekenden geen gasten neemt, maar een allervriendelijkste en fitte motorrijder van 80 een dag langer onderdak bood, en daarmee toch het weekend al doordraaide en ons verhaal ook wel zielig vond… Mazzel dus, met uitzicht op de baai….. prachtig!

De bedjes geregeld, nu de route nog. Die liet me toch niet los. Jan vond dat ik er over op moest houden ….. Echter, een slechte kant van mij kan zijn dat ik wat drammerig ben…. (hoorde ik na een reis van vorig jaar). De belofte om dat gedrag niet meer te vertonen, lapte ik vanmorgen maar even aan m’n laars… en zo kwam het dat er een kwartiertje later, een alleraardigste sportieve kerel in een busje voorreed. Overal ter wereld had hij hikes georganiseerd, maar hij zat nu geblesseerd thuis. Hij was blij om ons (voor een overigens zeer redelijk bedrag) deze route te laten beleven. Dus Inge, vandaag geen klotsende oksels, alle tijd om rond te kijken, en ook nog extra stops en andere weggetjes, die de toeristen niet snel ontdekken… en geen dead-ends.

Over de route geen tekst, de foto’s spreken voor zich. De gids wilde zelfs de bagage nog wel even naar het nieuwe onderkomen brengen. Tot lang aan de haven zitten kletsen met Ton Mars (Google maar eens) en zijn vrouw & twee Nederlandse dames. En zo kwam de dag tóch en eindigde heel wat vrolijker dan dat ie begonnen was - en sprak Jan de legendarische woorden: “dan gaan we morgen maar eens vakantie houden. We kunnen verder toch niets”.

Maar dat zullen we nog wel eens zien. Haha
P.s. Nog even terug komend op de vraag die ons eerder ter ore kwam: deze route vergelijkbaar met Highway 1 in The States? Jan: “de vele eilandjes voor de kust, de continue wissende landschappen, maken dat ik deze route toch mooier vind”

Geschreven door Klarenboschenco