Na het ontbijt, vertrekken we richting het kantoor van Memisa. Het is 7.45u. We worden kort voorgesteld aan het team, voor we richting de ambassade vertrekken.

We worden er officieel ontvangen door de ambassadeur van België, zijn medewerker voor ontwikkelingssamenwerking en de raadgever medische zaken. Wij verduidelijken onze intenties en het project, zij leggen de werking van de ambassade uit. Ze zijn blij ons te ontvangen, gezien de vele noden in dit land. Er volgt een rondleiding in het mooie nieuwe gebouw, waar verschillende kunstwerken te vinden zijn, waar ze sinds eind 2017 in huizen.

Eventjes terug naar het hoofdkantoor om dan ons eerste ziekenhuis, Saint-Joseph, te gaan bezoeken. We worden rondgeleid door Jean Clovis, arts bij Memisa die ook hier werkzaam is. Daar komt ook een verpleegster en arts Junes bij kijken. Hun basis zorg lijkt in orde, maar hier heb je best geen complexe problemen. We zijn nogal onder de indruk van een 16-jarige met hersenvliesontsteking die in coma ligt. Hij wordt ondersteund met zuurstof en het is afwachten of hij het haalt... Ze denken er goed na over afvalverwerking, zetten zorglijnen op met een doorschuifsysteem en houden het samen met de bezoekers proper. We krijgen pediatrie, neonatologie, intensieve zorgen, materniteit, gynaecologie, het labo, de consultatieruimten, sterilisatie en de wasruimte te zien. Er gebeurt een triage bij het binnen komen. Het is het enige ziekenhuis waar ook iemand instaat voor psychologische hulpverlening, voornamelijk aan vrouwen met gynaecologische problemen omdat zij vaak verstoten worden uit de gemeenschap. Hier is de enige tussenkomst van memisa het betalen van cataractoperaties bij kinderen, als complicatie bij diabetes. Hier staan we versteld wanneer we horen dat dit reeds bij baby's het geval kan zijn. Een groot probleem is ook het gebrek aan werkkledij. Daarvoor kloppen ze nu toch aan bij Memisa.

Tegen 14u gaan we iets eten en zo even bekomen van de ervaring.

We worden overal rondgevoerd met de auto. We zouden zo graag even wandelen in deze bruisende stad, maar dat is niet weggelegd voor blanken: te gevaarlijk... Ook blanken die hier wonen doen alle verplaatsingen met de wagen, ook al gaat het over 1km. Daarom een toertje in de matonge-wijk van Kinshasa met de auto...

Het is donker om 18u en bij gebrek aan licht is het tijd om huiswaarts te keren. De avond is om te ontspannen, ons te verfrissen, te verbroederen met de collega's van de andere ziekenhuizen.

Geschreven door De-gombe-matadi.op.expeditie