Nadat ik zaterdagavond vroegtijdig mijn hotelkamer had gevonden, heb ik een heerlijke nacht kunnen maken en werd ik zondagochtend pas tegen 10 uur wakker. Ik besloot om deze zondag nog enkele bezienswaardigheden te bezoeken. Allereerst ben ik naar Wat Pho gegaan. Wat Pho is de grootste en oudste tempel van heel Bangkok! In Wat Pho bevindt zich ook een enorme liggende boeddha van wel 46 meter lang en 15 meter hoog! De foto’s zeggen genoeg. Na het bezoek aan Wat Pho wilde ik met een nog niet gebruikt vervoersmiddel mijzelf naar een groot winkelcentrum begeven. Ik koos ervoor om door middel van de app ‘Grab’ een scooterdriver te boeken en dit was een heel avontuur! But I am still alive! Uiteindelijk kwam ik aan bij het MBK shoppingcenter. Dit winkelcentrum heeft zeven verdiepingen, is 330 meter lang, heeft ruim 2500 winkels en 150 eet- en drankstalletjes die een ruimte innemen van ongeveer 89.000 meter!! Na enkele uren hier rond te hebben gelopen en mijzelf weer even kind te hebben gevoeld in de gamearea besloot ik om naar het Lumpini park te lopen! In dit park leven echte varanen, wat zo gaaf was om te zien. Voor het avondeten besloot ik te gaan naar CentralWorld, alweer een shoppingcenter. Hier heb ik voor 200 baht, omgerekend €6 euro, heerlijk gegeten! Ten slotte met alweer een ander vervoersmiddel, namelijk de lokale bus, terug gegaan naar mijn hotel. Conclusie: de lokale bus is het gezelligst en het goedkoopst! Goed om te weten voor de volgende keer dat ik in Bangkok ben, want dit is over ongeveer 4 maanden.

De maandagochtend heb ik mijzelf begeven naar het treinstation van Bangkok. Hiervandaan vertrok de trein naar Kanchanaburi. Ik had een kaartje gekocht in de 3de klasse tussen alle locals, zeer gezellig! Gedurende de rit stapten er verschillende verkopers op om eten en drinken te verkopen. Hier was dan ook mijn eerste ervaring met het gebruik van stokjes bij het eten. Na wat gedoe en een voorbeeldfilmpje op het internet bekeken te hebben, lukte het dan toch. Eenmaal gekomen bij het treinstation besloot ik om al wandelend naar het hostel te gaan. Na enkele honderden meters kwam daar, wat ik dacht een vriendelijke chauffeur aan, die mij wel naar het hostel wilde brengen. Helaas vroeg die na afloop wel omgerekend €3,00 voor een rit van slechts enkele minuten. Weer wat geleerd!
Na ingecheckt te hebben bij het hostel had de receptioniste voor mij een taxi besteld en besloot ik om de wereldberoemde The Bridge on the River Kwai te bezoeken. Deze brug is bekend uit de gelijknamige film. Daar aangekomen bleek het snel te toeristisch te zijn en waren de verwachtingen hoger dan dat het uiteindelijk in realiteit bleek te zijn. De foto’s zeggen genoeg. Nadien nog een hapje gegeten in het stadje en toen was daar ook de eerste fikse regenbui in Thailand, wauw! De regenbui duurde plus minus 10 minuten, maar wat ging het er aan toe! Nadien besloot ik om al wandelend (ongeveer 2,2 km) terug te gaan naar het heerlijke hostel waar ik verbleef! De foto’s zeggen genoeg over het uitzicht wat ik had uit het hostel. Geen feesthostel, maar heerlijk rustig en de sfeer was ontspannen! In het hostel sliep ik met drie anderen op een kamer.

De volgende dag besloot ik om vanuit Kanchanaburi met de lokale bus naar de Erawan Waterfalls te gaan. De watervallen bestaan uit zeven verdiepingen en hoe hoger ik ging, des te natuurlijker werd het pad. De watervallen waren prachtig om te zien en heerlijk om even in te zwemmen tussen alle vissen. Naast de watervallen leven hier ook wilde dieren. Zo heb ik een varaan, een leguaan en enkele apen gespot! Tijdens mijn weg naar beneden kwam ik daar een aardige vrouw tegen waarmee ik in gesprek raakte. De vrouw kwam zelf uit Maleisië en gaf haar telefoonnummer, zodat ik haar kan contacten als ik zelf in Maleisië ben. Na het bezoek aan de watervallen heb ik wat gegeten en kwam ik daar een vrouw uit Duitsland tegen. Eenmaal in gesprek geraakt, besloten we om samen te gaan dineren en het bleef nog lang gezellig. Teruggekomen bij het hostel raakte ik in gesprek met een jongen uit Italië. Tijdens het gesprek kwam ik erachter dat hij de volgende dag dezelfde trein zou pakken en wij besloten de tuktuk naar het treinstation te delen. De rest van de avond ben ik verder gegaan met het lezen van een boek, genaamd: Miracle Morning. Dit boek leert je dat alles mogelijk is in het leven en zo is het!

De volgende dag voegde zich nog een Canadees stel aan de rit toe, zo gingen wij met zijn vieren op pad. Allereerst de tuktuk naar het treinstation en vanaf daar met de trein naar Nam Tok. Op het internet stond dat het uitzicht tijdens de treinrit naar Nam Tok adembenemend moest zijn, maar dit viel inziens mijn ogen nog wel wat tegen. Eenmaal aangekomen op het treinstation besloot de Italiaanse jongen om naar een waterval te gaan en vertrok ik met het Canadese stel naar de Hellfire Pass. De Hellfire Pass was een onderdeel van de Birma-spoorlijn waarbij dwars door een bergketen gehakt moest worden tijdens de tweede wereldoorlog. De krijgsgevangenen maakten werkdagen van soms wel 18 uur per dag en werkten tot diep in de nacht door. Hedendaags is daar een klein museum waar het een en ander wordt weergegeven ter nagedachtenis van deze tijd en kan er een route worden afgelegd van 5,4 kilometer naar het herdenkingspunt, een uitzichtpunt en nog enkele andere punten. Na enkele uren hier rond te hebben gelopen werd de terugweg naar Kanchanaburi afgelegd door middel van de lokale bus en onderweg kwamen wij daar de Italiaanse jongen weer tegen. Eenmaal terug aangekomen in Kanchanaburi ben ik met deze jongen over de markt gelopen en hebben wij wat streetfood geprobeerd. Morgen staat daar een vijfurige busrit te wachten naar Ayutthaya.

Geschreven door Gerbenvlieger