Vanmorgen stond de wekker om 7 uur, dit was vroeg maar voor Marith en Lars stond de terugreis gepland en dan is het fijn om heel de dag voor je te hebben. Na het ontbijt gingen ze rijden, dat was zo rond kwart over 8.
Gelukkig hadden wij al wel iets gepland staan, want het was nu wel heel erg stil ineens. Eerst hebben we het beddengoed even in de wasmachine gegooid en hebben we de tas gepakt. Toen de was ophing zijn wij richting Kiental gegaan.
Een mooi dag met mooie boerderijen. Tegenwoordig hoef je niet meer te betalen om deze weg te mogen rijden, maar je moet wel parkeergeld betalen. Zwfr 10,00 voor een hele dag. Voor Nederland een koopje voor hier behoorlijk duur.
We parkeerden de auto bij parkeerplaats Tschingel, de bovenste. Van hieruit wilden we het Bärenpfad lopen maar helaas stonden er geen bordjes. Thuis had Niels al gevraagd of de jassen mee moesten, dat was niet nodig vonden wij, hier dachten we er toch anders over. Maar tijdens het wandelen viel het eigenlijk reuze mee. We kozen om naar de Pochtenfall te lopen. Een heel mooi pad met prachtig zicht op de waterval, echt heel erg mooi. Je kreeg geen genoeg van al dat water.
Op de Pochtenalp zijn we hetzelfde terug gegaan, al loop je het pad 2 keer, het is altijd mooi maar ook anders. Halverwege het pad kwamen we een bord tegen van de postbus, wij vonden dit heel vreemd en dachten dat ze het verkeerd hadden geplaatst, later bleek dat wij een stuk van het postbuspad hadden gelopen.
Bij de auto aangekomen bleek dat mijn wandelapp niet de gehele wandeling aan had gestaan, eigenlijk alleen de heenweg, we hadden namelijk niet altijd ontvangst. Maar zowel de heen- als terugweg was hetzelfde.
Omdat we niet helemaal tot Griesalp zijn gekomen, besloten we om dit met de auto te doen. Ik vond het maar niets, niet omdat Niels reed, ook als papa en later Jeroen reed vond ik het ook niets. Zo smal en zo steil niet normaal. Gelukkig was er nu wel een tijd aangegeven dat je niet mocht rijden, m’n 10 minuten per uur, omdat dan de bus naar boven of beneden kwam. Je had dus wel tegenliggers maar gelukkig geen postbus. Niels heeft dus vandaag wel echt zijn vuurdoop in de bergen gehad, maar hij deed het prima. Volgens Martin is deze weg de steilste postweg.
Lang zijn we niet boven geweest, je hebt hier geen uitzicht. Hier starten alleen vele wandelingen. We besloten om een stukje om te rijden naar huis, omdat Jeroen en Niels de worst uit het Diemtigtal zo lekker vonden. Het was iets verder dan we dachten maar dat was geen probleem. De tocht er naar toe was prachtig, we konden volop genieten.
Op de parkeerplaats hebben we worst en kaas gekocht. Ik had precies genoeg geld om dit te kopen. Alle het klein geld was zo opgeruimd. Bij de barbecueplaats begon een feest voor genodigden, terwijl bij de auto iets dronken konden we wel meegenieten van Zwitserse muziek.
Op de terugweg naar huis gingen we langs de bank en namen we de boodschappen voor het weekend mee.

Geschreven door Caroliens.avonturen