Op onze vrije ochtend gingen we nog één keer naar de Ganges. Met een gemotoriseerde riksja gingen we gedrieën op stap. Het laatste stuk kan niet met de riksja, daarvoor zijn de straatjes te nauw. Vanwege “holi-festiviteiten” stonden er al poppen die verbrand gaan worden. In die straatjes onderweg naar de lijkverbranding zagen we heel bijzondere dingen van het dagelijkse leven in Varanasi: tempeltjes naast de koestal, winkeltjes zo breed als een deur, marktjes enz. In de buurt van de plek van de lijkverbranding hoorden we het klingelen van de belletjes en het roken de geuren van brandend hout, hier werden we aangesproken, gewaarschuwd niet te fotograferen of te filmen en deze man bleef uitleg geven en begeleidde ons naar bijzondere plekken om de gebeurtenissen goed te kunnen volgen en gaf uitleg bij wat we zagen. Het dode lichaam werd op een bamboe draagstel onder een oranje gewaad naar de rivier gebracht om te wassen en te drogen gelegd op de trappen. Inmiddels werd een brandstappel in orde gemaakt waarop het lichaam, gehuld in een wit gewaad, werd gelegd, waarna het werd afgedekt met hout. De familie liep er vijf keer omheen waarna de oudste zoon het vuur aanstak met stro. Als de moeder overlijdt gebeurt dat door de jongste zoon. Er werd nog een klontje boter (symbool voor zuiverheid) toegevoegd. Vooraf is de zoon eerst kaal geschoren. Bij de plaats waar “het eeuwige vuur” brandt haalde de zoon stro met een brandend blokje hout. Vrouwen zijn niet aanwezig bij deze plechtigheid. Na 3 uur worden de resten weggehaald, waarna de as in de rivier wordt uitgestrooid, de niet-verbrande botten worden in de Ganges gegooid. Trouwringen, neusringen e.d.worden niet verwijderd, daarom loont het om langs de rivier te zoeken naar deze voorwerpen. Na het overlijden wordt de familie 40 dagenniet alleen gelaten.
In zes gevallen worden lichamen niet begraven maar in de Ganges afgezonken. Dat gebeurt als het een kind betreft van onder de 10 jaar, een zwangere vrouw, een sadu is, een dier is, iemand die gebeten is door een cobra of lepra had.
Er kunnen wel 200 verbrandingen per dag plaats vinden. Mensen kunnen ook worden opgevangen in een hospice en van gedoneerd geld verzorgd en verbrand worden. Vrijwilligers doen hier hun “karma-job”.
Met de riksja gingen we terug en omdat het erg druk was nam de chauffeur erg smalle straatjes en bewees ons dat hier geldt: alles kan.
‘s Middags vlogen we naar Delhi en we reden meer dan een uur door de bomvolle stad.

Geschreven door Guus.kitty