En toen was het even stil…
Vanuit Tamarindo besloot ik samen te gaan reizen met een voormalig salsa danspartner die ik heb leren kennen zo’n 10 jaar geleden in Eindhoven. Hij zag mijn foto’s op intstagram (te volgen : Flyingblondy)
en schreef: hee Cin, ben jij ook in Costa Rica? Wat een toeval, laten we afspreken.
Dus zo gezegd zo gedaan en vanuit Tamarindo zijn we samen gaan reizen met zijn auto.

Het volgende plaatsje waar we heen gingen was Coco’s Beach, een mooi dorpje aan het strand met een relaxte vibe. We hadden geboekt in een Beach House aan het strand. We maakten vaak een strandwandeling en ik merkte dat de zon toch wel erg op m’n hoofd stak en kocht een rieten hoed. Ook iets wat ik nog nooit gehad had, een zonneallergie op m’n decolleté. Het blijven kleine littekentjes lijkt wel maar ach, ik heb verder niks te klagen, zit in een heerlijk land, geniet van m’n rust en kan tegenwoordig ook salsa dansen met degene waar ik mee reis. Dus wat wil een mens nog meer?

De verkoudheid (althans dat dachten we dat het was) die mijn reispartner had had ik inmiddels overgenomen en toen zijn we maar even langs de apotheek gegaan om wat medicijnen te halen. De volgende dag werd het erger en merkte ik dat ik ook een soort spierpijn gevoel had en geen energie meer. Guido is naar de apotheek gegaan en heeft het uitgelegd en de medewerkster zei dat ie me in de gaten moest houden omdat het ook eventueel Covid kon zijn.
De volgende dag hadden we plannen om naar Liberia te gaan naar een resort midden in de jungle met natuurbronnen en hangbruggen en paarden. We reden door een stad ik daar te komen en ik besloot om toch maar een test te doen bij een kliniek. Zo gezegd zo gedaan en 45 minuten later kreeg ik de uitslag online binnen en bleek positief te zijn.

De discussie over vaccinaties daar gelaten. Mijn reispartner heeft z’n eerste vaccinatie gehad en ik geen. M’n geur was weg, m’n smaak was weg, ik kon niet meer slapen of eten. Het voelde als een steen in m’n maag. De dagen die daarop volgden waren een nachtmerrie. Drie keer per dag kwam Jonathan van de medische dienst het hotel waar we in quarantaine waren m’n temperatuur checken en het zuurstofgehalte in m’n bloed. Ook móest ik eten terwijl ik niks proefde of rook. Over elk hapje deed ik een eeuwigheid en het voelde ook ofdat het meteen weer boven kwam. Omdat m’n zuurstof in m’n bloed nogal laag was en ik overal pijn had werd er besloten dat ik voor een check up naar het ziekenhuis moest. Dus hop de auto in rond 17.30 u (het werd al donker ) en 15 km over grevel road en vervolgens nog zo’n 10 km naar het ziekenhuis. Daar aangekomen moesten we wachten tot ik aan de beurt was dus probeerde maar wat te slapen in de auto. Uren later mocht ik naar binnen bij de arts en vertellen waar ik last van had. Hij besloot dat ik een infuus met vocht en medicijnen kreeg. En medicijnen voor mee te nemen kon de volgende dag pas opgehaald worden. Op een wachtkamer stoeltje naast alle andere kreunende mensen met infuus en sommigen aan de zuurstof zat ik dan. Ik probeerde me af te sluiten en te ontspannen maar dat lukte niet echt. Ongeveer 2,5 uur later was het klaar en konden we terug naar het hotel. Weer 15 km grevelroad. Onderweg maar even gestopt en gerust want Guido viel bijna in slaap.
Terug aangekomen bij het hotel dacht ik: nu gaat het beter. Maar dat was niet het geval. Ik had nu geen pijn meer maar had nog steeds een steen in m’n maag en geen geur of smaak en kon niet slapen.
Geen slaap doet rare dingen met je en je lichaam en geest herstellen niet. Jonathan de medische hulp van het hotel zei dat ik toch echt iets moest eten en een beetje gaan wandelen anders zou ik terug naar het ziekenhuis moeten. Op dat moment drong het tot me door dat ik dát niet wilde dus ben tegen heug en meug in gaan eten en kreeg een heel lief berichtje van m’n moeder en die laatste nacht bij dat resort warempel sliep ik eindelijk wat uurtjes.

