We mogen uitslapen vandaag om en plein forme te zijn, om dan enkele uren mee te draaien in het ziekenhuis. We splitsen ons op volgens enkele interesses en volgen mee. We worden echt geraakt door alles wat we zien... We voelen ons wat overweldigd door alle indrukken. Met zeer basic middelen proberen ze veel te doen. De artsen hier zijn sterk in de kliniek, in de presentatie van aandoeningen.
De ervaring kent een zeer zwaar moment, wanneer we een kind in zware ademnood aantreffen op intensieve zorgen. Het blijkt een sikkelcelcrisis door te maken. De ouders zijn enkele dagen geleden hier vertrokken omdat zijn situatie niet snel genoeg evolueerde en zouden hem door een kwakzalver laten behandelen hebben, wat een surinfectie heeft veroorzaakt. De elektriciteit is ook nog eens uitgevallen (door werken aan het net), waardoor ze hem niet kunnen ondersteunen met zuurstof. Er wordt weinig ondernomen. We doen zelf enkele voorstellen en schieten in actie. Er is een waterkans en we willen die cultiveren. En hopelijk is er snel weer elektriciteit. Het verhaal getuigt van wanhoop bij alle betrokken partijen.
Wanneer we huiswaarts gaan, hebben we veel om over na te denken. We praten even na, voor we gaan praten met de mensen van CODESA: Coopération d'éducation de santé. We worden met veel enthousiasme onthaald, en worden zeer formeel toegesproken om hun respect en dankbaarheid te uiten. Er ontstaat een discussie over attitude, het centraal stellen van de patiënt, het empathisch benaderen van iedereen in hun functie van liaison de communauté. Er vormen zich ideeën voor de toekomst.
Na het gesprek willen we nog even langs bij het jongetje. Onderweg krijgen we al te horen dat de stroom nog niet terug is. Er was vanmorgen het besef dat als er niks ondernomen werd, hij de avond niet zou halen. We stellen vast dat dit harde realiteit is geworden...

Geschreven door De-gombe-matadi.op.expeditie