Om 8u zijn we alweer vertrokken om nog 4 gezondheidscentra van de zone de sante, te bezoeken. We rijden door een meer heuvelachtig landschap, wat groener wordt naarmate we vorderen. We belanden in de jungle, die zich in nevel hult. Het uitzicht is er prachtig, het is verrassend en dat beetje mysterieus. Dorpjes duiken plots op en verdwijnen even snel.

Eerste stop: Kinkoni. Ze tonen met veel trots hun nieuwe materniteit die nog in gebruik moet genomen worden. We kunnen meedelen dat er 5 bedden en matrassen, en 2 bevallingssets zullen geleverd worden binnenkort. Ze zijn blij dat we informeren naar hun toegang tot drinkbaar water. Hun bron geeft veel problemen, waaronder regelmatig choleraplagen. Dit omdat het water te oppervlakkig is van oorsprong en zo verschillende besmettingen meebrengt. Wij geven nog een kleinigheid af en op naar de volgende.

Leuk detail is dat de chef medicin du zone, Jean Paul Loku, al de hele week overal foto's bezorgt van de vorige reis. Ook vandaag worden deze met veel plezier aangenomen.

Vervolgens stoppen we even bij de lokale markt. Hier achter bevindt zich het centrum Mbanza Ngoya, waar mensen met tuberculose opgevolgd worden. Om de nodige medicatie te kunnen afstemmen op de patiënt, moet iedereen gewogen worden. We geven er een weegschaal af, wat hier een groot probleem was. Ze zijn zeer erkentelijk hiervoor. We zijn een attractie en kunnen ons moeite bewegen door mensen die ons van dichter bij willen bekijken. Ze zien hier dan ook zelden blanken. We dachten even op de markt te kunnen rondkijken, maar dat was zonder al dat volk gerekend... Er wordt van alles naar ons geschreeuwd: van Mundele, tot bonjour, tot geef me geld, neem een foto, neem me mee... Deze Mathildes houden het snel voor bekeken.

Daarna houden we 10 minuten halt bij centre de sante detat de Mani Londe. Het centrum is zeer basic, verouderd ook. We laten opnieuw een kleinigheid achter (en foto's).
We arriveren een tiental minuten later (of is het langer? We staan op Afrikaans uur...) in het centre de sante de reference d'etat Ntimansi. Het is een groter centrum, wat voornamelijk uit zeer oude gebouwen bestaat en dus het probleem van vleermuizen kent. Lees: de kak valt al door de plafonds in de ziekenzalen. Licht, of dus stabiele elektriciteit zou hier een wezenlijk verschil kunnen maken.

Kikoka is onze volgende stop voor we naar Nkamba doorrijden. We kijken opnieuw kort even rond. Het is er zeer klein, maar ze doen werkelijk hun best.

Nkamba is dé plek waar het Kibangisme is ontstaan. In dit geloof is Jezus Christus geïncarneerd in papa Simon Kibangu. Deze is opnieuw geïncarneerd in zijn eigen kleinzoon. De site wordt le nouveau Jeruzalem genoemd en om in deze geweide plek te mogen binnen komen, moeten vrouwen een rok aan en het haar bedekken met een voile of hoofddoek. 2 bewaakte slagbomen later arriveren we in het centrum van deze plek. De schoenen moeten uit en blootsvoets worden we naar een gebouw gebracht tot we kunnen ontvangen worden door de huidige spirituele leider. We krijgen een maaltijd gepresenteerd. Vanaf dat moment krijgen we een begeleider en een filmploeg mee om deze heugelijke gebeurtenis vast te leggen.
De site steekt fel af tegen z'n ruimere omgeving. Er staan opgesmukte gebouwen, een gigantische kerk en er wordt een groot museum gebouwd. Alles op de rug van de gelovigen die hun werk soms maanden in de steek laten, hun gezin in de steek laten... De brede gemeenschap profiteert zeker niet van deze rijkdom. Het is pijnlijk te bedenken hoeveel gewone mensen zouden kunnen geholpen worden met dat geld, eerder dan een instelling te verrijken. Het bezoek heeft iets surrealistisch, waar de mirakels en ongelooflijke verhalen ons om de oren vliegen. Dokter Jean Paul is Kibangist en gaat werkelijk op zijn knieën zitten smeken om een ambulance voor zijn gezondheidszone. Hopelijk levert deze show dit dan ook effectief op voor de regio. Veel stof voor discussie...

Geschreven door De-gombe-matadi.op.expeditie