We laden onze koffers in en zetten de tocht voort naar la Fortuna een plekje midden in het land bij een vulkaan. Het rit was erg mooi al dan wel met regen en we reden om een meer heen en in het donker kwamen we aan bij een huisje dat we gehuurd hebben via air bnb.
De volgende dag het dorpje verkend en wat gegeten bij een Foodtruck. Daar was ook een gezin waarvan de moeder een boxje mee naar buiten nam met salsa muziek en we namen de kans om even een dansje te doen. Lekker spontaan en genieten van het moment.
Hier neem ik de tijd om lekker te herstellen en onderneem ik weinig. Gewoon even niks..
We zijn een paar uurtjes naar de hotsprings geweest en dat was echt lekker ontspannend.de temperatuur van het water was heerlijk en perfect. Niet te warm en niet te koud. S’avonds nog een heerlijke massage ingepland om de laatste stress die nog in m’n lichaam aanwezig was weg te masseren. Dit was een goede beslissing. De massage was heerlijk en voldaan viel ik in slaap.

And then there was silence...
From Tamarindo I decided to travel together with a former salsa dance partner whom I met about 10 years ago in Eindhoven. He saw my photos on instagram (to follow : Flyingblondy)
and wrote: hey Cin, are you in Costa Rica too? What a coincidence, let's meet.
So no sooner said than done and from Tamarindo we traveled together with his car.

The next place we went to was Coco's Beach, a beautiful village on the beach and with a relaxed vibe. We had booked in a Beach House on the beach. We often went for a walk on the beach and I noticed that the sun was really hitting my head and I bought a wicker hat. Also something I had never had before, a sun allergy on my décolleté. They seem to remain small scars, but oh well, I have nothing else to complain about, I am in a wonderful country, enjoying my rest and can now also dance salsa with the person I travel with. So what more could a person want?

I had taken over the cold (at least that's what we thought it was) that my travel partner had, so we went to the pharmacy to get some medicine. The next day it got worse and I noticed that I also had a kind of muscle pain and no more energy. Guido went to the pharmacy and explained it and the employee said to keep an eye on me because it could also be Covid.
The next day we had plans to go to Liberia to a resort in the middle of the jungle with natural springs and suspension bridges and horses. We drove through a city to get there and I decided to take a test at a clinic anyway. No sooner said than done and 45 minutes later I received the results online and turned out to be positive.

Leaving the discussion about vaccinations there. My travel partner has had his first vaccination and I have none. My smell was gone, my taste was gone, I couldn't sleep or eat. It felt like a stone in my stomach. The days that followed were a nightmare. Three times a day Jonathan from the medical service came to the hotel where we were in quarantine to check my temperature and the oxygen level in my blood. I also had to eat while I didn't taste or smell anything. I took an eternity over each bite and it also felt like it came right back up. Because my oxygen in my blood was quite low and I was in pain everywhere, it was decided that I had to go to the hospital for a check up. So hop in the car around 5.30 pm (it was getting dark already) and 15 km on Grevel road and then another 10 km to the hospital. When we got there we had to wait until it was my turn so tried to get some sleep in the car. Hours later I was allowed to go in to the doctor and tell me what was bothering me. He decided that I was given an IV with fluids and medicines. And medicines to take with you could not be picked up until the next day. I sat on a waiting room chair next to all the other moaning people with IVs and some on oxygen. I tried to shut down and relax, but it didn't really work. About 2.5 hours later it was ready and we could go back to the hotel. Another 15 km gravel road. On the way we stopped and rested because Guido almost fell asleep.

When I got back to the hotel I thought: things are better now. But that wasn't the case. I had no pain now but still had a stone in my stomach and no smell or taste and couldn't sleep.
No sleep does weird things to you and your body and mind don't recover. Jonathan the hotel's medical officer told me to really eat something and go for a walk or else I would have to go back to the hospital. At that moment it dawned on me that I didn't want that, so I went to eat without hesitation and received a very sweet message from my mother and that last night at that resort I finally slept for some hours.

We load our suitcases and continue the journey to la Fortuna, a place in the middle of the country near a volcano. The drive was very nice with or without rain and we drove around a lake and in the dark we arrived at a house that we rented through air bnb.
The next day we explored the village and had something to eat at a food truck. There was also a family whose mother took out a box with salsa music and we took the chance to do a little dance. Be spontaneous and enjoy the moment.
Here I take the time to recover and do little. Just nothing..
We went to the hot springs for a few hours and that was really nice and relaxing. The water temperature was lovely and perfect. Not too hot and not too cold. In the evening I planned a wonderful massage to massage away the last stress that was still present in my body. This was a good decision. The massage was wonderful and I fell asleep satisfied.

Geschreven door Cindys.reizen