Tegen alle gewoontes in vandaag een excursie per auto. In het kader van Corona is het streven zoveel mogelijk per fiets te doen en dat kan vaak heel goed.
Onze eerste bestemming was Prora. In Prora werd vanaf 1936, in de nazitijd, een gigantisch badhotel gebouwd voor het Kraft durch Freude-project. De opdracht voor de bouw werd in 1935 gegeven door Adolf Hitler zelf. In het badhotel van Kraft durch Freude moesten twintigduizend vakantiegangers uit de arbeidersklasse zich kunnen ontspannen. Hitler ging ervan uit dat arbeiders die zich goed konden ontspannen ook sterke zenuwen kweekten. Hij meende dat alleen een volk dat zijn zenuwen beheerst in staat is tot grote prestaties. De militaire leiders destijds dachten ook pragmatisch met het idee het complex tijdens een eventuele oorlog ook als hospitaal te laten dienen. Klotz ontwierp op de feestzaal na het hele complex. Alles aan het ontwerp was kolossaal, megalomaan en buitenmaats. Hij tekende twee vleugels (noordelijke en zuidelijke vleugel) met ieder vier grote bouwblokken van elk 550 meter lang, in het totaal 4,5 km lang. Het gehele project vormde één lijn die de zachte ronding van de baai volgt. In totaal telde het complex tienduizend tweepersoonskamers, alle naar het oosten gericht met uitzicht op zee. Verder zouden er twee golfslagbaden komen, een theater, een bioscoop en een door Erich zu Putlitz ontworpen feestzaal met 25.000 zitplaatsen. Aan een kade zouden cruiseschepen en zelfs onderzeeërs kunnen afmeren.
De kamers zijn overigens vrij bescheiden wat betreft afmetingen en aard van het meubilair. De afzonderlijke kamers meten 5 bij 2,5 meter, en hadden alleen een bed, een zithoek, en een wastafel en boden alle een zicht op zee. Alle kamers waren voorzien van centrale verwarming en hadden veel weg van kajuiten. De gemeenschappelijke toiletten en badkamers bevonden zich in zijvleugels, loodrecht gesitueerd op de hoofdrichting van het complex. In deze zijvleugels waren ook de trappenhuizen, de liften en de personeelsruimten gesitueerd.
Bij de bouw waren vrijwel alle grote Duitse bouwbedrijven betrokken. Het complex zou in de zomer van 1940 in gebruik worden genomen. Toen in september 1939 de Tweede Wereldoorlog uitbrak, legde men de bouw stil. Acht hotelblokken, het theater en de kade waren op dat moment in ruwbouw klaar. De feestzaal en de golfslagbaden zijn nooit gebouwd. Prora is ook nooit gebruikt voor het doel, waarvoor het werd ontworpen. Het behoort daarom tot de Grote nutteloze werken.
Tijdens de oorlog werd een deel van het complex provisorisch bewoonbaar gemaakt voor de tijdelijke huisvesting van burgers, die de bombardementen op Hamburg waren ontvlucht. Aan het eind van de oorlog was er een opleidingsinstituut voor Flak-helpsters gevestigd.
In mei 1945 werd het complex overgenomen door het Rode Leger, dat er grondbezitters interneerde. Ook werden er verdrevenen uit de Duitse Oostgebieden ondergebracht. Men heeft getracht het geheel af te breken maar het was zo degelijk gebouwd dat men ervan afzag. Tot in 1947 werden delen van het complex ontmanteld om naar de Sovjet-Unie te worden overgebracht. In 1948 werden er Russische soldaten gehuisvest, en daarna de Nationale Volksarmee (NVA), die er een sanatorium en een opleidingsinstituut voor onderofficieren in onderbracht. Ook werden er soldaten van bevrijdingslegers uit de Derde Wereld opgeleid. Na afloop van de Koude Oorlog werd Prora overgedragen aan de Bundeswehr. Eind 1992 verliet het leger het complex.
Na een aantal plannen is men in 2014 gestart met de renovatie van de bouwblokken. Nu lijkt al een groot deel gerenoveerd en in gebruik. We zagen een aanbieding : een appartement van 64m2 te koop vanaf € 430.000.

We zijn een stuk langs het strand gelopen, maar daar moet nog wel het een en ander gebeuren omdat op sommige delen van de kust nog oude ruïnes staan.

Daarna zijn we doorgereden naar Putbus. Een mooi rustiek stadje, waar veel winkels en cafés dicht waren. Wel stond bij elk huis een of meer rozenstruiken aan de straatzijde. We hebben veel rondgelopen totdat we vlakbij de parkeerplaats een mooi restaurant met park vonden en hebben daar in het zonnetje de Kafee und Kuchen genuttigd.

Onze laatste reisdoel was Sellin. Echt een chique plaats met een hoofdstraat met veel winkels en terrassen, die uitkomt bij de Seebrücke. De eerste plannen uit 1901 voorzagen in een 60 meter lange pier, die vanwege het zeer hoge bezoekersaantal echter niet aan de eisen voldeed. De eerste 508 meter lange pier met een restaurant werd gebouwd in 1906. Pakijs beschadigde de structuur in 1918; in 1920 werd het bruggenhoofd door brand verwoest. In 1924 werd de brug opnieuw beschadigd door ijsverstuiving. In 1925 werd een nieuwe pier met platform en concertzaal gebouwd; het was ongeveer 500 meter lang. Deze brug is in de winter van 1941/1942 grotendeels verwoest door zwaar ijs. Het nog niet verwoeste brughuis werd bewaard. In de jaren vijftig tot zeventig was dit een populaire danszaal. Gedurende deze tijd werd de structuur van het gebouw echter verwaarloosd; In 1978 moesten het noodlijdende bruggenhoofd en de bovenbouw worden afgebroken.
In 1991 bezocht bondspresident Richard von Weizsäcker Sellin en ondersteunde zo actief de wederopbouw. Op 27 augustus 1992 begon de wederopbouw in verschillende fasen volgens de ontwerpen van de architecten van Göhrener Müller & Herrmann, die waren gebaseerd op de modellen van de gebouwen uit 1906 en 1925. Op 20 december 1997 sneed de ereburger van Sellin, Hans Knospe, symbolisch het lint door voor de structurele overdracht. De officiële opening van het nieuwe bruggenhuis inclusief catering vond plaats op 2 april 1998. Met een lengte van 394 meter is het de langste pier van het eiland.
Van en naar de pier kun je met een trap maar er gaat ook een schuine lift op rail (gratis).

Geschreven door Idaentheo